The Pretty Things  . 14 januari 2017 .  Brussels Rhythm and  Blues Club at Le Sounds, Brussels

http://www.keysandchords.com/all-concert-reports/the-pretty-things-14-januari-2017-brussels-rhythm-and-blues-club-at-le-sounds-brussels

 

Report: Eddy Bonte *  Photos: Jonathan Todd

 

Jack Greenwood: drums
George Woosey:  bass
Frank Holland: guitar, harmonica
Dick Taylor:  guitars
Phil May: vocals, percussion.

Support Act: Eric Moens’ Jive.  

 

Met de originele stem van Phil May en de originele leadgitaar van Dick Taylor aan boord, mag deze groep zich nog altijd terecht The Pretty Things noemen. Gelukkig hadden ze enkele jaren terug de uitstekende idee om zich te omringen met jonger volk, de halve veteraan Frank Holland en de Sturm und Drang-ritmesectie van Jack Greenwood op de trommels en Georges Woosey op de basgitaar. Het geluid klinkt nog even authentiek, maar ook moderner, iets harder bijwijlen. Dankzij die frisse input, trokken The Pretty Things  in 2015 opnieuw de studio in voor ‘The Sweet Pretty Things (Are In Bed Now, Of Course…)’ en staat er ook voor dit jaar een studio-cd op stapel.
De drie muzikale stadia die de groep in meer dan vijftig jaar doorliep,  kwam ook vanavond aan bod: de compromisloze R&B van het prille begin, de aansluitende psychedelische periode en, minder bekend, hun werk onder het pseudoniem Electric Banana. Het is echter de franjeloze R&B die de groep groot maakte en het is die R&B-inspiratie die je in hoofdzaak terugvindt op hun recenter werk. De groep startte dan ook niet onverwacht met ‘Honey I Need’, ‘Mama, Keep Your Big Mouth Shut’ en ‘Big Boss Man’ – direct in vierde versnelling. Daarna volgde het lyrische ‘Same Song’ van hun allerlaatste album, meteen de introductie tot een set met het zachtere, meer introspectieve geluid van Electric Banana en de toch wel bijzondere plaat ‘S.F. Sorow’: ‘She Says Good Morning’, ‘S.F. Sorrow Is Born’, ‘Loneliest Person’  en ‘Alexander’ – hoewel ze het niet konden laten om er de drive van ‘Buzz the Jerk’ tussen te gooien, wat ons meteen herinnert aan het compositietalent van Dick Taylor en Phil May. Toen begon de flashback pas echt: Taylor en May namen ons meer naar hun inspiratiebronnen en de muziek die ze in 1963 (!) plachten te spelen als studenten aan de Sidcup Art School. Middels een bijna intieme, hoofdzakelijk akoestische set, van begin tot eind gedragen door de weergaloze slide van Taylor met punctuele harmonica van Frank Holland, trakteerden ze ons op Robert Johnson (Come On In My Kitchen), Willie Dixon (Little Red Rooster) en Muddy Waters (Can’t Be Satisfied). Alsof de adrenaline alweer lang genoeg had gewacht, schakelden ze over op een eresaluut aan hun grote held: Bo Diddley, meteen een gelegenheid voor de ritmesectie om zich eens goed te laten gaan op, bijvoorbeeld, ‘You Can’t Judge A Book By The Cover’, ‘Who Do You Love’, ‘Pretty Thing’ en ‘Mona’. Nadat organisator-gitarist Jonathan Todd met zijn helden het podium had gedeeld voor ‘Midnight To Six Man’, volgde een uitgesponnen, voorwaar psychedelische versie van ‘£.s.d.’. Einde? Het publiek kreeg zonder te veel moeite wat het wou: bisnummers. Het vijftal kwam terug met ‘Roadrunner’ (meer Bo Diddley) en de single waar het in 1964 allemaal mee begon, ‘Rosalyn’,  een lied dat uitstekend dienst deed als meezingafsluiter. 
Als de goden hen genadig zijn, komen ze volgend jaar weer naar Brussel afgezakt. En als de goden u goed gezind zijn:  ga gewoon kijken! Je kan niet elke dag de geschiedenis aan het werk zien.
De avond werd geopend door het huisorkest Jive o.l.v.  Eric Moens, zanger en uitstekend gitarist. Een knappe groep die het hield bij covers met een ‘heavy’ geluid uit de jaren zeventig, type James Gang, Flamin’ Groovies en Humble Pie.

 

English Summary

The current line-up of The Pretty Things is still under ‘old’  management of original vocalist Phil May and original guitarist Dick Taylor – who played a pivotal role as song-writers too. Some years ago, they recruited younger talent by the name of semi-veteran Frank Holland (guitar, harp) and the fresh-as-Spring rhythm section consisting of Georges Woosey on bass and Jack Greenwood on drums. The resulting sound is authentic yet modern, highly professional yet as rough as you prefer it to be. At the Brussels Rhythm and Jazz Club, the band ran through the main musical stages of their career, viz. the rhythm and blues that made them famous, the psychedelic sounds as epitomized by their album ‘S.F. Sorrow’ and their oeuvre as Electric Banana. From the onset, the Pretties made it clear the stress would be on their uncompromising take on blues and R&B, kicking off as they did with ‘Honey I Need’, ‘Mama, Keep Your Big Mouth Shut’ and ‘Big Boss Man’. The lyrical ‘Same Song’ from their 2015 album introduced a short psychedelic set (mainly taken from ‘S.F. Sorrow’) and the Electric Banana tune ‘Alexander’. The party took off for good when Taylor and May treated us to an acoustic set, taking us back to their very early days at Sidcup Art College with Robert Johnson (Come On In My Kitchen), Willie Dixon (Little Red Rooster) en Muddy Waters (Can’t Be Satisfied), underlining Taylor’s prowess as a slide guitarist ad Frank Holland’s mastering of the harmonica. They followed this up with an expanded tribute to Bo Diddley (their main influence), only to return to their own sixties material with ‘Midnight To SIx Man’ (featuring Brussels Rhythm and Jazz Club’s organizer Jonathan Todd) and a long, improvised and psychedelic rendition of ‘£.s.d.’, allowing ample space for the rhythm section. Encores were ‘Roadrunner’ and the song that started it all: 1964’s single ‘Rosalyn’. Don’t miss them next time around!
Support act was ‘Jive’, the excellent house band led by singer-guitarist Eric Moens. They played a nice set of covers with a punk-seventies feel to it,  think  Humble Pie, Flamin’ Groovies, James Gang or The Standells.

Eddy Bonte