ALL TEXTS AND PICTURES ON THIS PAGE ARE © Eddy Bonte, unless stated otherwise

 

(4) Jo Ann Kelly: Do It! (& more)

Als de zon schijnt en de wolken uitblijven, kan het weerbericht kort zijn. De toen reeds zeldzame lp van Jo-Ann Kelly uit 1976 werd eindelijk, eindelijk heruitgebracht en we krijgen er, geheel in lijn met de tijdsgeest, wat boni bij. Het succes van Jo-Ann Kelly is simpel: een onnavolgbaar stemgeluid, een perfect gevoel voor het bluesidioom, grote eenvoud van begeleiding en een klassiek bluesrepertoire gevoed door muzikale en persoonlijke authenticiteit. Snaargewijs ondersteund door haar echtgenoot Pete Emery (wiens naam in 1976 nog op de lp-hoes mocht), washboard, viool en bijwijlen accordeon (Geraint Watkins), brengt Jo-Ann vier nummers van Memphis Minnie, traditionals (op haar arrangementen), folkbluesklassiekers en bijdragen uit onverwachte hoek, bijvoorbeeld “Walking the Dog” van Rufus Thomas” of  Pop Staples’ “Swing Low, Sweet Chariot”. Dat was ook typisch Kelly: zot van blues, maar eveneens van alle belendende percelen die ze in haar eigen stijl volbouwde. Het kan aan mijn leeftijd liggen, maar toch: dit soort platen werd toen amper en nu al helemaal niet meer gemaakt. Haast u. Want: no-one sings trad blues like Jo-Ann Kelly. En zij verliet ons bijna twee decennia terug. Een woord van dank aan weduwnaar Pete Emery lijkt me gepast, want hij waakt over haar nalatenschap.
Referentie: Manhattanrecords HATMAN 2023.
Meer info: www.manhatonrecords.com en www.myspace.com/joannkelly
Eddy Bonte (sept. 2009). Verschenen in Back to the Roots mazgazine, www.backtotheroots.be

 

DAVE KELLY BAND: Dave Kelly, Sam Kelly,  Gary Fletcher, Pete Emery at The Spirit of 66, Veeviers, BE, 13 Otober 2003. 

(3) The John Dummer Blues Band: The Lost 1973 Album

Een opname met Dave Kelly wil ik altijd wel een beurt geven, zeker als het tegelijk gaat om de laatste klanken van Graham Bond en de allerlaatste release van John Dummers bluesgroep. De studioplaat in kwestie werd in 1973 door Vertigo geweigerd: de vlag wapperde niet meteen richting blanke blues en John Dummer had al vaker de opportunist uitgehangen zonder echt te scoren op drieëndertig toeren. De hit “Nine By Nine” is in geen enkel opzicht representatief. Maar met Kelly opnieuw aan boord, plus Pete Emery (echtgenoot van Jo-Ann Kelly), Colin Earl (ex-Mungo Jerry) en Graham Bond..? Niet dus. De tape dook pas vorig jaar weer op. En wat blijkt? “The Lost 1973 Album” heeft veel weg van een Kelly-soloplaat en dat is op zich dubbelzinnig nieuws. Kelly biedt altijd kwaliteit op stem en (slide)gitaar, maar zijn lief heet Americana en blues is niet noodzakelijk haar middle name... Kelly’s eigenzinnige mix staat mij wel aan en klinkt voldoende rootsy, maar steekt nergens boven uit. For completists, heet dat.
Referentie: Angel Air, SJPCD276. Meer info: www.angelair.co.uk 

Eddy Bonte (3 sept. 2009).Verschenen in Back to the Roots mazgazine, www.backtotheroots.be

 

(2) Jo Ann Kelly: Blues & Gospel. Rare and Unreleased Recordings: 

Sinds haar overlijden (1990), regent het zeldzame, postume opnames van Jo Ann Kelly, zonder meer de grootste Britse blueszangeres ooit. Deze cd groepeert acht onuitgegeven en acht  zeldzame, niet langer verkrijgbare nummers, hoewel de opdeling niet altijd duidelijk is. De heruitgave van haar eerste EP uit 1968 alleen al, verantwoordt deze release. Je hoort er Kelly compleet solo op bottleneck en 12-string. Ze brengt o.m. een zeldzame eigen compositie (“Long Black Hair”) en een nummer van Rosetta Tharpe. Daarmee is de toon gezet: de spaarzame uitvoeringen van traditionals en klassiekers typeren heel de plaat. Zo horen we Jo Ann Kelly begeleid door harmonicavirtuoos-in-wording Steve Rye (live, 1968), boogiepiano-wizard Bob Hall (1968) en guitar king Stefan Grossman (1977). Enkel de laatste nummers (1984) wijken af: Mel Wright’s Quaggy Delta Blues Band speelt elektrisch en drijft tempo op: “Big Boss Man” klinkt gehaast en tot ieders verbazing brengt Kelly de Brenda Lee-hit “Sweet Nuthins”! De kwaliteit is zeker behoorlijk, vooral als je weet dat, bijvoorbeeld, de opnames met Grossman uit diens privé-collectie van oude bandopnames komen. Deze uitgave voegt niets aan het geluid van Jo Ann Kelly toe dat we nog niet kenden, maar dat geeft niet. Ze was een begenadigd artieste met een onnavolgbare stem én een integer persoon. Authenticiteit uit commercieel onverdachte tijden door een vrouw die lak had aan imago en business. 

Referentie: Blues Matters, BMRCD 20041. Meer info: www.bluesmatters.com . 
Eddy Bonte. Verschenen in Back to the Roots mazgazine, www.backtotheroots.be

 

(1) Jo Ann Kelly: Black Rat Swing

Café ’t Keetje, Gent, dik 25 jaar geleden. Ze had al een optreden achter de rug, maar de cafégangers hadden haar herkend en waren onverbiddelijk: ‘A song, Jo Ann!’ Ze zette haar pint neer en bracht, alleen voor ons en geheel a capella, een gospelblues die iedereen verstomde. Zo simpel en zo authentiek was Jo Ann Kelly. Zo simpel en zo authentiek klinkt ook deze retrospectieve van haar complete opnamecarrière (1964-1988). Deze dubbelaar (45 nummers) bestaat in hoofdzaak uit verspreide opnames uit de beginperiode (bijv. op Immediate en Blue Horizon), een ferme  schop “rare and unissued” postuum werk (ook live) waarvan Castle er al tientallen uitbracht, en een greep Tramp. Haar voorliefde voor de oorspronkelijke Deltablues, het akoestische werk dus, klinkt overal door, ook op de eigen composities. Uitstapjes naar soulblues en gospel kunnen ook. Kelly’s zware, volumineuze stem (vaak vergeleken met Memphis Minnie) is haar keurmerk, zodat de begeleiding rustig minimaal blijft. Een gitaar (van haarzelf, broer Dave of echtenoot Pete Emery) of piano (vaak Bob Hall) doen het werk. Later zal ze met groepsgeluiden experimenteren, maar ten gronde verandert haar geluid weinig. Van haar duoplaten met John Fahey, Pete Emery en Mississippi Fred McDowell of de Duitse tv-opnames, vind je hier geen spoor; van het weinige solowerk en de opnames met de oerbritse groep Tramp die tijdens haar korte leven (1945-1990) verschenen,  evenmin. Maar dat geeft niet echt, want de meeste songs, hoe onafgewerkt ook, klinken overtuigend. Zelden klonk Brits zo Delta. 
Rferentie: 2CD, Castle CMDDD 596

Eddy Bonte. Verschenen in Back to the Roots mazgazine, www.backtotheroots.be