(13) AFROFEMINISME A LA CAT

 

Net als in de Middeleeuwen en de Antieke Tijden, rapporteren de hedendaagse scribenten in hoofdzaak over Leiders en Decision-Makers  - terwijl ze de gewone man belachelijk maken middels human interest-bijdragen. Daarom berichten wij hier vooral over voetnoten en correcties in de marge. 

Bon dia tothom!

Om in Spanje te mogen kiezen of te worden verkozen, moet men de Spaanse nationaliteit bezitten. Beweert Afrofeministe en activiste Susan Kalunge, die zo’n wet in de 21ste eeuw niet alleen “ongelooflijk” vindt, maar ook een voorbeeld te over van de “racistische tentakels” van een “perverse samenleving” die een deel van de bevolking uitsluit. En dan valt de conclusie van deze kromme analyse: wie wel mag stemmen, beschikt over een privilege. Volgens SOS Racisme valt in Catalonië   - dat tot nader order tot Spanje behoort – daardoor zo’n 13% à 15% van de bevolking uit de boot voor de gemeenteverkiezingen van 26 mei. Wie, vertelt Kalunge niet..

GEEN PRIVILEGE 

Mogen stemmen een privilegie? Dat is de wereld op zijn kop.
Even recapituleren dus. Het is absoluut géén privilegie dat de meerderheid van een bevolking over stemrecht beschikt. Het stemrecht is een overwinning, per definitie precair en voorwaardelijk, na  decennialange strijd. Zoals het stakingsrecht. En talloze andere rechten van recentere datum, zoals de non-discriminatie van seksuele geaardheid, die stuk per stuk werden afgedwongen. Dat X. van een recht verstoken is, betekent niet automatisch dat  Y. tot een bevoorrechte groep zou behoren. Die valse redenering, komt de jongste tijd wel vaker voor: zo beweerde een afrofeministe in een recent nummer van “Espaces de Liberté” dat “blank zijn” een privilege is. De redenering is van een hoog populistisch niveau: wat een ander heeft en ik ontbeer, is een privilege. Een voorrecht. Sociale zekerheid, gelijkheid tussen man en vrouw (etc.), een behoorlijke scholing, een aangename job met een eerlijke verloning: allemaal privilegies, omdat ik ze niet heb. Terwijl voor dit alles werd gevochten en het de bedoeling is om de overwinning met zoveel mogelijk medemensen te delen.  Maar ook: dat de strijd nooit ophoudt. Niet enkel omdat er meer terreinen te veroveren vallen (stemrecht, onderwijs, gezondheid, non-discriminatie van persoonlijke geaardheid, een leefbaar milieu, enz.),  maar ook simpelweg om te behouden wat veroverd werd.

Terug naar Spanje, waar men over de Spaanse nationaliteit dient te beschikken om te mogen kiezen of te worden verkozen. Wie zo’n wetgeving als onrechtvaardig aanvoelt, kan ze bestrijden. En een beroep doen op de solidariteit van die 99% ; ja, hen herinneren aan de strijd die noodzakelijk is geweest. In Spanje is dat niet moeilijk, want onder het bewind van Franco bestonden geen verkiezingen. De Spanjaarden zelf genieten nog maar veertig jaar van dit “voorrecht”. Spanje telt ook een flink aantal rechtse zakken die minder democratie, minder stemmingen en minder gelijkheid willen. Als men al met de vinger wil wijzen, begin dan met die groepen.   

GEEN RACISME 

Anderzijds, werpt Susan Kalunge  terecht een probleem op. De niet-rechthebbenden in kwestie werken, betalen belastingen of dragen op een of andere wijze bij aan de Spaanse samenleving. Zij die zich verkiesbaar willen stellen, tonen overduidelijk aan dat ze zich voor hun gemeenschap wensen te engageren. Is het niet onrechtvaardig dat de Spaanse wetgever dan een onderscheid maakt op basis van nationaliteit? Daarover valt zeker te debatteren. In tegenstelling tot Kalunges bewering echter, handelt het hier  niet om racisme. In het slechtste geval, kan men van discriminatie spreken. Racisme is een vorm van discriminatie, maar lang niet elke discriminatoire maatregel staat gelijk met racisme. Volgens SOS Racisme valt in Catalonië  - dat tot nader order tot Spanje behoort – daardoor zo’n 13% à 15% van de bevolking uit de boot voor de gemeenteverkiezingen van 26 mei. Onze afrofeministe denkt blijkbaar alleen aan haar eigen afkomst, want in Spanje, en zeker in Catalonië, wemelt het van Britten, Belgen, Duitsers, Nederlanders en Scandinaviërs. ‘Nationaliteit’ kan men een eng criterium vinden, maar in casu geldt dat criterium voor iedereen. Anders gezegd: ingezeten van de Schengen-unie kunnen hier wel lokaal stemmen, de anderen niet. “Niet” geldt dus zowel voor Zwitsers als voor Senegalezen. “Wel” geldt dus zowel voor Belgen als voor een Amerikaan die met een Spaanse is getrouwd en daardoor de status van ‘resident’ heeft verworven.

DE BURGER 

Kalunge raakt de kern van de zaak aan , maar gaat er wijselijk niet op in omdat haar ‘redenering’ anders in duigen valt, wanneer ze spreekt over burgers van eerste en tweede rang. Dat kernwoord is: burger. Het bijhorende begrip dat Kalunge niet vermeldt is: gemeenschap. Een burger behoort tot een specifieke  gemeenschap en een gemeenschap is per definitie begrensd en beperkt. Een grens is daarom nog geen muur, integendeel: een grens is net de plek waar oversteken mogelijk is. Onder voorwaarden. Omdat aan de andere kant van die grens ook een gemeenschap ligt, evengoed beperkt en begrensd.
Houdt men bij het burgerschap geen rekening met grenzen en beperkingen, dus met voorwaarden van lidmaatschap, dan komen we bij het globalisme terecht. En laat dat globalisme nu net de discriminatoire en racistische katalysator bij uitstek zijn. Wat een wereld “zonder grenzen” betekent, daar profiteert de gekende 1% van. Enkel die gekende 1%  kan zich het “wereldburgerschap” aanmeten. 
Laten we een duidelijk voorbeeld nemen, dicht bij huis. Enkele jaren geleden overwoog het Gentse stadsbestuur om studenten stemrecht toe te kennen. Dat klinkt bijzonder progressief, maar is het niet. De meeste studenten komen en gaan. Het zou onverantwoord zijn het beleid van de gemeenschap Gent mee door hen te laten bepalen, gewoon omdat engagement en verantwoordelijkheid ook een duur veronderstellen. Als ik vandaag in Andalusië belandt, hetzij als gevluchte Afrikaan, hetzij als Vlaming met een spaarboek,  kan ik morgen geen aanspraak maken op burgerrechten. Daar moet een bepaalde tijd overheen gaan, de tijd die nodig is om te leren en te integreren.

‘Nationaliteit’ is één sterke bepaler van burgerschap. Dat blijkt, alweer, uit de Gentse situatie. Heel veel Gentenaren van Turkse komaf, bezitten de dubbele nationaliteit. Dat komt hen waarschijnlijk nu en dan goed van pas, maar dat is niet mijn bezwaar. Mijn bezwaar luidt dat men bezwaarlijk (sic!) in twee gemeenschappen tegelijk burger kan spelen. Burgerrechten horen niet thuis op het boodschappenlijstje, want shopping wordt in deze algauw absurd. Zoals Manuel Valls bewijst:  de gewezen Franse premier werpt zich geen jaar na zijn afscheid van de Franse politiek op als kandidaat-burgemeester van Barcelona. De hoofdstad van Catalonië, waarde heer Valls vandaan komt.

NOGMAALS PRIVILEGE 

Wie vanuit een democratische bekommernis de term “voorrecht” in de mond neemt, moet verder durven redeneren. Vanuit democratisch oogpunt, dienen voorrechten te worden afgebouwd of afgeschaft. Is dat de strekking van Kalunges afrofeminisme en activisme?

Hoogstwaarschijnlijk, als ik het januarinummer van “Espaces de Libertés” in herinnering mag brengen. In een vrije tribune in dit vrijzinnig tijdschrift, klagen de auteurs Rousseau en de Rosen de “privilèges” aan van “les Blancs”. Dat leest u goed: in het meervoud met hoofdletter. Hun conclusie luidt dan ook dat bepaalde privileges van “les Blancs” moeten worden ingetrokken (“retirer”). De titel van het artikel luidt, vrij cynisch, “Regarder ses privilèges dans le blanc de ses yeux”.

Het is dus weer van dat: schuld en boete. Wat daar emancipatorisch of bevrijdend, democratisch aan is, ontgaat me compleet. Een zondebok zoeken, gaat namelijk perfect samen met populistisch denken. Ik ben nergens verantwoordelijk voor, het is de schuld van de anderen. De Catalanen. De vluchtelingen. Les Blancs.

Fins molt aviat!

Eddy Bonte www.eddybonte.be. Eerste publicatie in De Groene Kiezer 1727 amias De Groene Belg, onafhankelijk e-zine - 25/5/2019. Redactie website 19juni2019. 

NOTEN

[1] Susan Kalunge: “No es pais perqué voti tothem”, in: Ara (Catalaans dagblad), 11 mei 2019 p. 11
[2] “Espaces de Libertés” is het maandblad van de CAL, dat is de Franstalige pendant van het Het Vrije Woord / HVV in Vlaanderen. Meetal gaan onze Franstalige landgenoten verder dan de Vlamingen, richting de Franse laïcité zeg maar. De laatste tijd echter, wordt vaker het woord verleend aan politiek correcte auteurs.