Brussels Rhythm and Blues Club (BE)  13 januari 2018

 

Ondanks nieuw studiomateriaal, is de speellijst van The Pretty Things de laatste jaren niet zo erg veel veranderd. Toch is het altijd een plezier om hen aan het werk te zien: ze zijn authentiek, spelen goed en geven het publiek waar het eigenlijk voor komt: de recht-voor-de-raapse  harde beat en R&B waarmee ze furore maakten en tijdelijk zelfs de Stones het nakijken gaven.

 

Phil May (zang) en Dick Taylor(gitaar), stichtende leden en creatief gezicht van de groep, maken nog altijd de kern van het gebeuren uit. Ze laten zich bijstaan door ouwe rot in het vak Frank Holland (gitaar, harmonica), en de jonge ritmesectie van Jack Greenwood en George Woosey die voor de  kenmerkende, keiharde Pretties-punch zorgt. Ze hebben er allemaal evenveel plezier in.

Het feest kan beginnen. Effectief bij het begin, met nummers als ‘Honey, I Need’ en ‘Big Boss Man’, om toch relatief snel over te schakelen naar hun psychedelische periode, hun werk onder het pseudoniem ‘Electric Banana en, onvermijdelijk, ‘S.F. Sorrow’, de LP die vijftig jaar geleden verscheen! Na een ‘Buzz The Jerk’, met knappe harmonica van Holland, krijgen we het verwachte akoestische intermezzo: May en Taylor op hun eentje, een beetje tromgeroffel niet te na gesproken, met Muddy Waters (Can’t Be Satisfied) en Robert Johnson (‘Come In My Kotchen’). Magistraal gitaarwerk van Taylor: zijn gitaarkunde het kan niet voldoende worden onderstreept. We zijn halverwege en The Pretties halen een tweede adem, want nu begint de extra lange ode aan Bo Diddely, met o.a. ‘Pretty Thing’, het nummer waarnaar de groep zichzelf noemde. Bo loopt  moeiteloos over in  eigen werk, zoals ‘Midnight to Six Man’ en het onderschatte ‘£.s.d.’, hier psychedelisch uitgesponnen door zowel Holland als Taylor.

Zonder bis laat het publiek zijn helden niet gaan: hun eerste hit, Rosalyn, en dan het onverbiddelijke einde met ‘Roadrunner’.

Het voorprogramma werd verzorgd door Eric Moens’ Jive, het huisorkest van de Brussels Rhythm and Blues Club. Een knappe groep die de mosterd haalde bij het heavy geluid  van de jaren zeventig, ook als ze werk uit de jaren zestig of evergreenblues brengen, zoals ‘Born Under A Bad Sign’,  ‘Sookie Sookie (Steppenwolf), ‘Evil-Hearted You’ (Yardbirds) en ‘ Oh Well’ (Fleetwood Mac).
Na hen volgde een verrassing uit Edinburgh, Schotland, namelijk het duo Big Russ Wilkins & Lightning Holling, dat middels de hen twee toegemeten nummers bewezen aangename blues te kunnen neerzetten.

English Summary

Although they have recorded new albums, the live set-list of The Pretty Things hasn’t changed much over the past years. Not that I regret this, far from it. For one thing, the creative duo of the group, founders Phil May (vocals) en Dick Taylor (guitar), is still in true form. The punch of their raw R&B is guaranteed by the young and most capable rhythm section of Jack Greenwood on drums and George Woosey on bass and harmony vocals. Then there’s Frank ‘I-am-not-a famous-person’ Holland on guitar and harmonica. A seasoned musician, the quiet professional  standing on the far right keeping a keen eye on the PA system and proceedings in general.
Together, they give the  fans what they came for: the raw, uncompromising beat and R&B that made them a sensation, think ‘Honey, I Need’ or ‘Mama, Keep Your Big Mouth Shut’. There’s short trip to the ‘other’ side of the Pretties: psychedelic work, their output as ‘Electric Banana’ and, of course, ‘S.F. Sorrow’ – released fifty years ago. Dick Taylor and Phil Lay next switch to an acoustic, almost intimate (and all too short this time) blues set paying homage to Muddy Waters and Robert Johnson. We’re  halfway the gig and it’s time for a long tribute to their main hero: Bo Diddley, seamlessly flowing into their own songs ‘Midnight To Six Man’ and ‘£.s.d.’ – the latter being given a lengthy psychedelic twist by Dick Taylor and Frank Holland. It’s bonus time with the single that started it all (‘Rosalyn’) and ‘Roadrunner’.

The evening was opened by the house-band, Eric Moens’ Jive. They are a fine quartet whose inspiration is a heavier seventies sound – think Humble Pie, also when they do a blues standard (‘Born Under A Bad Sign’) or cover sixties material such as ‘Oh Well’ (Fleetwood Mac) or ‘Sookie Sookie’ after Steppenwolf. Next came a ‘surprise from Scotland’, that’s to say Big Russ Wilkins (check him out) & Lightning Holling. Their two-song set sounded nice, but is a little short to expand on in a review. 

© Eddy Bonte *  First published in Keys and Chords http://www.keysandchords.com/live---the-pretty-things---13-januari-2018---brussels-rhythm-and-blues-club-sounds-jazzclub-brussel8203.html + This site: 02 December 2019