Vluchtelingen helpen: wiens natte droom?

Dat het van weinig menselijkheid getuigt om een vluchteling te laten verdrinken in de Middellandse Zee, betekent nog niet dat het van diepe medemenselijkheid zou getuigen om jaarlijks honderdduizenden vluchtelingen zomaar Europa binnen te laten. Dat  Europa zijn deuren moet openen, wordt aan de goegemeente politiek correct verkocht als “solidariteit”. Dat Europa zijn poorten wagenwijd dient open te gooien, zo luidt het betoog van een zichzelf antiracistisch en tolerant noemende goegemeente, met een club journalisten, opiniemakers en middenveldorganisaties op kop.  


De rijke westerlingen oproepen om zich solidair te verklaren met de havelozen, klinkt aanvaardbaar en redelij. En ook nog moreel goed, want appellerend aan onze joods-christelijke reflexen van naastenliefde, barmhartigheid en, of course, charity. 
Toch klopt het verhaal niet. Europa kan deze mensen geen toekomst bieden. Omdat het  weet niet eens raad weet met zijn eigen, interne migranten en vluchtelingen. Omdat het  Europese sociale model wordt afgebroken. Omdat een massa hopeloze, analfabete, ongeschoolde en totaal ontwortelde mensen, de natte droom vormt van onze neoliberale leiders en hun onzichtbare “markten”: een overvloed aan goedkoop, slaafs en inruilbaar werkvee. 
Bovendien, zal deze influx de waarden en het erfgoed van de Verlichting een klap toebrengen. 

DEEL EEN: HERSENSPOELING  

Het verhaal klopt niet en daarom wordt de hersenspoeler in gang gezet. Ons argumentarium begint dan ook met de demystificatie van de berichtgeving, vooral de visuele berichtgeving op televisie en in de glanzende full colour bijlagen van de zogenaamde kwaliteitspers.  

A: LEUKE PLAATJES

Die dagelijkse brainwash vertoont vooreerst een voorkeur voor panoramische beelden van bonte bendes in gammele bootjes. Honderden potentiële Titanicjes, op maat geknipt rampennieuws. Bootjes in de Middellandse Zee dan nog, voor de gestresseerde Europeaan het symbool van eeuwig rimpellos blauw en welverdiende dolce far niente in de zon. De combinatie van armoede en vakantieblauw, verstoort onze dromen en knaagt aan ons geweten dat derhalve moet worden gesust. Telkens opnieuw die Middellandse Zee in technicolour. Over de ontheemden die in Turkije belanden en na een troosteloos kampverblijf Europa binnensijpelen, wordt spaarzamer bericht. Stoffige steppes met kleine groepjes havelozen die zich voortdurend verstoppen en liefst ’s nachts reizen, levert voor het thuisfront geen mooie plaatjes op. En de betrokken landen, Turkije in casu, zijn absoluut geen vragende partij voor loslopende cameraploegen. Allemaal foute reclame voor een toeristisch land met EU-ambities. Italië daarentegen, kan niet genoeg krijgen van audiovisuele journalisten die het barmhartige werk van de Italiaanse “Engelen der Zee” [01] over heel de wereld verspreiden, hoewel het er de Italiaanse premier eigenlijk om te doen is zijn EU-partners diets te maken dat ze ook hun duit in het zakje moeten doen. De premier is bovendien voorstander van een selectie onder de vluchtelingen, na hun redding uiteraard, maar dit geheel terzijde [1B]. In elk geval, is het voor de pers ook leuker en veiliger bengelen boven of dobberen op de Mare Nostrum. Voor de reddingsoperaties op de Toeristische Zee is voor dit jaar alvast een paar honderd miljoen euro voorzien [02].  

We zijn de “embedded journalism”, dat is een verkrachte Engels voor gecontroleerde en gecensureerde berichtgeving, al zo gewend dat deze vorm van “berichtgeving” amper  opvalt. Ook hier, zo vernemen we uit een ernstige krant als Le Monde, leveren “onze jongens” barmhartige arbeid. Een humanistisch leger dat mensenlevens redt, dat is goed voor het imago van dit indoctrinerende bedrijf bij uitstek wiens doel het is mensenlevens te vernietigen. 

B: CONTEXTLOOS

De indoctrinatie vertoont ook een politieke, ideologische kant. Sinds kort vertoont deze berichtgeving een waar soapkarakter, met name sinds sprake is van “mensenhandelaren” die in Libië worden gesitueerd. “Libië”! Het is bijna een even sterk beeld als de Middellandse Zee. Egypte heeft piramides, Tunesië een lente, Marokko een verlicht despoot en Algerije gas, en allemaal beschikken ze over “resorts” waar de toerist geen last heeft van binnenlandse aangelegenheden. Niet zo Libië. “Libië” zet bij ons een associatie in gang van Mad Guys (vroeger) en Bad Guys (nu). Wij, geboren Good Guys, redden aldus sukkelaars die in handen vallen van gewetenloze schurken, Arabieren dan nog wel: een onfeilbaar dubbelcliché dat we kennen van onze geschiedenislessen. Herinner u wie er jacht maakte op zwarte slaven voor Amerika! Een pavlovreflex doet ons reeds gekwelde geweten – cf. supra - definitief overhellen naar de kant van de slachtoffers, zoals het erfgenamen van De Gekruisigde past. Niemand lijkt zich ondertussen af te vragen hoe het komt dat deze malafide praktijken nu in Libië voorkomen, noch waarom ze niet worden aangepakt, bijvoorbeeld door de Westerse machten die de chaos veroorzaakten. Vanuit Washington, is de Libische kust even perfect elektronisch controleerbaar als de Franse president. 
De context en de achtergrond verzwijgen, betekent ook elke lastige vraag preventief uitschakelen. Eenvoudige vraag:  hoe kunnen deze bendes probleemloos zaken blijven doen in Libië? Ondertussen discussiëren nieuwe Libische potentaten en hun Westerse bondgenoten, over de verdeling van de fondsen – miljarden dollars uiteraard – die na de uitschakeling van Kadhafi vrij kwamen. Hulp aan drenkelingen of strijd tegen mensenhandelaren staat alsnog niet op hun lijstje.

C: PLICHT EN SOLIDARITEIT

Brainwashen en indoctrineren kan ook door regelrechte leugens en onversneden hypocrisie te verkopen. Zo lezen we in allerlei commentaren, bij voorkeur van journalisten met de redactietafel als actieradius, dat het uw en mijn plicht is om solidair te zijn. Dat de begrippen “solidariteit” en “plicht” niet samen gaan, wordt voor het gemak overgeslagen, anders kan de lezer niet met schuldbesef worden opgezadeld. Het is nochtans eenvoudig: solidariteit ontstaat uit empathie, engagement en bereidwilligheid - niet uit plichtsbesef. En plicht heeft geen solidariteit nodig. Solidariteit kan nooit worden opgelegd, het is een keuze. Maar brainwashers verdraaien graag worden en dus betekent “solidariteit” niet wat iedereen onder dat begrip verstaat: voor de Spaanse Ana Palacio, gewezen minister, lid van de Raad van State, maar vooral gewezen eerste vice-voorzitster van de Banco Español, vernemen we dat “solidariteit” in feite “eensgezindheid” betekent onder de lidstaten van de EU [3]. En Ban Ki-Moon spreekt niet van plicht, maar houdt Europa voor dat de vluchtelingenproblematiek “de prioriteit der prioriteiten” vormt. En ook dat Europa vooraan moet staan in deze zaak van “mondiale solidariteit” [4]. Wie biedt meer? 

Demagogische argumenten die solidariteit en plichtsbewustzijn door elkaar haspelen om uiteindelijk schuldgevoel op te wekken, vinden we, bijvoorbeeld, bij commentator Ramón Lobo. Hij vraagt zich boos af waarom wij geen Eritrese vluchtelingen opnemen, aangezien Eritrea een dictatuur is op het niveau van Noord-Korea. Nog  bozer vraagt hij zich waarom we geen vluchtelingen uit het Midden-Oosten opnemen, terwijl we wel wapens verkopen als mensenrechtenschenders zoals de sjeiks van Saoedi-Arabië [4B]. 

Solidariteit! Wie durft zichzelf egoïst te noemen? Plots is de crisis verdwenen en blijkt de burger over voldoende welvaart te beschikken om “solidair” te kunnen zijn. De burger aanpraten dat hij eigenlijk te veel heeft, is een mooie voorbereiding op de verdere afbraak van de welvaarstaat en de sociaal-culturele voorzieningen. Wie durft nog te klagen, wanneer hij wordt geconfronteerd met al die miserie? 
Maar we kunnen het toch echt met minder stellen? Wel ja, veel Europeanen kunnen het met minder stellen. Maar waarom zijn ze er dan nog niet mee begonnen? Waarom delen wij dan niet met de vele landgenoten en Europeanen die amper toekomen? Aangezien we dat niet doen, is de kans klein dat we in onze zak zullen tasten voor een gestrande Syriër, een ontheemde Eritreeër of een gevluchte Nigeriaan. 
Maar dat is niet eens de kwestie. Zoals het een leugen is te beweren dat honderdduizend  werklozen aan de slag kunnen wanneer een miljoen actieve burgers hun werkweek inkorten (de uren zijn verwisselbaar, echter niet de jobinhoud), zo is het een grove leugen te beweren dat honderdduizend arme inwijkelingen kunnen worden opgevangen wanneer honderd miljoen begoede Europeanen een beetje rijkdom delen. In concreto, werkt dat niet. Burgers kunnen wel voedsel en kledij delen, maar toch geen huisvesting, onderwijs, vorming, werk of cultuur? 

D: ANGST

De gouverneur van de Banco Español, verklaarde onlangs dat knippen in de pensioenen onvermijdelijk is. Dat noemde hij “realistisch”. Zijn eigen wedde steeg het voorbije jaar met 5,8 procent. Daarover weigerde hij alle commentaar [5]. Dat type decision maker durft openlijk verklaren dat het Europese sociale model onhoudbaar is, een ideologisch uitgangspunt dat nu extreem wordt uitgetest op de Grieken, nadat de Portugezen en de Cyprioten hebben ingeleverd op hun lonen, pensioenen, onderwijs en sociale voorzieningen.  Premier Cameron implementeert straks Thatchers uitspraak ‘I Want My Money Back’. Amerika voert het aantal tanks en militairen in oostelijk Europa op om te Boze Wolf Wladimir te bezweren. Toch vormt de migrantenstroom het reële gevaar, aldus Palacio en Renzi. Palacio spreekt van een mogelijke “desintegratie” van Europa. Volgens Renzi is Europa ontstaan uit een welbepaalde visie over “waarden, beschaving en vrede”. Dat mogen we natuurlijk niet op het spel zetten.  Een mens zou voor minder solidair worden! 
Angst inboezemen en spoken oproepen, daarmee beëindigen we het stukje over indoctrinatie en brainwashing. 

Dit gezegd zijnde, nemen we dit jaar weer dat leuke appartementje in Lissabon?

DEEL TWEE: EMO 

Wanneer de logica van de “solidariteit” faalt, de onderliggende ethica van de “de wereld, mijn dorp” dode letter blijft en politieke uitspraken over de potentiële desintegratie van Europa niemand bezighouden, rest nog één uitweg: het emospel. De meest efficiënte indoctrinatie is nu eenmaal onzichtbaar en onderhuids. Ze werkt in op onze gevoelens en op ons onderbewuste. Vance Packard bewees het decennia geleden al met “The Hidden Persuaders”.

De emojournalistiek en de emopolitiek, bekend van de “infotainment” en “talk shows”, beleven gouden momenten. Onder de noemer “human interest”, focussen micro’s en camera’s op Gewone Mensen en hun Verhalen. Dat verhoogt de vereenzelviging. Overvolle bootjes met uitgehongerde sukkelaars die hun hand uitsteken naar ons, hun redders. Iedereen Zorro! Op het scherm en de kleurenbijlagen van gerenommeerde bladen, zijn het de arme kindjes, de huilende vrouwen die ons over de streep moeten trekken (indien echt nodig: een in zichzelf verzonken ouderling, biddend). Door vrouwen en kinderen voor te nemen, wordt bovendien de onschuld van alle vluchtelingen gesuggereerd. Merkwaardig dat zich onder vluchtelingen uit oorlogsgebieden geen onwelriekend tuig bevindt, zoals verklikkers, professionele moordenaars (soldaten), religieuze fanaten, homohaters, foute ambtenaren, verkrachters, fraudeurs, trafikanten of het assortiment profiteurs dat verkeerd gokte en gauw de benen nam.  

In “Yo Dona”, de trendy vrouwenbijlage van de conservatieve krant El Mundo, wordt Giuseppina Nicolini, de burgemeester van Lampedusa, uitgebreid geïnterviewd [06]. Zo herinnert ze zich een Syrisch meisje dat zich “vastklampte aan haar kat”, waaruit wordt geconcludeerd dat “het mensen zijn zoals wij”. De reportage opent met een schitterende kleurenfoto over twee bladzijden. Volgen zeer lyrische en even kwestieuze uitspraken, zoals “Deze zee (de  Middellandse Zee – red.) is het hart van Europa; men mag haar niet vergeten of militariseren en bovenal mag ze niet worden veranderd in een kerkhof”. Welnu, de Middellandse Zee is al lang gemilitariseerd, vooral onder water. Bovendien hebben de Britten de rots Gibraltar in handen aan de ene kant, bezetten de Turken de helft van Cyprus aan de andere kant en verdedigt Spanje manu militari zijn enclaves Melilla en Ceuta aan de overkant. De geografische herschikking van Europa met de Middellandse Zee als “hart”, balanceert tussen grove demagogie, schokkende onwetendheid en blindheid. En geen journalist die een kritische opmerking maakt. 
Ook Le Monde laat zich niet onbetuigd en in een reportage mag de reddende Belg Lancelot Vantuyckom verklaren dat zelfs “militaires endurcis” zoals hij, “geraakt worden” door wat zich afspeelt op de Middellandse Zee (alweer daar). Giuseppe Seminara, een politieagent uit Rome en nu een Engel der Zee, krijgt er “kippenvel” van. Een ander getuigenis, is goed voor de paginabrede kop op pagina drie: “Hier, ils vivaient comme nous, à Damas, où ailleurs”.  Een leugen van formaat, maar passons… [07]

De inzet van dit alles: via vereenzelviging medelijden opwekken. Nu is compassie geen waarde, maar een deugd van lagere orde die zich ophoudt in de buurt van luxe en overvloed, en tot niets verplicht buiten de compassie zelf. Zo stond het Berlijnse kunstenaarscollectief “Die Toten kommen” in voor de begrafenis van “Unbekannte Nummer 2”, een Syrische die omkwam in de Middellandse Zee (!). Een leuk emo-evenementje zonder gevolg, wel goed voor een grote kleurenfoto in het liberale blad Die Zeit  [08]. Zonder gevolg, maar daarom nog niet onschuldig, want op de foto leidt een imam de dienst. Unbekannte Nummer 2 is gelovig! Van solidariteit, die overtuiging en inzet veronderstelt, is allang geen sprake meer, wel van de  burgerlijke Angelsaksische eersteklastranquillizer bij uitstek: charity. Geef gul! 

Dit gezegd zijnde: is er eigenlijk nog iets op tv vanavond?  

DEEL DRIE: DE HOOFDLEUGEN 

Voor de eenvoud, slaan we het onderscheid tussen asielzoekers, vluchtelingen en migranten maar over, alsook het onderscheid tussen oorlogs- en niet-oorlogsgebieden. De indoctrinerende berichtgeving die ons moet voorbereiden op de aanvaarding zonder meer van talloze vluchtelingen, verbleekt echter bij de verborgen leugen in deze foute operette: dat Europa deze massa’s iets te bieden zou hebben. Want de eerste en eenvoudigste implementatie van al die “solidariteit” en van al dat medelijden, is: wat doen wij dan effectief voor die mensen in nood? Dit is, zo valt te vrezen, een retorische vraag.  

Uit de reguliere migratie in België,  weten we dat een groot deel van de migranten binnen het jaar in de anonimiteit en de clandestiniteit verdwijnt. Geen papieren, geen werk, geen kennis van de taal, geen vaardigheden, geen aansluiting, geen zin om bovengronds te blijven. Vooral getto’s met aparte economische circuits, te veel jongeren die de school niet afmaken, te veel taalachterstand. Hoe kunnen we onszelf dan wijsmaken dat het met die nieuwe en bijzonder massale instroom anders zal verlopen? Mij ontgaat volledig waarom het links, progressief, humanistisch of christelijk zou zijn om mensen toe te laten waarvan men wéét dat ze in de sociale vuilnisbak belanden. “Solidair” en “humanistisch”, lijkt me veeleer die aantallen toe te laten die we werk, onderwijs, vorming, huisvesting en cultuur kunnen verschaffen. Op ons niveau. Geen aalmoes, maar een gemiddelde levensstandaard. Geen getto, maar een normale woonst. Voor allerlei mensen en niet alleen voor een elite of leden van politiek correcte partijen en milities. Voor alle leeftijden en niet enkel voor jongeren om de veroudering van Europa op te vangen (dixit Palacio) of om onze “demografie te versnellen” [09].
Over hun aantal kan worden gediscussieerd, maar wel binnen de grenzen van de Europese realiteit. 

A: WERKLOOS IN EUROPA

De realiteit van de werkloosheid bijvoorbeeld. 

Europa telt zo’n 25 miljoen werkloze burgers – zegt Eurostat, die een smalle definitie van werkloos hanteert. Het sociaal bestel waar we als Europeanen zo prat op gingen, wordt afgebroken. Wat hebben we te bieden aan honderdduizenden ongeschoolden en analfabeten uit een totaal andere cultuur? Vuil en onderbetaald werk, zoals gewoonlijk, werk waarvoor wij, compassiosi, onze neus ophalen? Hoeveel banen komen er vrij als de Europeanen zelf langer moeten werken en jonge hoger gediplomeerden niet aan de bak komen? Plaatsen we de vrouw aan de haard, wat velen in hun cultuur van afkomst gewend zijn, om zo de arbeidsmarkt te verlichten? Met de kinderen erbij, wat het voorschools onderwijs ontlast? Trekken we extra geld en middelen uit voor onderwijs en vorming? Dat is weinig waarschijnlijk, want de decision makers die ons tot “solidariteit” oproepen en ons willen behoeden voor de “desintegratie” van Europa en zijn waarden, snoeien hard in de educatief-sociale sector. 
Miljoenen havelozen vormen wel een drukketel van formaat op een broze arbeidsmarkt. Neem Spanje. Een kwart van de nieuwe contracten die in 2015 werden afgesloten, liep niet langer dan een week en nog geen acht procent ervan was van onbeperkte duur [10]. Neem Cyprus en Portugal, die al jaren inleveren volgens IMF-recept. Neem Griekenland. 

De versnelde oostwaartse uitbreiding van de Europese Unie na de val van de Berlijnse muur, creëerde een massa goedkope arbeidskrachten en een reserveleger werklozen. Daardoor ontstonden vanzelf een arbeidsmarkt en een sociaal zekerheidsstelsel met minstens twee snelheden. Hieraan een continue stroom have nots toevoegen, betekent nog een snelheid toevoegen. Desastreus voor de burger, leuk voor de onlesbare “markten”. 

B: VLUCHTELING IN EUROPA

Er is nog een reden om aan te nemen dat Europa de nieuwkomers niets te bieden heeft en dat is een intern Europees probleem dat wordt verzwegen (dat vermijdt de leugen) of versnipperd wordt voorgesteld (dat vermijdt verantwoordelijkheid): de interne migranten en vluchtelingen. In Spanje is de werkloosheid zo groot, dat tienduizenden jaarlijks emigreren. De 70.000 emigranten van 2014, betekenen een verdubbeling tegenover 2010. Hun aantal is in werkelijkheid groter, omdat een uitgewekene geen meldingsplicht heeft bij zijn consulaat. Het gaat om Spanjaarden van geboorte, want daarnaast pakten nog eens meer dan 330.000 vreemdelingen hun biezen [11]. 
Tussen november 2014 en maart 2015, ontvluchten zo’n 50.000 Kosovaren hun land. Dat zijn de officiële cijfers, men mag in werkelijkheid op het dubbele rekenen. Kosovo behoort niet tot de EU. Een busrit naar een bebost gebied aan de grens van Hongarije kost €400 en Hongarije is wel lid van de EU. De oversteek gebeurt uiteraard illegaal. In Kosovo bedraagt de jongerenwerkloosheid  55 procent [12]. 
Onder de titel “Griekenland, fabriek van werklozen”, rapporteert Le Monde over de Griekse uitstroom. Hoger gediplomeerden kunnen elders aan de slag. Reeds 200.000 Grieken zegden hun land vaarwel. Bij de de min-25-jarigen bedraagt de werkloosheid 58,6 procent [13].  
Dan spreken we nog niets een van die EU-leden die hun ingezetenen, in casu Roma’s, tot migratie dwingen. 

Maar in Europa is het verkeer van personen vrij en dus kunnen er officieel geen  vluchtelingen of migranten bestaan…

Voor bankiers, speculanten, internationale ondernemingen en andere haaien, bestaat er natuurlijk geen probleem: naar goede neoliberale gewoonte, spreken zij  enkel over vrijheid, in casu over het vrije verkeer van personen, maar nooit over het vervolg: de gelijkheid van diezelfde personen. Daarom kan in alle talen (sic) worden gezwegen over de ontwrichting veroorzaakt door de intra-Europese migratie van Oost naar West sinds de val van de Berlijnse Muur en de overhaaste uitbreiding van de EU om de verkeerde redenen, een migratie van goedkope en illegale werkkrachten die nog lang niet is gestopt.   

Wat een ongecontroleerde miljoeneninstroom kan veroorzaken op een vrije markt van pakweg een half miljard Europeanen die hun levensstandaard willen verdedigen (Benelux, Duitsland, Frankrijk, e.d.) of of op het niveau van West-Europa willen brengen (voormalig Oost-Europa, etc.), blijkt nu al uit de beslissing van Hongarije om een dam op te werpen tegen de migratie. En dat mogen we nogal letterlijk nemen: een schutting van 175 kilometer lang bij 4 meter hoog langsheen de grens met Servië, dat geen lid is van de EU. Bulgarije denkt aan een soortgelijke constructie langsheen zijn grens met Turkije. De solidariteit is ver weg. Wie de rechtse regering van Hongarije met de vinger wijst, mag de bestaande artefacten niet vergeten. De omheining rond de Spaanse enclaves Ceuta and Melilla in Marokko, specifiek bedoeld om migratie tegen te gaan (en waar zelfs de UNO zich aan stoort), of de gigantische gracht van 120 kilometer lang en 30 kilometer breed  tussen Griekenland en Turkije [14A, B]. Daarbij verbleekt de Muur van Berlijn zowel in lengte als in aantal slachtoffers. Voor het gemak, doen we een oogje toe voor de overige  bestaande muren in parlementaire democratieën die anderen graag de les lezen: tussen Mexico en de VSA en tussen Israël en Palestina. 

Een en ander lijkt hoe langer, hoe meer op de Europese migratie naar Amerika, aan de sukkelaars van toen verkocht als the land of  milk and honey, waar “freedom” bleek te betekenen “every man for himself”.  Een vrij verkeer van personen in een Europa met twee en straks wellicht drie sociale snelheden, geborduurd met een randje “solidariteit” voor een zuiver geweten en gekruid met “onze waarden” voor een goed gevoel, die Ersatz van een humanistische moraal.  Een ideologie die perfect aansluit bij  het simplistische darwinisme dat dezer dagen op sociaal-economisch vlak wordt verkocht: moge de beste winnen. Aangevuld met een Olympisch simplisme: deelnemen is belangrijker dan winnen!   

Dit gezegd zijnde: die Le Pen in Frankrijk, die heeft toch niet helegans ongelijk, vind ik toch.  

DEEL VIER:  DE DREIGENDE “SOUMISSION”

In “Soumission”, de roman van Michel Houellebecq die zich afspeelt na de Franse presidentsverkiezingen in 2022 die is uitgedraaid op een overwinning voor de islamitische kandidaat, legt de hoofdpersoon uit  waarom de Parti Socialiste er uiteindelijk mee akkoord gaat om Onderwijs af te staan aan een minister van de partij van de islamitische President. Het onderwijzend personeel bestaat voor het gros uit trouwe PS-stemmers en de PS is sinds mensenheugenis de verdediger bij uitstek van de openbare school, l’école républicaine, l’école laïque. Welnu, aldus Houellebecq, binnen de PS won de antiracistische tendens het van de voorstanders van de “laïcité” (zeg maar: vrijzinnigheid, scheiding kerk en staat, etc.). Anders gezegd: wie zijn fundamentele overtuiging en zijn waarden – hier de laïcité – inruilt voor een deugd – hier antiracisme –  verliest altijd van de groep die zijn fundamenten en zijn waarden koestert en beleeft. 

Voor de vrijzinnigen, vrijdenkers, atheïsten en gelijkgestemden, nog dit. De keuze die in “Soumission” wordt beschreven, en die eindigt met capitulatie en onderwerping, zal straks over heel Europa aan de orde zijn. 
Zoals het hypocriet is te doen alsof de schuitjes op de Mare Nostrum enkel gevuld zijn met onschuldigen, ladies and children first,  zo is het even hypocriet hen te portretteren als een soort neutrale, goedaardige wezens die onverwijld de Europese “waarden” van hun redders zullen omarmen en daarna doorsnee Europese burgerleventjes zullen leiden. Op materieel vlak  - auto’s, computers, huizen, huishoudtoestellen - zullen ze dat zeker doen, dat is nu eenmaal wat in de Europese vitrine lag te blinken. Maar niet inzake waarden. Willen we of willen we niet geweten hebben dat het gros stamt uit culturen die geen weet hebben van en meestal geen boodschap hebben aan begrippen als Verlichting, individuele vrijheid, scheiding van kerk en staat, neutrale overheden of de gelijke behandeling van man en vrouw? Willen we of willen we niet geweten hebben dat  het gros stamt uit culturen gekenmerkt door discriminatie tussen de geslachten vanaf de geboorte, uitsluiting van afvalligen, homohaat, negationisme (Armenië), haat tegenover homoseksualiteit, volkseigen praktijken (zoals eremoorden, gearrangeerde huwelijken), onttrekking aan de rechtspraak (small is beautiful-sharia in huiselijke kring), onttrekking aan onderricht (creationisme), religieuze voorschriften voor het dagelijks leven (seks, relaties, voeding, kledij), “gevoeligheden” à go go die uitmonden in censuur…

Wellicht willen we het niet geweten hebben en geven we ons in een euforie van empathie onvoorwaardelijk over. Zoals de Parti Socialiste in de roman van Houellebecq, hebben vrijdenkers en vrijzinnigen alhier hun waarden al ingeruild voor simpele deugden, zoals respect (à la Amerikaanse rappers uit de goot), antiracisme (Touche pas à…), goedkope sympathie (vrijzinnige club op culturele uitstap naar de moskee, incl.  appelthee), een vaag soort verdraagzaamheid  en zelfs “grootmoedigheid” – een kernbegrip in de “stille” optocht in Gent na de moordpartij op o.a. Charlie Hebdo. Vandaar onze stille, debatloze en preventief gecensureerde aanvaarding van, bijvoorbeeld, halal voor iedereen in de kantine, dispensatie voor de turnlessen voor meisjes, weigeren van een mannelijke arts voor vrouwelijke patiënten, oogluikende toestemming voor Mekkareizen, gescheiden zwembaden en dies meer. En we zwijgen, uit vrees voor “racisme”. 
Derhalve kost het de perfecti en de Kif-Kifs onder ons geen moeite om een verminkte versie van “superdiversiteit” onze geesten te laten benevelen: alles en iedereen altijd erkend, gelijkwaardig en gelijkgeschakeld. Zonder debat en op straffe van boete. 

Dit gezegd zijnde: zoveel Duitsers aan de kust van de jaar, ze zijn toch niet wiedergekommen zeker?  Graptje! 

CONCLUSIE

Hoe zouden we van deze ontheemden, die geen keus hebben, niet weten van welk hout pijlen maken, uit totaal andere habitats stammen, zich wellicht lieten verblinden door de Westerse marketing op satelliettelevisie, nu kunnen verwachten dat zij een bijdrage leveren aan Renzi’s “typerende ideeën over waarden, beschaving en vrede”, waaruit Europa is ontstaan? Wat zou het “project” Europa hen nu kunnen interesseren? Zij die de mond vol hebben van dat “project”, weten wel wat met die havelozen aangevangen. Het is een droom van een werfreserve. Goedkoop, gewillig, onbekend met rechten, te vormen naar de “noden” van onze bedrijven en vadsige burgers (werkster is een knelpuntberoep), brandstof om onze demografie te “versnellen”, vullingen om “vergrijzing” te counteren en al met al te paaien met het behoud van religie en “tradities” zoals voorgeschreven door de herziene uitgave van het superdiversiteitshandboek onder redactie van Kif-Kif & Co. [15]. De perfecte ram tegen het Europese sociale model. 

Die honderdduizenden sukkelaars belanden binnen de kortste keren bij de rest van het sociale afval. Wanneer de Europeaan straks uit zijn emodroom ontwaakt, zullen deze havelozen ook nog eens worden gebrandmerkt als de oorzaak van allerlei maatschappelijke storingen, en het perfecte alibi vormen voor nog meer intolerantie en nog meer racisme, wat zal worden vertaald in nog meer stemmen voor rechtse partijen en een machteloze, maar totaal paranoïde overheid.  
Waarna de havelozen zich wenden tot reddende godsdiensten en ander fanatisme. 

Dat vind ik links noch progressief, geenszins humanistisch en evenmin christelijk. 

Dit gezegd zijnde, willen we een keer een liedje zingen:
Wie gaat er mee naar Amerika?
Daar moeten wij niet werken.
Eten en drinken op ons gemak,
Slapen al in de velden. 

© Eddy Bonte   (redactie 17juli2015)

Gepubliceerd in De Groene Belg 1070 van 16 juli 2015, contact  [email protected]

NOTEN
[01] De term komt van Mario Renzi, Italiaans  premier, in zijn opiniestuk: “Frente al miedo, valentia”, in: El País, 24 juni 2015.  
[01B] Ridet, Philippe & Stroobants, Jean-Pierre: “L’italie hausse le ton sur le dossier des immigrants”, in: Le Monde, 17 juni 2015.
[02] Dossier “L’immigration en Europe”, in: Le Monde, 26 juni 2015.
[03] Ana Palacio: “Por una Europa solidaria”, in El País, 23 juni 2015
[04] Geciteerd in [02].  
[04B] Ramón Lobo: “Armes sí, refugiats no”, in: el Periódico, 28 juni 2015. 
[05] Luis Maria Linde, zoals geciteerd in: El Mundo, 25 juni 2015. 
[06] Giuseppina Nicolini, in: “Yo Dona”, bijlage bij El Mundo, 20 juni 2015.
[07] Geciteerd in [02].  
[08] “Heute 16.06.2015”, foto met onderschrift getekend “DRO”, in: Die Zeit, 18 Juni 2015. 
[09] Sami Naïr: “Repensar la imigració”, in: El País, 27 juni 2015.
[10] Daniel Verdú: “He tenido 130 contratos en dos años’, in: El País, 21 juni 2015. 
[11] Jaime Prats: “78.785 Españoles emigraron el año pasado, el doble que en 2010”, in: El País, 26 juni.
[12] Sala Velert: “Sin esperanza en Kosovo”, in:  El País, 22 juni 2015.
[13] Annick Cojean: “L’université grecque, fabrique à chômeurs”, in: Le Monde, 26 juni 2015.
[14A] Jeronimo Andreu: “Hungría quiere levantar una verja contra la imigración”, in El País, 18 juni 2015; 
[14B] María G. San Narciso: “L’ONU censura Espanya per les devolucions en calent”, in: El Periódico, 28 juni 2015.
[15] De term “Super-diversity” stamt uit een artikel van Steven Vertovec uit 2007. Het begrip is zo divers (sic) geïnterpreteerd, dat de auteur het in december 2013 nuttig vond om een beschouwing te wijden aan de vele interpretaties (“Reading ‘Super-Diversity’”, december 2013, te vinden op het net). De interpretatie van Kif-Kif  & Co. behoort tot een categorie die Vertovec heel vriendelijk “weird” noemt. 

 ++++