(4) Brussels Rhythm and Blues Club 13 januari 2018

Ondanks nieuw studiomateriaal, is de speellijst van The Pretty Things de laatste jaren niet zo erg veel veranderd. Toch is het altijd een plezier om hen aan het werk te zien: ze zijn authentiek, spelen goed en geven het publiek waar het eigenlijk voor komt: de recht-voor-de-raapse  harde beat en R&B waarmee ze furore maakten en tijdelijk zelfs de Stones het nakijken gaven.

LEES HIER  VERDER

(3) Brussels Rhythm and Blues Club 20 februari 2017

Met de originele stem van Phil May en de originele leadgitaar van Dick Taylor aan boord, mag deze groep zich nog altijd terecht The Pretty Things noemen. Gelukkig hadden ze enkele jaren terug de uitstekende idee om zich te omringen met jonger volk, de halve veteraan Frank Holland en de Sturm und Drang-ritmesectie van Jack Greenwood op de trommels en Georges Woosey op de basgitaar. Het geluid klinkt nog even authentiek, maar ook moderner, iets harder bijwijlen.

LEES HIER VERDER

(2) Brussels Rhythm and Blues Club 20 februari 2016

 

Gezien de aard van de club, hadden The Pretty Things wijselijk besloten de klemtoon op hun R&B-repertoire te leggen. Het publiek hoorde dus weinig tot niets van hun muzikale ommezijde, de psychedelische muziek.

Mij niet gelaten, want voor mij is dit in de eerste plaats nog altijd de band wier R&B nog minder gepolijst klonk dan bij The Stones. En hier spreekt een Stones-fan. Twee medeoprichters van The Pretty Things die primordiaal waren voor het specifieke geluid en veel van het originele materiaal, zijn nog altijd van de partij: zanger Phil May (° 1944) en gitarist Dick Taylor (°1943), die overigens tot embryonale Rolling Stones behoorde. Vandaag de dag laten ze zich bijstaan door jongere, maar sublieme en gedreven muzikanten: Frank Holland, George Woosey en Jack Greenwood leveren puik werk!

Het feestje schoot uit zijn startblokken met heel vroeg werk, nl. “Honey I Need”, “Mama Keep Your Big Mouth Shut “, “Big Boss Man” en “Buzz The Jerk, waarmee we even werden herinnerd aan inspiratiebron Jimmy Reed. Met nadruk op inspiratie, want net als toen wordt Reed hier sneller en harder gebracht. Knap, maar toch tijd voor een rondje psychedelia, het enige van de avond: een nummer uit de Electric Banana-tijd en een onvermijdelijke portie S.F. Sorrow –  een album waaruit blijkt dat deze kerels prachtige nummer penden,  zoals “Defecting Grey”.  De eerste set eindigt dan toch nog onverwacht met de R&B-punk van“Turn My Head” uit het album dat  vorig  jaar verscheen en direct aanknoopt bij hun glorieperiode: “The Sweet Pretty Things (Are In Bed Now, Of Course)”.

De start van set twee is voor mij de kers op de taart. Tijdens de pauze check ik nog even met Dick Taylor of de formule wordt aangehouden: yep, het wordt een akoestische blueskwartiertje. En daar  staan ze dan, de twee originele Pretties , gewapend met exact  één gitaar, één stem en een setje maracas, bijwijlen geruggensteund door wat tromgeroffel en de heerlijke harmonica van Frank Holland. Het is bijna een intiem moment en het toont nog maar eens wat een heerlijk gitarist Taylor wel is. En hoe May vooral hier in zijn element is. Volgen elkaar op zonder onderbreking: “Can’t Keep You Satisfied”, “Come On in My Kitchen” en “Little Red Rooster” .
Weer tijd voor het elektrische oergeluid die inspiratiebron twee blootlegt: Bo Diddley: “You Can’t Judge A Book”,  “Come See Me”, “Don’t Bring Me Down” en “Mona” dat naadloos overgaat in “Pretty Thing”, het Bo Diddley-nummer waaraan ze hun naam ontleenden. Waarna helaas, de laatste trein al in aantocht blijkt te zijn en ik de apotheose en de bissen moest missen. Bronnen vertellen me dat het eindigde met kleppers als “Rosalyn” en “Midnight to SIx Man”.  

Ga dat zien.

 

ENGLISH ABSTRACT

Performing for the third time for the Brussels  Rhythm and Blues Club at the Sounds Jazz Café, The Pretty Things minimized their psychedelic output in order to better highlight their R&B repertoire, the repertoire that actually made them famous. Two founding members who were also instrumental in shaping the band’s sound and were responsible for tons of original material, are still heading the present-day line-up: Phil May on vocals and the vastly underrated Dick Taylor on guitar. The party kicks off with that famous unpolished R&B that made their name, such as ‘Honey I Need’, ‘Big Boss Man’ or ‘Buzz the Jerk’. The psychedelic set is limited to a tune from  their Electric Banana era and, of course, S.F. Sorrow – showing their song-writing talent along the way. The start of the second set is as expected: a glorious fifteen minutes of acoustic blues with the two original Pretties strutting their stuff with just  one voice, one guitar and a set of maracas, occasionally helped out by some rolling drums  and Frank Holland’s harmonica: ‘Little Red Rooster’, ‘Come On In My Kitchen’ and ‘I Can’t Be Satisfied’.  Back to the electric R&B  days of old with ‘You Can’t Judge A Book’, ‘Come See Me’ and a tribute to their hero Bo Diddley with ‘Mona’ and ‘Pretty Thing’. Regretfully, my train refused to wait till the end of the set, so I had to miss the apotheosis and the encores. I’m told they ended with the crowd dancing to ‘Rosalyn’ and ‘Midnight to Six Man’. Phil and Dick are backed by three young, enthusiastic and highly-skilled musicians: Frank Holland (gtr, hnca), George Woosey (bs) and  Jack Greenwood.  Go  see these guys.
 

© Eddy Bonte

The Pretty Things: Dick Taylor (gitaat), Phil May (zang), Frank Holland (gitaar, harmonica), Jack Greenwood (drums) en George Woosey (bass).

20 februari  216 in de Brussels Rhythm and Blues Club (BRCB) http://www.brbc.be , gehuisvest in en Le Sounds  Jazz Cafe www.soundsjazzclub.be

ALSO PUBLISHED here http://www.keysandchords.com/the-pretty-things-bull-20-februari-2016-bull-brussels-rhythm-and-blues-club-in-sounds-jazz-club-brussel.html