Pretty Things
[5] JC and Angelina Grimshaw with the Acoustic Pretty Things, Brussels Rhythm and Blues Club, 16 Februari 2019
The Pretty Things gaven vorige december hun afscheidsconcert in Londen, dus waarom worden ze een paar maanden later in Brussel aangekondigd? Onder de noemer ‘akoestisch’ dan nog. Samen met een bij ons onbekend duo?
[4] Brussels Rhythm and Blues Club (BE), 13 januari 2018
Ondanks nieuw studiomateriaal, is de speellijst van The Pretty Things de laatste jaren niet zo erg veel veranderd. Toch is het altijd een plezier om hen aan het werk te zien: ze zijn authentiek, spelen goed en geven het publiek waar het eigenlijk voor komt: de recht-voor-de-raapse harde beat en R&B waarmee ze furore maakten en tijdelijk zelfs de Stones het nakijken gaven.
[3] Brussels Rhythm and Blues Club (BE), 14 januari 2017
Met de originele stem van Phil May en de originele leadgitaar van Dick Taylor aan boord, mag deze groep zich nog altijd terecht The Pretty Things noemen. Gelukkig hadden ze enkele jaren terug de uitstekende idee om zich te omringen met jonger volk, de halve veteraan Frank Holland en de Sturm und Drang-ritmesectie van Jack Greenwood op de trommels en Georges Woosey op de basgitaar. Het geluid klinkt nog even authentiek, maar ook moderner, iets harder bijwijlen.
[2] Brussels Rhythm and Blues Club (BE), 20 februari 2016
Gezien de aard van de club, hadden The Pretty Things wijselijk besloten de klemtoon op hun R&B-repertoire te leggen. Het publiek hoorde dus weinig tot niets van hun muzikale ommezijde, de psychedelische muziek. Mij niet gelaten, want voor mij is dit in de eerste plaats nog altijd de band wier R&B nog minder gepolijst klonk dan bij The Stones.
ENTIRE REVIEW / LEES HIER VERDER
[ 1] Centre Culturel Comines (Komen) (BE), 5 november 2010
Dat er nog maar twee originele Pretties op scène staan, deed er helemaal niet toe. Dat komt in de eerste plaats omdat die twee survivors, Phil May en Dick Taylor, de oerkern van de groep voorstellen als oprichters, componisten, face & sound. Daarenboven hebben onze Pretties ingezien dat zij na meer dan vier decennia vooreerst worden gewaardeerd voor die rauwe, verrockte blues uit hun beginjaren. We werden dus grotendeels gespaard van popopera, geforceerde psychedelia (zoals bij de Stones) en de softiesrock waarmee ze ooit een zonevreemd soort respect probeerden af te dwingen. Bij wijze van afwisseling, vielen “S.F. Sorrow Is Born” en “Baron Saturday” (zang van Taylor) nog best mee.
Tot groot jolijt van de zaal, bijna allemaal late vijftigers en zestigers, bestond de dubbele ingooi uit compromisloze versies van “Road Runner” en “Don’t Bring Me Down”. “Come See Me”, “Midnight to Six Man”, “You Can’t Judge A Book By Looking At the Cover”, “Judgment Day” en de medley “Mona - Pretty Thing -Wish You Would” klonken perfect. Om dat swingende no-nonsensegeluid te kunnen neerpoten, deden May & Taylor een beroep op de strakke ritmesectie van de jonge turken Greenwood en Perez, en de talenten van een minder jonge turk - leadgitarist en harmonicaspeler Frank Holland.
Tussendoor echter werd een heuse verrassing geserveerd: een akoestische set van May & Taylor. Ze namen ons mee naar het Engeland van 1963, toen blanke snotneuzen zoals zijzelf (en Mick Jagger, Brian Jones, Paul Jones, Eric Burdon, etc.) de zwarte blues ontdekten. Gewoonweg heerlijk.
Na een wervelend uur, eiste en kreeg de zaal een bisoptreden: een denderend “£.s.d.”, een slepend “Raining In My Heart” en een opzwiepend “Rosalyn”. De hele band amuseerde zich uitstekend, vertoonde niet het minste spoor van pretentie – integendeel, showbeest May durfde in kalverliefdesongs zichzelf al eens op de korrel te nemen.
Nadien werden de fans direct, uitvoerig en vriendelijk bediend met goedkope cd’s, handtekeningen en fotosessies.
O ja, het voorprogramma van dat “folk”duootje waren we nog vergeten. Zijn we vergeten.
© Eddy Bonte
Line-up:
Phil May: zang, percussie & show; Dick Taylor: gitaar, zang; Frank Holland: gitaar, mondharmonica, backing vocals; George Perez: basgitaar, backing vocals; Jack Greenwood: drums, percussie, backing vocals; Mark St. John: percussie, backing vocals.
Set-list
Road Runner, Don’t Bring Me Down, The Beat Goes On (uit de cd ”Balboa Island”, 2007), S.F. Sorrow Is Born, She Says Good Morning, Baron Saturday, (?), Can’t Be Satisfied (akoestische set), Come On In My Kitchen (akoestische set), Come See Me, Midnight to Six Man, You Can’t Judge a Book By the Cover, Medley: Mona – Pretty Thing – Wish You Would, Judgment Day, £.s.d. (bis) Raining In My Heart (bis), Rosalyn (bis).