REVIEWS ** RECENSIES

1 BOB BRUNNING’S DE LUXE BLUES BAND
Bob Brunning’s De Luxe Blues Band, ref. BB’s Records 003.

English review (as published in Blues in Britain, October 2001)

For the seventh album with his De Luxe Blues Band, founder & leader Bob Brunning (of Fleetwood Mac and Savoy Brown fame) proudly presents the completely new line-up he has worked with since 1998. Remarkably, this CD features no less than fourteen new compositions penned by the ‘newcomers’ - with just a little help from some friends.

“Gone Too Long and “Cool Operator” are typical of the large chunks fourth-gear Jimmy Reed and similar influences pointing towards the ‘deep Chicago Blues’ as made famous by Freddie King, BB King or Buddy Guy. On the other hand, “Really Love My Baby” sounds like a funked-up Arthur Crudup and Dave Edmunds can only wish he had written “A Word From You” himself.

Basically a most rhythmic record with many tracks you can dance to, it is clearly the product of bass-man Bob Brunning: each song is built on a tough, but strict rhythm section (Bob and Reg Patten) that is not allowed one moment to become obtrusive. Bill Smith adds thick layers of rhythmic harmonica as inspired by the great Walter Horton. Dan Smith supports with subtle, yet wailing and even slightly psychedelic guitar interventions and Dennis McGrath’s guitar prefers Peter Greenish and twangy gentleness. The slow number “I Know” fully reveals the darker, grating side of Russell Baillie’s voice, a characteristic we would like to hear on more occasions. On four tracks, guest and erstwhile De Luxe member Dick Heckstall-Smith throws in freaky, light-headed saxotones.

Far removed from the ‘look-how-hard-we-can-hit’ trend in Brit Blues, this is a simple, funky, subtle and most professional record. The best De Luxe’s to date.

© Eddy Bonte

Nederlandse recensie (eerste publicatie in Back to the Roots magazine, BE, 2001)

Voor het zevende album met zijn De Luxe Blues Band, pakt stichter en leider Bob Brunning  (bekend van Fleetwood Mac en Savoy Brown) uit met een volledig nieuwe bezetting. Opmerkelijk is wel dat deze cd veertien gloednieuwe nummers bevat die voor het gros bijeengepend werden door de nieuwkomers!
“Gone Too Long” en “Cool Operator” staan model voor de grote happen Jimmy Reed in vierde versnelling en andere varianten op de ‘deep Chicago Blues’ (Freddie King, BB, Buddy Guy…),  terwijl “Really Love My Baby” aan een funked-up Arthur Crudup doet denken en  Dave Edmunds wellicht wenste dat hij zelf “A Word From You” had geschreven. Deze in hoofdzaak zeer ritmische, bij momenten zelfs dansbare plaat is duidelijk het product van de bassist Brunning: alle nummers worden geschraagd door een stevige en hele strakke ritmesectie, die echter nooit opdringerig wordt. Daarop komt een dikke laag mondharmonica geïnspireerd door de ritmiek van Walter Horton en een subtiele ondersteuning met snerende tot zelfs psychedelische interventies van leadgitarist Dan Smith, de enige benjamin van de bende (ondertussen bij Marcus Malone, watch this guy!). Op de slow “I Know” horen we dat Russell Baillie over een donkere, geraspte stem beschikt, een troef die hij te weinig uitspeelt. Gast Dick Heckstall-Smith gooit er nu en dan ijl saxgeluid tussen. We bevinden ons ver van de vaak doordrammerige Britse Blues. Eenvoudig, funky, subtiel en zeer professioneel plaatje. Voor mij de beste Bob Brunning tot nu toe.   

© Eddy Bonte