Het Grote Zwijgen deel 2

HEET GROTE ZWIJGEN DEEL II:
HET MOREEL CORRECTE MECHANISME

In deel 1 beschreven we de maatschappelijke verschuivingen die de terugkeer van de zedenbrigade mogelijk maakten, met name:
1) de overlapping van het goede en het ware;
2) het objectieve bondgenootschap tussen linksen, katholieken en moslims;
3) de opvulling van het moreel vacuüm door minderheden.

In het tweede deel, overlopen we enkele mechanismen van deze verschuiving.

1 HET FAILLIET VAN DIVERSITEIT en PLURALISME

1A RESPECT en BELEDIGING: aanvaarding

Als één fenomeen het failliet van de zg. “diverse” of “super”diverse Westerse samenleving aantoont, dan zeker de niet aflatende stroom personen en groepen die zich “beledigd” voelen of “respect” eisen.

Het systeem werkt zeer eenvoudig: wanneer op een persoon of een groep commentaar of kritiek wordt geuit, dan kan die zich “beledigd” voelen en eisen dat de “belediging” wordt ingetrokken.
Het beledigingmechanisme vloeit voort uit een ander mechanisme, de vraag of eis tot “respect”. Heeft iemand een andere mening dan jij? Dan heb je daar gewoon “respect” voor. Zonder verdere vragen of verantwoording: Respect, Man! Geen respect, betekent aldus snel een belediging.
De UEFA voert bij elke match uitgebreid campagne voor “respect”, gekoppeld aan de slogan “No to Racism”. Nu klinkt dit allemaal bijzonder plausibel: respect gaat samen met tolerantie en wederzijds begrip. Dat is echter niet wat zich hier voordoet. Wat zich voordoet, is respect zonder vragen, zonder voorwaarden, zonder gesprek en vooral zonder debat. Respect moet automatisch zijn en daar dan ook ophouden. Respect betekent hier: aanvaarden en zwijgen. Ten onrechte, want nogal wat overtuigingen verdienen helemaal geen respect, met name de overtuiging dat ik respect zou moeten betonen op eenvoudig verzoek en men mij in het andere geval tot de orde mag roepen. Respect voor het crapuul van de straat? Voor wie mij terroriseert met zijn voetbalslogannetje zonder uit te leggen waar hij voor staat? Voor de New Yorkse rapper die zijn vrouwen – letterlijk - aan de leiband houdt? [1]

Het debat en de tweespraak zijn vervangen door de talkshow: iedereen spuit zijn mening en dat is het dan. Geen conclusie, geen les, gewoon vertikaal naast elkaar stapelen, zoals ten tijde van de goeie ouwe verzuiling - maar dan met meer deelnemers.
Het is in deze digitale wereld zo goed als onmogelijk om een mening te verkondigen of een voorkeur uit te spreken, zonder vrijwel onmiddellijk iemand tegen te komen die het oneens is, zich derhalve “beledigd” kan voelen en “respect” eist voor zijn mening, welke dan ook. Kies dan het zekere voor het onzekere en zwijg. Zwijg dus meestal en zwijg uit principe, uit “respect”. Lafaards leven langer.
Het gevolg? Nog meer verboden onderwerpen. In een column, geeft Jacqueline Goossens een mooie samenvatting van wat ze “verbodzucht” noemt. En wat blijkt? Dat, alweer, godsdiensten het hardst roepen. Zo weten we meteen waarvoor “respect” wordt gevraagd. [2]

1B VAN BURGER NAAR ISLAMOFOOB: versplintering en reductie

“Respect!” betekent dus onaantastbaarheid, morele immuniteit. Dat komt omdat de zedenbrigade geen burgers kent, maar enkel personen met een bepaalde overtuiging of specifiek kenmerk (die dan meteen met “minderheid” worden aangeduid). We verwijzen even naar de agressie tegen “vrouwen met een hoofddoek”. Niet: inwoner, Belg, Brusselaar of vrouw. Nee: vrouw met een hoofddoek. Dat is van hetzelfde niveau als “inbreker met een vreemde tongval” en “dief met donkere huidskleur”. Paradoxaal, maar waar: discriminerend dus. Dit is een belangrijke verschuiving én reductie tegelijk: de “vrouw met een hoofddoek” komt in de plaats van de burger. [3]

1B 1. De deelburger
Vergelijk: in de Spaanse media, wordt met een zekere regelmaat bericht over mannen die hun vrouw mishandelen tot de dood volgt. In 2015 overleden in Spanje naar schatting 56 vrouwen door geweldpleging van hun partner of ex [4]. We kunnen dat met een specifieke term bedenken, zoals machismo, maar ten gronde gaat het om moord of doodslag. Om mannen die hun vrouw als een minderwaardig wezen beschouwen, punt uit. Fysieke agressie, aantasting van iemands persoon of slagen en verwondingen, zijn door de wet verboden. Manen en vrouwen zijn gelijk. Hoewel de Spaanse pers dit type moord- en doodslag met “violencia machista” aanduidt, bestaan in Spanje geen specifieke wetten voor macho’s die hun vrouw doodslaan. Dat is nergens voor nodig, de vigerende wetgeving volstaat en geldt voor alle burgers.
De moreel correcte zedenbrigade echter, kent het concept burger niet. In naam van de superdiversiteit, onderscheidt zij wel talloze groepen burgers met één of een paar specifieke kenmerken, zeg maar deelburgers. Door hun specificiteit, genieten deze burgers ook van een soort morele immuniteit: heeft niet elke mening automatisch recht op respect?

Deze dubbele status, nl. de deelburger van morele immuniteit geniet, leidt tot steeds meer specifieke regulering die deze groepen beschermt tegen kritiek en commentaar die per definitie als onterecht wordt beschouwd. Vanzelfsprekend, worden dan ook meer groepen geviseerd die zich in deze context “niet correct” zouden gedragen, de beledigers en de respectlozen zeg maar. Transseksuelen zijn zo’n beschermde groep. De geviseerde groep heeft transfoben. Clint Eastwood is een transfoob. Zijn grapje over de geslachtsverandering van Bruce / Caithlyn Jenner, werd door de media als “transfobie” veroordeeld [5].
"Seksisten" vormen een andere groep. Willem Elias wordt niet aangepakt omdat hij de wet over de gelijkheid van man en vrouw zou overtreden. Nee, volgens Bart Eeckhout is hij een seksist, een vrouwonvriendelijk sujet dat behoort tot een “bepaalde groep oudere mannen” [6].

1B 2. Contestatie is een vergrijp
Er staat echter veel meer op het spel dan een tv-kanaal dat een uitspraak knipt of een krant die “oudere mannen” aan de schandpaal bindt. In de zaak-Elias, spreekt Bart Eeckhout namelijk van een “vergrijp” [7]. Een vergrijp is, voor alle duidelijkheid, een overtreding en meer bepaald een strafbaar feit. Eeckhout klaagt Elias niet aan vanwege een verkrachting, want Elias heeft niemand verkracht. Eeckhout klaagt Elias niet aan omdat de hoogleraar verkrachting zou goedkeuren of minimaliseren, want dat doet Elias helemaal niet. Nee, Eeckhout spreekt van een vergrijp omdat Elias van oordeel is dat een vrouw geen drie jaar mag wachten om een verkrachting aan te geven. Dat is vanwege Elias niet eens een morele uitspraak, maar een emotionele ad hoc reactie op de zelfmoord van zijn vriend Stevaert. In geen geval heeft Elias hier een regel of wet verbroken noch geschonden, aangezien die niet bestaan. Je kan Elias hooguit verwijten over het hoofd te zien wat ondertussen bekend is, namelijk dat vrouwen zo hun redenen hebben om een verkrachting heel laat of zelfs helemaal niet melden. Maar een vergrijp?

De talloze aanklagers van de “seksist” Elias die in de media opdoken, gaan er van uit dat er zoiets zou bestaan als objectief laakbare gedragingen en uitspraken en dat die derhalve door specifieke wetgeving moeten worden bestraft. Hoe ver de geest van de politiek correcten is doorgedrongen, blijkt uit het feit dat in ons land in 2014 inderdaad een wet op het seksisme werd aangenomen – waarover zowat iedereen, van Rik Torfs over de immer nuchtere Dirk Voorhoof, meteen oordeelde dat het om een miskleun gaat [8]. Het zoveelste bewijs dat de poging om steeds meer categorieën te vatten in steeds meer aparte wetgeving, gewoon niet werkzaam is. Maar wel leidt tot meer willekeur, onzekerheid en angst – en uiteindelijk tot meer stilte.

In wezen, is er iets helemaal anders aan de hand: de contestatie van andermans morele code op één bepaald punt.
En daar kan de zedenbrigade echt niet om lachen, aangezien zij over elke moreel item slechts één standpunt goed rekent (zie deel 1 van deze bijdrage). Doe ik lacherig over geslachtsverandering, dan bots ik natuurlijk op de transseksueel. Mag niet: ik ben een transfoob, althans in de ogen van de transfoben en hun verdedigers. Vind ik dat vrouwen veel geld opdoen aan schoenen en make-up, dan ben ik een seksist in de ogen van de vrouwen die dat van zichzelf niet vinden en overigens van oordeel zijn dat mijn uitspraak evenmin opgaat voor alle andere vrouwen. Ook de “islamofobie” valt onder dat type redenering. De nieuwe zedenbrigade kan echter geen botsingen of contestatie aanvaarden en daarom kan ze niet anders dan voor elk “gevoelig” onderwerp nieuwe wetten en verboden in het leven roepen waarin precies staat omschreven wat men denken en doen moet – en vooral laten. Daartoe moet het potentiële delict eerst tot objectiviteit worden uitgeroepen, tot zekerheid [9]. Dat is niet wenselijk en hoe dan ook zo goed als onmogelijk, getuige daarvan de talloze belachelijke voorbeelden in de toelichtingbrochure bij de seksismewet [10].

De tactiek wordt niettemin gecontinueerd en het gevolg is minder belachelijk, namelijk de verwatering en daarna willekeur van de rechtspraak. Nochtans, kunnen de bestaande wetten alles perfect vatten. Dat geeft zelfs het Centrum voor Gelijke Kansen indirect toe wanneer het onder de kop “islamofobie maakt slachtoffers” de dossiers specificeert, bijvoorbeeld oproepen tot het stichten van brand in een moskee [11]. Brandstichting wordt door de vigerende wetgeving als een bijzonder ernstig vergrijp beschouwd. Gelijk welke brandstichting. Die wetgeving roept dan ook de dader op het appel, als burger, zonder verder onderscheid, en niet één of andere deelburger. Dat heet rechtsstaat. De nieuwe zedenbrigade daarentegen, suggereert dat een moskee in brand steken tot een andere categorie zou behoren dan, bijvoorbeeld, een cinema in de fik steken omdat daar een film wordt vertoond die een christelijke groep dan weer als beledigend ervaart [12]. Toen boze werknemers van Air France enkele directieleden te lijf gingen, werd gelukkig geen aparte categorie “syndicalistische fysieke agressie” in het leven geroepen. De categorie “verbale agressie tegen vrouwen met een minirok en / of een decolleté”, blijkt evenmin te bestaan – gelukkig, ondanks de veelvuldige feiten.

Het potentiële aantal nieuwe categorieën dat de politiek correcten voorleggen is echter eindeloos en het kan niet anders of de wetgever gaat uit de bocht. In hetzelfde artikel, laakt het Centrum “een actie van militanten van Voorpost tegen een moskee in Zelzate”, een zaak waarin effectief veroordelingen werden uitgesproken. Waarin verschilt zo’n manifestatie van alle andere demonstraties voor of tegen? Hoe ver zijn we verwijderd van een veralgemeend verbod op acties en demonstraties: net zoals bij de “belediging”, is er altijd wel een groep te vinden die zich geviseerd voelt. Als een actie van rechtse flaminganten tegen een moskee onder de categorie “vergrijp” valt, wat dan met de bezetting van een fabriek door de socialistische vakbond en PVDA-militanten?

De vigerende wetten vatten alle burgers, maar volstaan blijkbaar niet in het geval van godsdiensten en hun geliefkoosde territoria, zoals intermenselijke relaties en seks. De scheiding tussen kerk en staat wordt hierdoor tegengehouden.

1B 3. Wet contra wet
Voorstanders van de vrije meningsuiting die in dit alles toch een zeker gevaar zien, ijveren dan weer voor wetten om specifieke vormen van vrije meningsuiting zouden beschermen. De wereld op zijn kop.

In Frankrijk ligt een voorstel van wet op tafel om de artistieke vrijheid (“la liberté de création”) te beschermen. Die wet zou het bijvoorbeeld mogelijk maken dat een romancier over pedofilie schrijft zonder dat men hem van pedofilie zou kunnen beschuldigen! Het spreekt vanzelf, dat dit type wetgeving even dwaze categorieën in het leven roept als "de transfoob" of "de moskeebrandstichter". Pijnlijk is wel dat de initiatiefnemers niet lijken te beseffen dat ze hiermee de reductie van de burger tot deelburgers erkennen en bekrachtigen, gewoon al door nieuwe categorieën in het leven te roepen: waarom geen bescherming voor de beeldhouwer die blote borsten beitelt, de schilder die de Griekse beginselen borstelt, de fotograaf die sm-seks in beeld brengt of de dichter die opgaat in zijn mystieke verhouding tot de Almachtige? [13] [14]
Het voorbeeld van de romancier is niet toevallig. Caroline De Geest, beleidsmedewerker van de Liga voor de Mensenrechten, wist uitgerekend in het vrijzinnige blad “De Geus” (sept. 2015) over de zaak-Elias te vertellen dat… woorden impact kunnen hebben! Maar misschien moeten we veeleer vrezen voor de impact van de stilte en het zwijgen die nu al zo ver zijn gevorderd dat speciale wetten worden bedacht om artistieke schepping niet strafbaar te stellen. Alsof er geen grondwet bestond die deze vrijheid garandeert.
Inspelend op de deining die Houellebecqs “Soumission” veroorzaakte, haalt Harald Martenstein aan dat Amerikaanse studenten vragende partij zijn voor de etikettering van literatuur, zodat ze geen boek met racistische of seksistische passages zouden kopen. Met een dosis cynisme, wijst Martenstein er op dat sommigen een roman lezen zoals heilige schriften: letterlijk, als handleidingen. Als we niet genoeg hebben aan de vrijheid van meningsuiting en daarom specifieke wetten in het leven moeten roepen om “la création artistique” te beschermen, dan is het beter de kunst uit het openbare leven te weren [15]. NB: ik schreef de vorige zin maanden voor een Italiaanse premier het nuttig vond om het Romeinse kunstpatrimonium te bedekken opdat zijn visiterende Iranese ambtsgenoot zich niet beledigd zou voelen.

1B 4. De gebrekkige burger
Het burgerschap is dus duidelijk ingeruild voor versmalde, gereduceerde, eendimensionale varianten, elk met zijn tegenpool onder de vorm van beledigers, respectlozen en belagers. Hierdoor ontbreekt de essentie van burgerschap en samenleven en a fortiori van multicultureel samenleven: gemeenschappelijkheid en overkoepeling. Zonder, worden het gesprek en de dialoog wel heel erg moeilijk.

Bovendien, en dat is opmerkelijk, blijken specificiteit of deelburgerschap geen sterkte uit te beelden, maar integendeel een zwakte, een tere plek, een overgevoeligheid.
De deelburger geeft te verstaan dat hij een gebrek of een tekortkoming vertoont, maar ook dat hij hiervoor geen verantwoordelijkheid draagt. De schuld, want er is natuurlijk sprake van schuld, ligt buiten hem, bij de ander. De deelburger is enkel slachtoffer.
De eisenbundels die hieruit volgen beogen in theorie meer gelijkheid, maar draaien in de praktijk uit op gelijkschakeling, aparte behandeling, erkenning van de specificiteit als identiteit.
Nu worden een gesprek of een debat compleet onmogelijk, want als extra bescherming worden deze groepen zelfverklaarde slachtoffers als immuun, ongenaakbaar en onbespreekbaar afgeschermd, waarna ze zichzelf kunnen afzonderen.

Wanneer een burger met een handicap zichzelf herleidt tot zijn handicap, dan wordt elk spreken over die burger uitsluitend een spreken over zijn handicap. Wanneer een jonge vrouw zichzelf reduceert tot Roma, dan kunnen we haar enkel nog zien als lid van een minderheid en niet als vrouw. Wanneer een filmvedette zichzelf versmalt tot zijn homofilie, dan is hij / zij enkel nog een seksuele geaardheid.

Zo valt het licht te begrijpen waarom elk spreken over deze zelfverklaarde gebrekkige deelburger, bijna vanzelf als beledigend, kwetsend of discriminerend kan worden geïnterpreteerd. Quod Erum Demonstrandum.

2 HIPPIEFOBIE en MARXOFOBIE: selectiviteit

De mechanismen van “respect”, “belediging” en bijzondere bescherming die door de hedendaagse gebrekkige deelburger worden gehanteerd, komen niet uit de lucht gevallen.
Een tijd terug al, daalde Het Grote Zwijgen neer over een ander onderwerp: een bepaalde interpretatie van de wetgeving over het antisemitisme en het negationisme, maakt elke discussie, kritische vraagstelling of commentaar zo goed als onmogelijk.

2A Eeuwig jood, eeuwig slachtoffer
Die verdraaide interpretatie bestaat er vooreerst in een reeks begrippen door elkaar te halen, zoals Joods Actueel en types als Pierre-André Taguieff voortdurend doen: de jood, de joden, het Jodendom, de staat Israël, het zionisme. Zelfs pro-Palestijnse ideeën verkondigen wordt dan als antisemitisme opgevoerd. Naast antisemitisme, doen ook extra termen zoals Jodenhaat of judéophobie de ronde.
Die verdraaide interpretatie bestaat er verder in om zichzelf als permanent potentieel slachtoffer uit te beelden, type “gebrekkige burger” hierboven. Het permanente karakter van slachtoffer wordt dan eeuwig, “une historique bimillénaire”, en krijgt derhalve de status van feitelijkheid die niet in twijfel kan worden getrokken [15A]. Tegelijkertijd, wordt het toepassingsgebied uitgebreid tot een heel volk.
In één ruk door, wordt het slachtoffer ook onschuldig en zuiver verkaard op alle vlakken. Zowel het individu als het volk. Niet alleen is kritiek verboden op de jood als slachtoffer en wat daarbij hoort, zoals de kampen, alle commentaar is verboden. Zo maakte de Joodse gemeenschap in Antwerpen hevig misbaar omdat één of andere boekhandelaar een exemplaar van “Mein Kampf” in de vitrine had liggen. Zo worden ook moppen over joden en hun geschiedenis, zoals de kampen, als racistisch opgevat. En zo is het verklaarbaar waarom in de jaren zeventig werd geprobeerd om alle pejoratieve betekenissen van “jood” uit de van Dale te laten halen. Zoals in Gent het woord “allochtoon” werd begraven.

Tot slot, wordt de geest van de wet omgekeerd: terwijl het kenmerk ‘joods’ geen rol zou mogen spelen, bijv. op de arbeidsmarkt, doet zich hier net het omgekeerde voor: het kenmerk ‘joods’ wordt als apart en uitzonderlijk opgevoerd, zodat ook superioriteit en onaantastbaarheid nooit ver weg zijn. Bijvoorbeeld: als een werkgever weigert ene Nelson aan te nemen omdat hij zwart is, Mohammed omdat hij Arabier is of Helena omdat zij getrouwd is met Sabine, dan kunnen Nelson, Mohammed en Helena de wetten aangaande discriminatie en racisme inroepen. Als diezelfde werkgever meneer Cohen weigert aan te nemen omdat hij jood is, dan kan Cohen een beroep doen op een specifieke wetgeving. Wanneer de Europese Commissie in haar acties tegen racisme en xenofobie specifieke aandacht besteedt aan de strijd tegen antisemitisme, rijst toch de vraag waarom andere groepen niet apart aan bod komen [16].

De strijd tegen antisemitisme schiet haar doel helemaal voorbij wanneer ook nog eens een specifiek element uit de geschiedenis van dat volk onaantastbaar is: de Holocaust. De Holocaust gaat verder dan de gebrekkige burger: de Holocaust is het ultieme symbool van een Gebrekkig Volk. Het verbod op negationisme, wordt misbruikt om elke uitspraak over om het even welke Jood of het Joodse volk strafbaar te stellen, universeel en met terugwerkende kracht. We zetten deze ‘bad practice’ uiteen in deel 1 onder “Van autoritair naar willekeurig”. De pas verkozen Madrileense politicus Zapata moest anno 2015 zijn schepenambt inleveren vanwege zwarte humor over Joden en ETA-slachtoffers. Ironie van het lot: hij ontliep in juli 2015 een gevangenisstraf omdat de enige rechtstreeks betrokkene, Irene Villa, geen stappen wenste te ondernemen tegen Zapata’s zwarte humor. Het betrof de ETA-mop.

Ook in dit voorbeeld, gaat de wetgever uiteindelijk aan overijverigheid en na-ijver ten onder. Het is niet alleen strafbaar om de Holocaust te ontkennen, Frankrijk erkende bij wet de genocide op het Armeense volk door de Turken. Nog onder Sarkozy, werd een wet gestemd die het in twijfel trekken (“contester”), banaliseren of toejuichen van die genocide strafbaar stelt. Het Grondwettelijk Hof echter, maakte er brandhout van in naam van de vrijheid van meningsuiting [16A]. Het valt op dat ook hier termen worden ingelast die juridisch onhoudbaar zijn en vooral elke kritische ingesteldheid strafbaar stellen, zoals “in twijfel trekken”. Hetzelfde geldt voor het “minimaliseren” van de Holocaust.

Het lijstje mogelijke negationismen kan lang uitvallen, want de menselijke geschiedenis staat bol van de genocides. Alleen is de erkenning ervan een kwestie van macht en lobbying. Het kan dus nog even duren vooraleer de uitroeiing van de Indianenvolkeren als genocide wordt erkend en de ontkenning ervan in de strafwet wordt opgenomen.

Maar waarom zou men een historische gebeurtenis niet mogen ontkennen, in twijfel trekken, tegenspreken, minimaliseren of er een mop over vertellen? Wat is dat overigens, een historische gebeurtenis die het statuut van feit krijgt? Waarom wordt een feit in het strafrecht opgenomen? Voor de Turken, is van genocide op de Armeniërs geen sprake. Voor België bestaat geen genocide op de Congolezen. Volgens de historicus Paul Preston, kan dan wel weer sprake zijn van een “Spaanse Holocaust” gepleegd door het regiem van Franco.
Als het allemaal zo eenvoudig is, waarop wacht de internationale wetgever dan om de ontkenning van andere historische feiten strafbaar te stellen?

En dan nog: ook al waren we het eens over een genocidecanon, waarom mag ik daar dan niet anders over denken zonder voor de rechtbank te vliegen? Tot op vandaag, kom je mensen tegen die de landing op de maan als trucage beschouwen of de Illuminati opvoeren om alternatieve historische verklaringen te serveren. Moeten zij voor een rechtbank worden gedaagd?
Wat doen we met al die mensen die werkelijke feiten ontkennen: wetenschappelijke feiten, zoals het feit dat de Aarde niet is geschapen door een god en dat die Aarde niet het middelpunt van ons zonnestelsel vormt? De bak in? Een Giordinao Bruno in reverse?

Na één economie (de liberale), één bestuur (de parlementaire democratie), één waardestelsel (de mensenrechten), nu ook nog één geschiedenis van de geschiedenis.

2B Hippiefobie
Inderdaad, het Grote Zwijgen dat over ons neerdaalt is ook nog eens een heel selectief, om niet te zeggen: discriminerend.
Over hippies mocht en mag iedereen naar eigen goeddunken meesmuilend doen: in de film Easy Rider, worden twee langharigen voor de lol van hun motor geknald. Hippies werden in heel wat zaken en op de arbeidsmarkt geweerd, in de pers werd hartelijk de spot gedreven met het “langharig werkschuw tuig”. Vandaag de dag, mag rustig met hippies worden gelachen als zijnde een groep voorbijgestreefde idealisten. Bij mijn weten, hebben hippies nooit om speciale wetten of sancties gevraagd.
Soixante-huitards worden met grote regelmaat te kakken gezet of met alle zonden Israëls (sic) beladen.
Ook communisten kregen het op tijd en stond hard te verduren. Onder Franco was communist zijn “un delito”, een misdaad, maar communisten werden ook politiek aangevallen en vooral moreel onderuit gehaald als baarlijke duivels. Tijdens WOII riepen bepaalde katholieken onze jongeren op om aan het Oostfront te vechten tegen de vijand bij uitstek: de communisten. Hele naties werden genegeerd en gesanctioneerd vanwege hun communistisch regiem, van het nietige Albanië tot het eeuwige China. Het aantal voorbeelden is legio. Ook de dag van vandaag, nadat het liberalisme zichzelf als Enige Weg heeft geproclameerd, worden het communisme en de communisten met grote regelmaat door het slijk gehaald, bijv. Syriza, Podemos of CUP. Nochtans bestaan voor communisten geen speciale wetten, noch hebben communisten hier ooit om gevraagd.

2C Selectiviteit
Een jood mag dus de draak steken met een hippie, maar die hippie moet wel goed opletten als hij over joden begint.
Een moslim mag op de communisten en de atheïsten kakken zonder verder gevolg, maar omgekeerd is een ander paar mouwen.
Bepaalde groepen burgers moeten dus meer zwijgen dan andere.

Meer zelfs: bepaalde groepen mogen zich beroepen op begrippen die bij andere groepen op afschuw en weerstand stoten, zoals “identiteit”, “ras” en “volk” [17]. Mag ik wel Marine Le Pen uitkafferen omdat zij een onderscheid maakt tussen “français de souche” (zeg maar autochtonen) en andere Fransen, of die partij veroordelen die de Ware Finnen van de valse onderscheidt, mag ik pijl en boog bovenhalen wanneer Europese leiders zoals Van Rompuy en Giscard d’Estaing de christen Europeaan verkiezen, dan moet ik wel mijn mond houden als de wereld wordt verdeeld in Jew en Goy – jood en niet-jood.
Dit type selectief denken is echter algemeen verbreid, zowel recto als verso: geen kritiek op de Rom omdat ze Rom zijn, wel kritiek op de Catalanen omdat ze Catalaan zijn.

Sommige groepen zijn beter beschermd dan andere en hun noemer heet religie en de territoria die religie als de hare claimt, zoals seksualiteit, voeding, kledij en het onderscheid tussen goed en kwaad als vertrekpunt van moraal.
Moet zwijgen: iedereen die een bedenking zou hebben bij die beschermde groepen. Alle andere mogen het schavot op. Behoor je tot zo’n groep, zwijg dan maar. Zwijg maar: atheïsten, communisten, vrijzinnigen, hippies (oude en nieuwe), New Agers, vrijmetselaren, animisten, sceptici…

NOTEN DEEL II

[1] Johan Timmer: “Bij de belediging, spelen een aantal processen die we al bespraken, vooral dat iedereen die een mening uit in deze open digitale wereld wel op iemand stuit die er een andere tot tegengestelde mening op na houdt en zich derhalve “beledigd” zou kunnen voelen. Als we dit aanvaarden, dan kunnen we inderdaad beter allemaal zwijgen. Een karikatuur van Mohammed? Belediging. Een parodie op het christelijk geloof? Belediging. Wanneer Theo Van Gogh op de vraag ‘Gelooft u in God’ antwoord ‘In wie?’, dan wordt dit als ‘kwetsend’ ervaren”/ In: Johan Timmer : http://www.izb.nl/verdieping/artikelen/ik-ben-beledigd
[2] Jacqueline Goossens: “Sedert de beruchte Deense cartoons moslims in tientallen landen tot protest en geweld dreven, waait een wind van onverdraagzaamheid en verbodzucht door de wereld. Het zijn niet alleen de moslims die vinden dat beledigingen van hun godsdienst moeten worden afgestraft. Britse hindoes eisen het verbod van een Franse film die hun god Shiva misprijst, katholieken in Nieuw-Zeeland voeren actie tegen de serie ‘South Park’ omdat die de spot drijft met de maagd Maria, Vlaamse katholieken steigeren over een toneelstuk over dezelfde maagd, de Britse groep ‘Christian Voice’ slaagt er in om de tournee te beletten van ‘Jerry Springer –The Opera”, ook al omdat die beledigend zou zijn voor de heer Jezus”. In: : http://jacquelinegoossens.com/WebJG/opinions/8-3-2006_verboducht.html.)
[3] Centrum voor Gelijke Kansen: “In 2014 waren er 55 dossiers waarin het Centrum oordeelde dat het duidelijk ging om een haatmisdrijf of om het strafbaar aanzetten tot discriminatie, haat of geweld. Hieronder vallen met name incidenten van fysieke agressie tegenover vrouwen met een hoofddoek in Brussel, Luik en Verviers. Eveneens in deze categorie vinden we oproepen tot het stichten van brand in moskeeën via Facebook en Twitter, en een actie van militanten van Voorpost tegen een moskee in Zelzate. De verantwoordelijke voor die laatste actie werd intussen al veroordeeld”. Bron: http://www.diversiteit.be/islamofobie-maakt-slachtoffers-van-op-het-internet-tot-de-publieke-ruimte 18/03/2015
[4] “Las huellas de la violenca machista en España”, in: El Mundo : http://www.elmundo.es/grafico/espana/2015/11/25/5654aa1bca47417b258b4570.html
[5] Zie, bijvoorbeeld: “Clint Eastwood’s Jenner Joke Cut From Spike’s Guys Choice Awards”, in: http://deadline.com/2015/06/clint-eastwoods-caitlyn-jenner-joke-cut-guys-choice-awards-1201439844/
[6] Bart Eeckhout in De Morgen van 17/04/2015n.a.v. de zaak-Elias: (…) “seksisme een maatschappelijk vergrijp is geworden dat nog op weinig tolerantie kan rekenen. Dat is een gunstige ontwikkeling, waarvan een groep oudere mannen zich nu met scha en schande bewust wordt”. Ter herinnering: als reactie op de zelfmoord van zijn vriend Steve Stevaert, die gewezen politicus die verwikkeld was in een proces waarbij sprake was van verkrachting, gaf prof. Willem Elias (VUB) via facebook het volgende te kennen: “Aan de dame die deze beslissing op haar geweten heeft, toch graag dit. Voor een verkrachting ga je onmiddellijk bij de politie, of desnoods de dag nadien. Niet drie jaar later."
[7] Bart Eeckhout, cf. supra: het is m.i. absoluut niet duidelijk wat een “maatschappelijk vergrijp” zou kunnen zijn. http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/opinieblog/opinie/1.2111553
[8] Zie de reactie van prof. Dirk Voorhoof over de seksismewet van 2014: http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/opinieblog/opinie/1.2111553
[9] Jens Jessen: “Meinung soll zensiert werden, recht eigentlich verboten werden, wenn sie der eigenen, schon gar nicht mehr als Meinung durchschauten Gewissheit wiederspricht” (Die Zeit, 5/9/2015, cursief van ons).
[10] Bijvoorbeeld: http://www.hln.be/hln/nl/957/Binnenland/article/detail/2072096/2014/10/01/Wat-een-mietje-zeggen-kan-1-000-euro-en-jaar-cel-kosten.dhtml
[11] Centrum voor Gelijke Kansen: zie noot [3].
[12] In 1988, stichtte een christelijke groepering brand in de bioscoop Saint-Michel om te protesteren tegen “La dernière tentation de Christ” van Scorcese, met veertien gewonden tot gevolg. Onder welke “fobie” valt dit dan? Geen enkele, vond de Franse wetgever gelukkig, en paste gewoon de wet toe.
[13] “Projet de loi relatif à la liberté de la création, à l'architecture et au patrimoine”, zie: http://www.senat.fr/dossier-legislatif/pjl15-015.html De wet slaat overigens ook op architectuur en patrimonium!
[14] Christophe Kantcheff: “Heinich et son bêstisier”, in: Politis, 17/09/2015.
[15] Harald Martenstein: “Über Michel Houellebecq und die Benutzing von Romanen”, Die Zeit (Zeitmagazin), nr. 5/2015.
[15B] Een korte recensie van “AntisémitismeS en Belgique et en Europe” (G. Thomas, Ed. Didier Devillez, 2015), begint met “La judéophobie possède une histoire bimillénaire” en eindigt met “(…) cette question qui n’en finit pas de finir…”, in: Esprit Libre, n° 41, 2016.
[16] http://ec.europa.eu/justice/fundamental-rights/racism-xenophobia/index_en.htm
[16A] “Le Conseil a jugé qu'en réprimant la contestation de l'existence et de la qualification juridique de crimes qu'il aurait lui-même reconnus et qualifiés comme tels, le législateur a porté une atteinte inconstitutionnelle à l'exercice de la liberté d'expression et de communication”, in : http://www.conseil-constitutionnel.fr/conseil-constitutionnel/francais/les-decisions/acces-par-date/decisions-depuis-1959/2012/2012-647-dc/communique-de-presse.104950.html
[17] In “Legacy: A Genetic History of the Jewish People”, handelt de auteur, Harry Ostrer, complexloos over de “Jewish exceptionality” en het begrip “Jewish race”. Citaat: “In his new book, ‘Legacy: A Genetic History of the Jewish People,’ Harry Ostrer, a medical geneticist and professor at Albert Einstein College of Medicine in New York, claims that Jews are different, and the differences are not just skin deep. Jews exhibit, he writes, a distinctive genetic signature. Considering that the Nazis tried to exterminate Jews based on their supposed racial distinctiveness, such a conclusion might be a cause for concern. But Ostrer sees it as central to Jewish identity”. (http://forward.com/culture/155742/jews-are-a-race-genes-reveal).

** EINDE ARTIKEL *********** ************