(13) De prijs van slavenaardbeien

 

Net als in de Middeleeuwen en de Antieke Tijden, rapporteren de hedendaagse scribenten in hoofdzaak over Leiders en Decision-Makers  - terwijl ze de gewone man belachelijk maken middels human interest-bijdragen. Daarom berichten wij hier vooral over voetnoten en correcties in de marge. 

 

Bon dia tothom!

Omdat de voedingsindustrie ons heeft wijsgemaakt dat we helemaal niet tot half juni hoeven te wachten om aardbeien te kunnen eten – als het weer al meevalt -  kweekt Spanje aardbeien voor ons. Zijn ze lang niet zo lekker, ze komen er weken vroeger aan dan de inlandse variëteiten. Maar tegen welke prijs? Is een verkrachting goed genoeg?

Voor de verandering, breng ik u dit keer een Spaans verhaal. Van vorig jaar nog wel.
In Huelva, dat is het zuiden van Spanje waar men in zigeuneruithoeken des nachts nog de flamenco danst en bij volle zon, a las cinco de la tarde, stieren kansloos de arena in stuurt, kweekt men dus aardbeien om naar het Noorden te exporteren, naar ons dus. De kwekers zijn grote corporaties met fantasieloze namen als “Interfresa” (‘fresa’ is Spaans voor aardbei), maar wie zijn de plukkers? Men waant zich in een vroege roman van Steinbeck. De plukkers worden ingevoerd. Zo’n vijftienduizend. Die van de Filippijnen, een ex-kolonie, spreken Spaans, dat is meegenomen. Maar dat is ook ver en men hoeft toch geen Spaans te kennen om een aardbei te kunnen plukken? Integendeel: analfabete, Spaansonkundige vrouwen uit Marokko, ook een beetje een ex-kolonie en handig gelegen aan de overkant van de zee, blijken daartoe ook in staat te zijn.

Om hard te werken, krijgen ze wel €40 per dag. Voor dat bedrag, kan er geen sociale zekerheid of menselijke behuizing van af, dat spreekt. Maar evenmin minimale menselijkheid. Elk jaar opnieuw, regent het klachten over aanrandingen en verkrachtingen, in hoofdzaak vanwege de opzichters. Dat ze dan naar de rechtbank stappen, repliceerde een minister. Alleen: uitgebuite, analfabete “temporares” behoren niet bepaald tot de mondige klasse. Een NGO en wat advocaten, hebben zich het lot van die sukkelaars aangetrokken. Zo verklaarden een 50-tal seizoenarbeidsters dat ze op het einde van de rit geen loon hadden ontvangen. Niets van aan, aldus de bazen, die de bemoeienissen van een NGO, een Duitse nog wel, er een beetje veel over vonden. De export van deze slavenaardbeien is wel goed voor dik €450 miljoen, maar winstmaximalisatie telt overal.

Straks, een jaartje later, zal er hier en daar weer een artikeltje verschijnen en begint alles opnieuw. Zoals een patroonsorganisatie verklaarde: ‘Sommigen komen hier al vijftien jaar, het kan toch zo slecht niet zijn?’. Het Franco-regime duurde zo’n veertig jaar. Zo slecht kan het dus niet geweest zijn!

Maar goed. Bij uw volgende Lidl-portie “maduixos" (Catalaans voor aarbeien), zou ik zeggen: “Bon profit!”. Dat is nu wel weer Catalaans, maar uitbuiting, kortzichtigheid en gierigheid, vallen nu eenmaal onder de internationale menselijke standaarden.

Que vagi bé!

Eddy Bonte www.eddybonte.be. Redactie website 10Juni2019.
Eerste publicatie in De Groene Belg 1732 / Le Belge Vert - E-zine indépendant - 2/6/2019.

Referentie:
J. Martín-Arroyo: “El grito sin eco de las braceras”, in: El Païs, 5 juni 2018, p. 26