Eddy Bonte

Waarom gaat iemand naar het strand, vleit zich neer aan zee? Om te genieten van het zand, de geur van jodiuWaarom gaat iemand naar het strand, vleit zich neer aan zee? Om te genieten van het zand, de geur van jodium, de kloppende golfslag, de trek van de wolken, ja, wie weet- van het geschreeuw van een meeuw?

Waarom gaat iemand naar het strand als hij de golven niet wil horen, maar wel simpel basgebonk dat als low cost mp3 uit een phone komt gerold. Zoals dat overal kan.

Waarom de zee kiezen om zich vol te gieten met te koud of te lauw fluitjesbier, gevolgd door te dure cocktails van de beach bar? Om daarna zat in slaap te vallen en niets meer te horen of te zien? Zoals dat altijd kan.

Vanwaar de nood om op verplaatsing de leegheid te herhalen, de routine over te doen, het dagdagelijks circuit van nog een lus te voorzien?

Vanwaar, bovenal, de drang om die leegheid ongevraagd te delen, op te leggen, op te dringen, overduidelijk te maken, te showen?

Wie bedenkt dat ik op mijn terras met zicht op zee om elf uur ’s avonds nood zou hebben aan de wegwaaiende flarden van een halfwassen rockband met een kwalijke imitatie van Janis Joplin en Tina Turner?

In de stad leggen we oases van welomlijnde en verplichte stilte aan.
Aan zee proberen we de ware aard van water en wind te overstemmen met gedruis van stad, gebral van winkelstraten en te felle decibels van gedwee amusement.

De oases gunnen niet de tijd om bij onszelf te komen.
Aan zee overspoelen we onszelf.

Eerste publicatie op deze site, redactie 11 juni 2022.

Overstemming