Het Grote Zwijgen deel 1

ALGEMENE INLEIDING

Het Grote Zwijgen daalt in versneld tempo over onze samenleving neer, een samenleving die zich nochtans beroept op kennis, onderzoek, inspraak, verdraagzaamheid en diversiteit. In het openbaar, gelden enkel de opvattingen die de goedkeuring wegdragen van de nieuwe zedenbrigade. Al het andere denken is vogelvrij verklaard en veroordeeld tot de strop of het maquis. Inderdaad, waarom zou iemand vrijuit spreken als hij de schandpaal, vervolging of ontslag riskeert? Hoe nuttig is het vrije woord, wanneer de censuur op wacht staat? Gevolg: zelfcensuur en zwijgen, waardoor de zedenbrigade zich gesterkt voelt in haar gelijk. Op die manier, ontrolt zich een spiraal die de vrije meningsuiting nekt en inruilt voor de nieuwe ethos: het “correct” denken, de bron van het nieuwe absolutisme.
Tijd voor verzet dus.

HET GROTE ZWIJGEN
DEEL I: DE TERUGKEER VAN DE MORELE ZEDENBRIGADE

In dit deel, traceren we de maatschappelijke verschuivingen die de terugkeer van de nieuwe zedenbrigade mogelijk maakten:
1) de overlapping van het goede en het ware ;
2) het objectief bondgenootschap tussen linksen, katholieken en islamieten;
3) de opvulling van het moreel vacuüm door minderheden.

De Franse onderwijsminister, de belichaming van de école laïque zelve, verzoekt haar onderwijzend personeel “de confrontatie of de vergelijking tussen wetenschappelijke kennis en het religieuze discours te vermijden”. Meer zelfs: in de wetenschappelijke vakken (!) moet de leraar weigeren om aan één van beide een overwicht toe te kennen of ze op gelijke voet te plaatsen [1].
Wanneer Clint Eastwood een grapje maakt over de geslachtsverandering van Bruce / Caithlyn Jenner, zendt de televisie die passage niet uit en wordt hij uitgemaakt voor “transfoob”. Een Duitse talkshow over de gelijkheid tussen man en vrouw, wordt uit de digitale bibliotheek van de zender verwijderd en met dezelfde gasten… overgedaan. Een Brusselse leraar die met een leerling kritisch correspondeert over haar geloof, wordt op staande voet ontslagen. De tentoonstelling van Sigmar Polke in Tate Modern waarschuwt voor “work of a challenging nature” en in het geval van de legendarische mode- en celebrityfotograaf David Bailey voor “nude”. Een lokale BBC-presentator die een vooroorlogs nummer draait waarin het word “nigger” voorkomt, wordt de deur gewezen. Nog op de BBC, is het verboden om over een vrouw te spreken als “girl”. De Oxford University Press oppert de idee om het woord “pork” uit haar uitgaven te schrappen. In Madrid, moet de kersverse schepen van cultuur zijn mandaat inleveren omdat hij in het kader van zwarte humor een mop over joden en ETA-slachtoffers twitterde. En als het aan een vereniging van Spaanse gitano’s ligt, mag een woordenboek geen pejoratieve betekenissen van “zigeuner” opnemen… [2]

Wat is er gebeurd met de vrije meningsuiting, het vranke debat, de dialectiek van pool en tegenpool op zoek naar synthese en diepgang? Wat is er gebeurd met de “open samenleving” van Karl Popper, waar “respect” verwelkomend optreedt en niet verbiedend? En vooral: wat is er gebeurd met de kritische burger in die open samenleving? Waarom pikken wij dit alles? Of beter: waarom hangen we de hypocriet uit, die in het openbaar politiek correct jaknikt om er privé en in het stemhokje een andere mening op na te houden?

VERSCHUIVING 1: VAN TABOE NAAR WAARHEID

Als steeds meer burgers hun mond houden, dan komt dat vooreerst omdat over talloze onderwerpen maar één opinie, één uitspraak als aanvaardbaar wordt geacht: de zogenaamd “politiek correcte” opinie, door het Duitse liberale weekblad Die Zeit systematisch "publiek correct" genoemd. Andere meningen zijn onaanvaardbaar en afwijkend in de pathologische zin van het woord: ‘ziek’ zoals in het Engelse ‘sick’: walgelijk, misselijk makend. Wie afwijkende en dus onaanvaardbare opinies verkondigt, moet, het ziektebeeld indachtig, worden gemeden, afgezonderd, behandeld of heropgevoed. De schandpaal staat continu opgesteld, het gericht zetelt ononderbroken.

1.1 Goed en waar

Voorheen, in onze gesloten en autoritaire samenleving, waren bepaalde onderwerpen als dusdanig taboe, zoals homoseksualiteit of abortus. Nu kan wel over elk onderwerp worden gesproken, maar gelden de meeste meningen als taboe. Over homofilie, transseksualiteit, omgaan met vrouwen, hoofddoeken aan het loket, onverdoofd slachten van dieren, de kleine Aylan, een bepaalde woordenschat (nigger, allochtoon), e.d., bestaat maar één “correcte” mening. Omdat maar één mening correct wordt geacht, komt dat op hetzelfde neer als het klassieke taboe: bij gebrek aan een tegenstemmen en een verscheiden benadering, leent het onderwerp zich niet langer tot een debat en al helemaal niet tot dissidentie. Het onderwerp wordt aldus de facto onbespreekbaar, zodat er uiteindelijk over wordt gezwegen.
Dat kan, omdat de “correcte” mening niet alleen de enige toelaatbare of denkbare is, maar vooral als de enig juiste wordt voorgesteld. Als maar één mening of uitspraak juist kan zijn, dan noemen we dat de waarheid. De waarheid is of wetenschappelijk, of goddelijk: in beide gevallen, zijn twijfel en dissidentie uitgesloten. Maar ook de spot: wie lacht met de goddelijke waarheid, is een ketter; wie lacht met de wetenschappelijke waarheid, een dwaas.
Een voorbeeld: tijdens de discussie in de Gentse gemeenteraad over het voorstel om het dragen van religieuze tekenen door gemeentepersoneel toe te laten, oordeelde schepen Fatma Pehlivan dat tegenstanders “zich buiten de samenleving stelden”.

1.2 Variatie en evolutie
De totale overlapping van “goed” en “waar” mag als bijzonder merkwaardige gelden, omdat de favoriete thema’s van de politiek correcten zich precies heel goed lenen tot een brede waaier van meningen en praktijken. Die thema’s zijn namelijk:

de levensbeschouwing, incl. het geloof;
de verhouding tot de medemens, incl. racisme, discriminatie, gelijkheid en tolerantie;
de intermenselijke relaties, incl. seksualiteit.

Bijzonder merkwaardig, want het volstaat de hedendaagse wereld te beschouwen om vast te stellen dat volkeren en culturen er uitgerekend op deze vlakken de meest uiteenlopende en zelfs tegengestelde opinies en praktijken op na houden: het romantisch huwelijk en de vrije liefde, hetero- en homoseks, vrijdenkers en vromen, individueel ondernemerschap en collectivisme, onreine varkens en heilige koeien, vrouwen aan de haard en vrouwen op de akker, pacifistische en oorlogszuchtige volkeren, stedelijke culturen en nomaden, animisme en monotheïsme, de Big Bang en het creationisme… om over klederdracht en voeding nog maar te zwijgen. De reeks is werkelijk oneindig.

Bijzonder merkwaardig, want het volstaat de geschiedenis te overlopen om vast te stellen dat veel gemeenschappen op deze vlakken ook nog eens zijn geëvolueerd. Hoe wij sinds de moreel-culturele revolutie van de jaren ’60 aankijken tegen liefde, huwelijk, dood, rolpatronen en seksualiteit, verschilt hemelsbreed van de gangbare opinie en praktijken ervóór. Zo is het uitgesloten dat een stripverhaal als “Kuifje in Afrika” (1947) vandaag zou worden bedacht. Crematie, het vrijzinnige alternatief voor de kerkelijke teraardebestelling, is ook bij andere levensbeschouwelijke groepen ingeburgerd. Openbaar rouwen is verdwenen, enz.

1.3 Heterogeniteit-in-strijd
De totale overlapping van het “goed” en “waar” is ten derde male bijzonder merkwaardig, omdat uitgerekend in onze Westerse samenleving géén levensbeschouwelijke eensgezindheid bestaat. Daarom loopt het debat continu verder, denk maar aan het homohuwelijk, gemengd onderwijs of euthanasie. Inderdaad, het Westen is al vele eeuwen sociaal, cultureel en politiek heterogeen en heeft al die tijd dan ook enorme tegenstellingen en evoluties gekend: de drie standen, katholicisme en protestantisme, adel en burgerij, burgerij en proletariaat, dogmatisch geloof en humanisme, wetenschap en Bijbel, communisme en kapitalisme. Sinds een paar decennia, is ook de levensbeschouwelijke en ethische heterogeniteit een feit, uiteraard met de bijhorende strijdpunten en tegenstellingen, en met de schoolstrijd, de ethische debatten en de oppositie vrijzinnig-katholiek als typische voorbeelden.

Deze levensbeschouwelijke heterogeniteit staat echter niet voor leegte, chaos of normenloosheid. Er wordt, integendeel, meer vrijheid en meer gelijkheid mee beoogt. Die heterogeniteit-in-strijd levert zeker een grillige curve op, maar behoort sinds lang tot de essentie van het Westen. Langzamerhand moeten we “behoorde” schrijven, want een nieuwe zedenbrigade waakt angstvallig over de enige juiste lijn: in navolging van het kapitalisme als enige denkbare economie en de parlementaire democratie als enige denkbare vorm van bestuur, schrijft het ”correct” denken op moreel-levensbeschouwelijk vlak voor wat aanvaardbaar of verwerpelijk is, dit wil zegen: wat goed is en dus waar, wat fout is en dus onwaar. Precies omdat “correct” denken naar waarheid denken is, pretendeert het ook universaliteit. De waarheid verdraagt immers geen uitzonderingen of afwijkingen. Noch ketter, noch dissident.

Het goede laten samenvallen met de waarheid, typeert absolutistisch en dictatoriaal denken, zo ook van de politiek correcten. Het aantal verwerpelijke tot strafbare “fobieën” neemt toe, met de “transfobie”, “islamofobie” en nu ook de “judéophobie” als laatste toevoegingen [3]. Ook nieuwsfeiten worden door de zedenbrigade in real time “correct” voorgesteld: kritische bemerkingen over “de kleine Aylan” zijn uitgesloten en daarmee ook kanttekeningen bij de nieuwsgaring en de media zelf. Protest, dissidentie en tegenstand worden afgedaan als discriminatie en racisme. Geen wonder dat de burger zijn mond houdt, correct knikt en daarna op weinig “correcte” wijze zijn stem uitbrengt.

VERSCHUIVING 2: VAN ZUILEN NAAR EEN NIEUWE COALITIE

Ten tijde van de gesloten en autoritaire Westerse samenleving, werden opinies en praktijken opgelegd door duidelijk aanwezige personen en instellingen, zoals de kerk, de partij, het patronaat en talloze satellietverengingen, alle verenigd in een autoritair tot repressief staatsapparaat. Herinner u de CVP-staat. In katholieke scholen, stonden onze beste auteurs – Claus, Boon en Teirlinck - op de index. Staatsscholen werden ten tijde van de schoolstrijd voorgesteld als oorden van verderf. Tot in de jaren zeventig, werden verscheidene Europese landen bestuurd door militairen, zoals de Gaulle, Salazar, Franco en de Griekse Junta.

2.1 De CVP-staat
We hoeven hier de geschiedenis van de zuilen niet over te doen. We willen wel hierop wijzen: hoe autoritair en exclusief die zuilen soms ook te werk gingen, ze waren gekend, zichtbaar en gelegitimeerd. Die legitimiteit uitte zich niet enkel formeel via de instellingen, maar werd vooral belichaamd door de massale aanhang op alle niveaus (van gehucht tot parlement) en op alle terreinen (van fanfare tot werkgeversclub), met benoemde relais in het staatsapparaat. Het spel was wel niet eerlijk verdeeld, maar de kaarten lagen op tafel. Niemand belandde in de bak omdat hij de flikken met SS’ers vergeleek, maar omdat hij de “orde verstoorde” of omdat de repressieve staat zijn ware gezicht toonde: niet de fascisten van Were Di en Voorpost werden opgepakt omdat ze een toneelstuk over Cyriel Verschaeve wilden verbieden, wel de tegenbetogers die de opvoering mogelijk wilden maken en die door een politicus als Van den Boeynants “beroepsagitatoren” werden genoemd, naar zijn zeggen betaald door Peking of Moskou.
Het was, alle zuilen ten spijt, ook de tijd van de eenheidsmoraal, in casu de katholieke. Abortus gold als zonde voor iedereen. En hoewel het huwelijk een burgerlijke verbintenis is, kon een gescheiden leraar uit het katholiek onderwijs zijn boeltje pakken. Aldus besliste niet een rechtbank, maar een deontologische kamer van het katholiek onderwijs zelf.

2.2 Dubbele aanpassing
Naarmate de zuilen aan invloed inboetten en de mentaliteit zo was veranderd dat geen enkele groep in staat was een moreel eenheidskader op te leggen, groeiden de verscheidenheid en de openheid.
Deze vernieuwingsgolf bracht een dubbele verandering te weeg.

De eenheidsmoraal kwam te vervallen. Oude cultuur: abortus komt niet overeen met de christelijke moraal en is dus strafbaar, ook voor niet-christenen, want de christelijke moraal is de enige juiste. “Moreel goed” en “waar” vielen samen. Nieuwe, juridisch beschermde cultuur: abortus is onder voorwaarden wettelijk toegelaten en niemand kan zijn moraal inroepen om andermans keuze pro abortus te verbieden. “Moreel goed” en “waar”, werden gescheiden categorieën.
Daarnaast, werden alle persoonlijke keuzes als evenwaardig beschouwd. Wetten op gelijkheid en non-discriminatie waakten hierover.

Zoals aangetoond, gaat de uitbreiding van heterogeniteit gepaard met strijd. Veranderingen kwamen pas op gang na contestatie (en de repressie ervan) en een breed maatschappelijk debat. En altijd met maakbaarheid, vrijheid en gelijkheid voor ogen. Niet alleen puur ethische kwesties waren aan de orde van de dag, het pluralisme waaierde in veel richtingen uit: de verplichte openbare bibliotheek, de dito cultuurcentra, betoelaging van alternatief onderwijs, opvoeding tot kritische burgers als onderwijsopdracht, anders gaan leven, versoepeling van de kledijvoorschriften voor leraren, inspraak op school, consumentenverenigingen die de industrie en NGO’s die de overheid het vuur aan de schenen legden, enzovoorts.
Meer vrijheid en meer gelijkheid, resulteerde niet enkel in een pluralistisch samenlevingmodel, maar leverde ook een pluralistische burger op: zo kon men zichzelf katholiek noemen en een aantal kerkelijke voorschriften naast zich neer leggen, bijvoorbeeld over seksualiteit en anticonceptie.

2.3 Nieuwe input: de islam
Dat pluralistische model, dat continu nieuwe thema’s aankaartte ter bevordering van vrijheid en gelijkheid, wordt nu een halt toegeroepen, alle kreten over diversiteit en superdiversiteit ten spijt.

De weerstand van conservatieve krachten, kan men normaal noemen. Bijvoorbeeld: in 2007 nog, verbood het katholiek onderwijs de distributie van studie-informatie van de Vrije Universiteit Brussel in haar scholen.
Nieuw echter, was de input van de islam, die een zeker evenwicht tussen katholiek en vrijzinnig verstoorde en in beide kampen verwarring zaaide. De katholieken kregen er een gelovig broertje bij, maar ook een concurrent en een aartsvijand. De vrijzinnigheid kreeg er een religieuze opponent bij, maar rekende op de voortschrijdende secularisering van de samenleving.
De islam veroorzaakte ook deining bij links
In de linkse traditie, krijgt de sociaaleconomische analyse voorrang en wordt vermeden dat levensbeschouwelijke elementen de ontvoogding en de sociale strijd zouden verhinderen of vertragen.Links keek tegen een nieuwe lading “Religion als Opium des Volkes” (Marx) aan, maar gaf een merkwaardige wending aan dit probleem:
de allochtoon (vluchteling, etc.) krijgt twee statussen, wordt opgedeeld in twee persoonlijkheden: een sociaaleconomische (de uigebuite, achtergestelde) en een moreel-levensbeschouwelijke (de islamiet);
deze twee statussen worden daarna aan elkaar gelijk gesteld en zijn inwisselbaar: de verdediging van de uitgebuite allochtoon wordt dan zondermeer ook de verdediger van de islamiet.

Deze bokkesprong kan worden verklaard doordat de sociaaleconomische (marxistische) analyse met de ontvoogding als doel, werd ingeruild tegen compassiedenken. De arme is een onschuldige, de uitgebuite een goed persoon.
Zo begon het gros van links, met de PvdA op kop, religieuze eisen niet enkel te aanvaarden, maar ook te verdedigen: halal, onverdoofd slachten, hoofddoek, burkini, de scheiding tussen man en vrouw. Zo komt het dat wie zich tegen religieuze tradities uitspreekt omdat ze de ontvoogding tegenhouden, niet langer als links maar als rechts wordt beschouwd, als "islamofoob" bijvoorbeeld. Hoewel zijn discours geen jota is gewijzigd. De PvdA voerde zelfs de Franse filosoof Pierre Tevanian op, die beweert dat Marx en religie absoluut verenigbaar zijn, ja, dat de Duitse filosoof eigenlijk tegen atheïsme is en wordt misbruikt om islamofobie te rechtvaardigen. Volgens Tevanian is atheïsme het nieuwe Opium des Volkes.

Zo ontstond een ideologisch verwarde situatie, die de islam in ons land geen windeieren legde. Katholieke scholen verboden dan wel studie-informatie van de vrijzinnige VUB, maar boden wel islamitische godsdienst aan. Hogescholen die afstamden van het Gemeenschapsonderwijs, ontwikkelden lerarenopleidingen islamitische godsdienst. Wie kanttekeningen maakte bij halal voor iedereen in de schoolkantine van een openbare instelling, was nu rechts.
Terwijl de vrijzinnigheid zich vooral druk bleef maken over de katholieke weerstand in ethische dossiers en de secularisering als een verworvenheid beschouwde, speelden katholieke spreekbuizen zoals Ides Nicaise en Rik Torfs een andere troef uit: ze poneerden dat katholieken zich in deze geseculariseerde maatschappij nog amper durfden te uiten en dat hun geloof verdrongen werd tot de huiskamer. De kortstondig gelauwerde schrijfster Rachida Lamrabet beweerde hetzelfde voor de islam en noemde het atheïsme de nieuwe, intolerante godsdienst.

Zo ontstond een objectief bondgenootschap tussen islamieten, katholieken en bekeerd links.

VERSCHUIVING 3: VAN AUTORITAIR NAAR WILLEKEURIG

3.1 Angelsaksisch alternatief
Aangezien een terugkeer naar de oude zuilencultuur is uitgesloten, rijst de vraag naar een alternatief. Het Franse model van de république laïque vindt bij ons geen ingang. Het garandeert wel volledige godsdienstvrijheid, maar ook de volledige scheiding van kerk en staat. Daar kunnen katholieken noch islamieten - en hun linkse bondgenoten - zich in vinden. Bovendien stelt dit model eisen inzake burgerschap en wil het gettovorming uitsluiten. In Vlaanderen, begrijpt men het Franse model niet echt: “republiek” betekent hier antiroyalistisch en “laïque” wordt verstaan als antigodsdienstig en dus als intolerant. Tijdens het Gentse Feesten-debat over mei ‘68, oreerde Mieke Van Hecke, toenmalig hoofd van het katholiek onderwijs, dat de rellen in de Parijse voorsteden toe te schrijven waren aan… de morele leegte van de laïcité!

Het Angelsaksische model verschijnt om diverse redenen als een acceptabel alternatief.
Het kent geen opdeling in verticale zuilen, maar stelt in de plaats een soort lappendeken voor met blokken die allemaal evenwaardig zouden zijn: de Sikh-tulband naast de helm, het creationisme naast de evolutieleer, de sharia naast de rechtsstaat.
In de tweede plaats, heeft religie in de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk een voetje voor. Zo is de Engelse koningin ook hoofd van de Anglicaanse kerk.
Ten derde, kunnen minderheden er genoegdoening vinden in de cultuur van positieve discriminatie. Vier: onder leiding van de VS, kent dit model internationale uitstraling en groei.
Tot slot, en hier begint het verhaal van het “correcte” denken, wordt het Angelsaksische model van evenwaardigheid voorgesteld als een soort ‘good practice’ van de mensenrechten, die nu eenmaal universeel geldig zijn voor iedereen zonder onderscheid, hier en op alle plaatsen, nu en in de toekomst - en mits enige correcties ook in het verleden.

3.2 Twee reducties

Onder al deze invloeden, treden twee reducties op:
1 Vrijheid van denken en handelen onder de vorm van actief pluralisme, het maatschappelijk debat en de open samenleving, wordt vernauwd tot passieve tolerantie en aanvaarding zonder meer – vandaar het “respect”;
2 Gelijkheid wordt vernauwd tot non-discriminatie in de geest van artikel 2 van de UVRM en non-discriminatie wordt op zijn beurt verengd tot verbod op kritiek omdat kritiek an sich al zou getuigen van discriminatie – vandaar de “belediging”.

Respect en belediging, komen bovenop racisme en discriminatie. Het gaat echter om totaal verschillende categorieën. Respect en belediging zijn informele en subjectieve criteria. Racisme en discriminatie, hoe interpreteerbaar ook, zijn formele en juridisch internationaal erkende en gedefinieerde begrippen. Wie ingaat op het duo respect & belediging, komt in een wereld van kromme redeneringen terecht.
Natuurlijk is niemand tegen respect. Daaruit volgt echter niet dat de eis tot respect automatisch moet worden ingewilligd, ongeacht de eiser en de zijn thematiek.
Niemand promoot de belediging. Daaruit volgt echter niet dat wie beweert te zijn beledigd, automatisch op excuses moet kunnen rekenen.
En in die vallen wordt nu precies massaal getrapt. Elk onvertogen woord, iedere zweem van commentaar, gelijk welke terechtwijzing, wordt meteen als een belediging of gebrek aan respect geklasseerd. Daarnaast worden racisme en discriminatie in zoveel contexten toegepast, dat hun ware betekenis verloren is gegaan.
Bij beide partijen, eiser en beklaagde, ontstaat hierdoor een negatieve houding, die nog lager moet worden ingeschat dan passief pluralisme. Men kan zelfs van een leeg pluralisme spreken, want de eiser heeft het recht automatisch aan zijn kant en de beklaagde knikt en zwijgt: hij dekt zich in, maar daarachter gaan enkel hypocrisie en vaak zelfs onverschilligheid schuil.

Bovenop deze reducties, komt nog een eenzijdige interpretatie van artikel 2 van de UVRM. De zinsnede “Een ieder heeft aanspraak op alle rechten en vrijheden, in deze Verklaring opgesomd”, wordt namelijk beschouwd als een soort trekkingsrecht, een recht dat middels een eenvoudige eis moet worden ingewilligd [4]. Wie hieraan twijfelt of bedenkingen formuleert, krijgt één van de vier vernoemde etiketten opgeplakt. En zwijgt dus liever.

In zo’n context, volgt vrij snel humanitair opbod. Heiliger dan de paus vindt men altijd. Zo hoort men sinds de dubbele vluchtelingenstroom echt op gang kwam, dat eenieder recht heeft op een “beter leven”. Dat is een loos begrip, een zwakke afspiegeling en een foute interpretatie van “the pursuit of happiness”, die helemaal geen “right to happiness” is! [5].

Deze nieuwe toestand, bracht algauw een moreel vacuüm te weeg, een vacuüm dat meteen werd opgevuld door talloze groepen en individuen die minderheden vertegenwoordigen of zich althans tot hun spreekbuis uitroepen, type Baas Op Eigen Hoofd, Kif-Kif, Ico Maly, Aboe Jah-Jah, Jan Blommaert of de PvdA. Hun noemer: respect, belediging, racisme en discriminatie.

De gevolgen van deze morele machtsovername zijn dramatisch, want zij leiden tot willekeur. En dan is zwijgen voorzichtiger.

Vooreerst, beschikken deze groepen of individuen over geen enkele legitimiteit. Ze vertegenwoordigen enkel zichzelf of een kleine groep, maar zeggen te spreken namens een gemeenschap (“de allochtonen”) of een algemeen principe (“de islam”).
In de tweede plaats, wordt alles beslecht via de media. Die openbaarheid klinkt democratisch, maar is het net niet. Zo werd prof. Willem Elias op het net aangevallen voor zijn uitspraak over een vermeende verkrachtingszaak. Zonder echte aanklacht en ondanks excuses vanwege Elias, vond zijn werkgever, uitgerekend de VUB, het nuttig om hem de mantel uit te vegen en te degraderen.
De directe betrokkenheid en het directe belang tussen aanklager en beschuldigde ontbreekt meestal. Een vergrijp (racisme, bijv.) veronderstelt nochtans een wetsovertreding. De aanhangers van respect en belediging, hebben daar helemaal geen boodschap aan. Een jonge vrouw, slachtoffer van verkrachting, eiste middels een internetfilmpje zelfs het ontslag van Willem Elias als hoogleraar. Zij is in deze kwestie nochtans geen benadeelde partij. Indien men hier op ingaat, kan elke verkrachte vrouw eisen stellen in naam van een algemeen, niet-juridisch begrip. Op gelijkaardige wijze, kan eenieder door eenieder van “islamofobie” worden beschuldigd in naam van “de” islam.
De willekeur komt nog het best tot uiting door de anonimiteit van het net en de zg. “sociale” media. Een confrontatie tussen aanklager en beschuldigde, zien we zelden. Niemand heeft overigens zicht op de eisers en de aanklagers: zo weten we niet of zij moreel wel het recht hebben om over anderen te spreken, want dat veronderstelt dat men zelf recht in de schoenen staat. Rechtvaardigt hun levenswijze dat ze de eerste steen gooien? Of preekt de vos de passie? Bijvoorbeeld, wie zijn al die opiniemakers die in kwaliteitskranten het onstlag eisten van de Madrileense politicus Zapata wegens foute humor? Kunnen wij inzicht krijgen in hùn humor? In hun kielzog, opereert in elk geval een anonieme massa op wie we al helemaal geen zicht hebben en wiens enige bedoeling uit natrappen en afrekenen bestaat. Vermogensbeheerder Geert Noels vond dat Elias er te licht van af kwam en vermoedde de hand van de vrijmetselarij, waarmee hij nog een eitje te pellen had [6].
Dit alles sluit wederkerigheid uit: de beschuldigde kan de eisende partij niet op het appèl roepen. De combine van “respect” en “belediging” zorgt er immers voor dat hij ongelijk heeft en de facto is veroordeeld.
Er wordt activiteit ontwikkeld op alle mogelijke terreinen die tot levensbeschouwing of moraal worden gerekend: dispensatie van turnlessen, scheiding van man en vrouw in het zwembad of het theater, bloot in het museum, karikaturen in de krant, de grens van humor, persvrijheid, woordgebruik, kledij, voeding, anonieme cv’s bij rekrutering… het lijstje is eindeloos uitbreidbaar.
Tot slot: het ergste van allemaal is wel, dat hier enkel meningsverschillen in het spel zijn.

3.3 Destructieve spiraal
Het resultaat is pure willekeur. Zwijgen is de enige optie, althans publiek. De publiek correcte moraal roept aldus publiek zwijgen op, inclusief censuur en autocensuur.
De aanklagers zijn op eenvoudige wijze geslaagd in hun opzet om schuldgevoelens en zelfbeschuldiging op te wekken, twee morele categorieën die onverbrekelijk deel uitmaken van de ons bekende godsdiensten, zowel bij de aanklager (islamiet of joods) als de beschuldigde (christenen, inclusief de meeste vrijzinnigen). Het gevoel moreel te falen, bijvoorbeeld wanneer men zou twijfelen aan de het politiek correcte voorstel om de Europese grenzen open te stellen voor alle vluchtelingen, is niet vreemd aan het zondebesef.
Hypocrisie is dan nooit ver weg. Politiek correct betekent ook: ik ben tegen “Fort Europa” omdat ik denk dat iedereen dat denkt en dus van mij wordt verwacht hetzelfde te denken. In tegenstelling tot de christelijke hypocrisie, beroept de “correcte” moraal zich niet op een religieus of ideologisch dogma, maar op een soort neutraal, objectief en derhalve universeel geldig humanistisch ideaal. Althans, zo lijkt het.

Dat de gesloten, autoritaire samenleving de gewaden van haar eenheidsmoraal moest afleggen ten faveure van pluralisme, mag sowieso als een klinkende overwinning van het streven naar meer vrijheid en gelijkheid worden geboekstaafd.

Dat het autoritaire regiem en haar eenheidsmoraal werden ingeruild voor de willekeur, het zondebesef en de hypocrisie van een politieke correcte moraal, betekent helaas een dodelijke aanslag op die vrijheid en de gelijkheid.

NOTEN DEEL 1

[1] Informatiebrochure “Livret laïcité” van de Franse onderwijsminister Najat Vallaud-Belkacem, oktober 2015.
[2]
(a) Clint Eastwood, zie de pers van 8 juni 2015
(b) Duitse talkshow: Die Zeit nr. 36, 2015
(c) Brusselse leraar: de man werd uiteraard beschuldigd van “islamofobie” en op staande voet ontslagen door Schepen van Openbaar Onderwijs Faouizia Hariche. Zie Franstalige Belgische pers begin juni 2015, bijv. http://www.levif.be/actualite/belgique/prof-licencie-pour-propos-islamophobes-sur-facebook-une-attitude-incompatible-avec-sa-fonction/article-normal-398165.html (d) Sigmar Polke, Tate Modern, Londen, 2015: “This exhibition includes some works of a challenging nature. Please contact us for further information”, in de folder en op de webiste
(e) David Bailey, National Portrait Gallery, Londen, 2015”: “Please note that this exhibition includes images of nudity”, in de folder en op de website
(f) BBC “nigger”, pers juni 2014. Eén luisteraard had klacht ingediend, maar de BBC ontsloeg de toen 68-jarige DJ David Lowe. Hij werd na veel protest gevraagd om terug te keren, maar weigerde. Hij gaf toe aan de terreur van de nieuwe zedenbrigade: David Lowe excuseerde zich uitgebreid en zei toe te geven dat hij een dwaze fout (“silly mistake”) had gemaakt. Het liedje met het gewraakte woord staat op een 78-toerenplaat uit 1932, toen “nigger” een gewoon woord was, ook bij... niggers. Zie: http://illfolks.blogspot.be/2014/06/bbc-kills-1932-nigger-song-and.html
(g) BBC “girl”, pers van 27 en 28 mei 2015
(h) Madrid: Zapata werd voor de rechter gedaagd en riskeerde twee jaar cel, maar werd vrijgesproken, zie pers 15-16 juni 2015
(i) Gitano’s: de Koniklijke Spaanse Academie (RAE) gaf niet toe, argumenterend dat pejoratieve betekenissen van ‘zigeuner’ in het taalgebruik voorkomen en een woordenboek tot doel heeft het taalgebruik te weerspiegelen.
[3] Alsof wetten op racisme en antisemitisme en de gebruikelijke woordenschat (jodenhaat, holocaust, e.d.) niet volstaan, doet Pierre-André Taguieff er nog een schepje bovenop, geheel in de modieuze fobietrend: de “judéophobie”. Het engagement van links ten voordele van Palestina sinds de Zesdaagse Oorlog van 1967, noemt hij “le principal moteur de la nouvelle judéophobie”. “Nouvelle”: naast antisemitisme, bestaat niet alleen “judéophobie”, van die “judéophobie” bestaan blijkbaar oudere en nieuwe varianten. Overigens, haalt de auteur een hoop termen door elkaar, bijvoorbeeld: propalestinien, antijuif, antisémitisme, antisionisme, diabolisation d’Israel, judéophobie. In: Le Monde, 21/09/2015.
[4] Het eerste deel van Artikel 2 luidt in het Nederlands: “Een ieder heeft aanspraak op alle rechten en vrijheden, in deze Verklaring opgesomd, zonder enig onderscheid van welke aard ook, zoals ras, kleur, geslacht, taal, godsdienst, politieke of andere overtuiging, nationale of maatschappelijke afkomst, eigendom, geboorte of andere status. Verder zal geen onderscheid worden gemaakt naar de politieke, juridische of internationale status van het land of gebied, waartoe iemand behoort (…).
[5] “It is worth remarking that the Declaration does not proclaim a right to happiness itself. Happiness is not something we have by nature. Rather we are born with minds and talents that we may use to pursue happiness”, in: http://www.founding.com/the_declaration_of_i/pageID.2423/default.asp
[6] Naar eigen zeggen, bedankte Noels om lid te worden van de vrijmetselarij, waarna hem werd duidelijk gemaakt dat die weigering zijn loopbaan niet ten goede zou komen (website van Het Laatste Nieuws, 09/04/2015).

** Einde van artikel Het Grote Zwijgen, deel 1 ***