Hook Herrera Concert Reviews

This page contains text, video and photography of the following concerts:

7. Muziekodroom Hasselt (BE), 9 mei 2013
6. Banana Peel (BE), 02 July 2012 
5. Costa Brava (CAT), July 2010 
4. OBCD, Aardooie (BE) 24 March 2008
3. Back to the Roots Party (BE), 8 sept. 2007
2. Banana Peel (BE), 14 May 2007 
1. Korenbloem, Zingem, (BE), 9 May 2002 

All texts and photos in this page are © Eddy Bonte unless stated otherwsie

7 MUZIEKODROOM (BE) 9 mei 2013

Begeleidingsgroep: Richard van Bergen (lead gitaar), Jody van Ooijen (drums) en Roelof Klijn (bas). 

Er zijn twee Hook Herrera’s. De eerste bespeelt op sublieme wijze een set mondharmonica’s en blijft in de buurt van de klassieke blues, zijn leermeester Sonny Boy Williamson en een selecte club  voorbeelden (zoals Snooky Prior) indachtig. De tweede bespeelt een witte elektrische gitaar, bij voorkeur slidegewijs. Dan waart de beat van Bo Diddley rond. In beide gevallen weet Herrera de zaal direct op te zwepen. 

Die donderdag in de Hasseltse Muziekodroom, rolde Herrera eerst zijn tasje mondharmonica’s open, koos een mini-exemplaar plus microfoon uit en reeg zonder veel commentaar een reeks shuffles en boogies aaneen waarin o.a. Snooky Prior en Billy Boy Arnold een rol speelden. In vergelijking met vorig jaar, presenteerde Herrera een bijna totaal gewijzigde set. Wie kwam voor zijn jongste cd, “No Matter What I Do”, was er aan voor de moeite. Maar niet getreurd, want showbeest Herrera brengt een meeslepende act. Hij weet zich ook altijd uitstekend te omringen, dit keer door de uitstekende ritmesectie van  Coup de Grâce en lead-gitarist Richard van Bergen, die van Herrera opvullend veel speelruimte kreeg toegewezen. Op de tonen van “Talk To Me Baby”, een flard “Shake Your Moneymaker” en Jimmy Reed, eindigde dit eerste, opzwepende en zwaar zweterige deel. Na dik anderhalf uur. 

Na de pauze was het zodoende tijd voor Hook-de-gitarist. Even zakte het tempo en kwamen de ballades boven: een slide-met-country-versie van “You Better Move On”  (Arthur Alexander), gevolgd door een eigen compositie (“For A Reason”). Tempowissel. Niet onverwacht, “Who Do You Love” van Bo Diddley. Normaal trekt Herrera daarna zijn rock’n’roll-trein op gang, maar de compromisloze start kostte hem twee gesprongen snaren en derhalve ging het harmonicadoosje weer open. Nu kent Herrera genoeg songs om tien avonden te vullen, improviseren stelt dus geen enkel probleem. Hij schakelde over naar klassiekers als “Blues With A Feeling”, zijn eigen “No Matter What I Do” overlopend in “Nine Below Zero” (knap, met dank aan de ijzersterke begeleiding), “Going Down Slow” in western swing-stijl met een C&W-geluid, opnieuw een Billy Boy Arnold… Ook nu leek de set absoluut niet op wat ik de voorbije paar jaar hoorde, inclusief het americana-kwartiertje met een bijzondere uitgave van “Hey Good Lookin’” en een passage uit “Jambalaya”. Maar tegen die tijd was de gitaarloze Herrera niet meer bij stem, wat resulteerde in véél lead  van Richard van Bergen.  Een ouwe vos verleert echter zijn streken niet. Herrera kan het sliden sowieso niet laten en gordde alsnog zijn viersnarige gitaar om. Hoera alom!  Op de tonen van “If You Ever Need Somebody” en een zinderende slide die oversloeg in een pure Elmore James-aanhef, rondde Hook dit eenmalige optreden af. Zevenentwintig nummers en dik drie uur muziek later.

© Eddy Bonte Eerste publicatie op www.keysandchords.com mei 2013

6 BANANA PEEL (BE), 2 juli 2012

Na twintig nummers - drie encores incluis - eindigde Hook Herrera zoals hij begonnen was: met een zeer rootsy bluesshow op mondharmonica. En laat dat nu de Herrera zijn die ik verkies boven de rocker op elektrische gitaar. 

Na twee jaar States, deed Hook Herrera Europa aan voor een beperkt aantal optredens met het jonge, sublieme Nederlandse trio Coup de Grâce als begeleidingsband. Aan de vooravond van zijn vertrek naar de States via de Costa Brava, trakteerde Herrera ons in de Banana Peel op de gebruikelijke ingrediënten. Hij haalde een mondharmonica boven en in samenspel met leadgitarist Sjors Nederlof, trok hij de show decibel per decibel op gang. Daarna volgde een lange reeks shuffles en boogies: op de tonen van onder andere Elmore James, Son House, Sonny Boy, Billy Boy Arnold en eigen werk (“Learnin’”), spreidde Hook andermaal zijn virtuositeit op de harmonica ten toon en mochten Jody van Ooijen (drums), Roelof Klijn (bas) en Sjors Nederlof van Coup de Grâce bewijzen wat ze zoal in hun mars  hebben. De eerste set werd verrassend genoeg afgerond met een rockend-elektrische versie van  Herrera’s eigen compositie “Flamenco Soul”. Deel twee leek eerst op een herhaling uit te draaien, maar na zijn eigen ballade “For A Reason”, een showcase voor de begeleidingsband en meer  harmonicaboogie, haalde Herrera zijn elektrische gitaar weer boven. Coup de Grâce liet zich natuurlijk met genoegen uitdagen en aldus volgde een ferme portie rockende blues en hevige slide met eigen composities (“All About You”),  Bo Diddley, The Blasters (“Marie Marie”) en, jawel, “Shake Your Moneymaker”! Met een zaal vol fans, kwamen er niet minder dan drie  bisnummers aan te pas: het indroevige“Tonight” (solo op gitaar), een  denderend “Hipshake” (Slim Harpo) en “Nine Below Zero” van Herrera’s leermeester Sonny Boy Williamson. Een klassieke Evening With Hook dus, met de knappe inbreng van Coup de Grâce als verrassing! Moet dat meer zijn? 

Tekst © Eddy Bonte & Foto’s: © Willy Houthoofd.
Met veel dank aan Willy Houthoofd. Ook verschenen op www.backtotheroots.be

5 THE COSTA BRAVA TOUR 16-29 July 2010

Roses, Teatre Municipal, 16 juli 2010, met begeleidingsband: Miguel Sanchez (drums), Rodrigo (bas) en Oscar (gitaar); Calella, La Bella Lola, 18 juli, solo; Figueres, Soul Café, 22 juli, solo; Palafrugell, Cuixart, 24 juli, solo; Antequera (Málaga), plaza de Santa María , 29 juli, solo (niet bijgewoond). 

Tot onze blijde vakantieverrassing, bleek The Hook Herrera Band de jaarlijkse “Nit de Blues” van het toeristische badplaatsje Roses aan de Costa Brava te verzorgen. En toen ook nog eens bleek dat hij de daaropvolgende week drie soloconcerten in de buurt afleverde, waren wij vertrokken voor een Costa Brava-tournee. Hook Herrera hadden we niet meer meegemaakt sinds zijn optreden in Aardooie twee jaar terug.

In de lokale theaterzaal van Roses dienen Hook en zijn gelegenheidsbegeleiders de “nit” te vullen, dus opteert hij voor top gear blues en rock’n’roll: Bo Diddley, Billy Boy Arnold, The Blasters en eigen speedspul zoals “Flamenco Soul” en “Mighty Good Man”. Hook’s Fender trekt het peloton, maar de band staat vrij stijfjes en onzeker te spelen. Maar niet getreurd, een groep met Hook is vooral Hook met een groep, dus na een uurtje mogen de begeleiders de coulissen opzoeken en zal onze Mexicaanse bard het zelf eens uitleggen. Hij pakt zijn akoestische gitaar & mondharmonica, gaat zitten op een stoel vooraan het podium en laat het wonder geschieden: er volgt weliswaar nog een Bo Diddley, maar ook  één van ’s werelds zuiverste smartlappen (“You’d Better Move On” van Arthur Alexander) en de zelfgepende,  Spaanstalige ode aan zijn moeder, “Prenda la alma”. Tussendoor maakt hij met zijn harmonica een wandeling tussen het publiek en de zaak is in the pocket. Het beste deel van de avond. Ik herinner me met genoegen de vele soorten en ondersoorten klaagzang die Hook uit zijn stembanden heeft gekweekt. 

Wij twee dagen later naar Calella, een ander badplaatsje enkele  tientallen kilometers verderop, in  Taverna La Bella Lola, waar Hook kind aan huis is. Paco, de eigenaar, organiseert wel vaker muziekavonden en het achterste gedeelte van de zaak is daartoe uitgerust. Met hoop en al twintig aanwezigen, is  Hook absoluut zijn eigen zelve. Zijn kernrepertoire vertolkt de voorliefde voor rock’n’roll (“Marie Marie” van The Blasters), klassieke blues met mondharmonica (Sonny Boy), rockende blues à la  Billy Boy Arnold en alles wat daartussen hangt of als dusdanig kan worden geïnterpreteerd (Bo Diddley) . Er hoort ook eigen werk bij, dat vaak van het bluesidioom afwijkt (“Through The Storm”, “Tonite”). Vanavond worden we  - nog altijd geheel akoestisch – ook getrakteerd op veel uitzonderingen, The Neville Brothers, J.B. Lenoir, Bob Dylan en een heerlijke “Hip Shake”. ’s Anderendaags gaan we naar het strand van Llafranc en eten we bij een vriend-restauranthouder in Begur.

In Figueres loopt het Soul Café van de plaatselijke zanger-componist en jazzfreak Joanjo  Bosk helemaal vol. Het is een cocktail bar en als wij er met Hook op de deadline binnenvallen, is er blijkbaar al aardig gecocktaild. Hook haakt (sic!) naadloos op de sfeer in, gooit er flink wat uptempo tussen. Net wanneer we denken dat hij afsluit met “Shake Your Moneymaker” als vijftiende nummer, volgt  nog meer rock’n’roll, meezingblues (“Talk To Me Baby”) en klassieke blues (“Everyday I Have the Blues”),  om te eindigen met Mexicaanse meezingers. Hook beheerst vrij goed deJarocho-stijl die wij kennen van La Bamba. Mariachigekrijs (ai!ai!) is niet van de lucht en Hook amuseert zich te pletter. Tot vijf uur in de ochtend vertelt hij nog verhalen op het terras van onze bungalow.

In Palafrugell tenslotte, speelt Hook akoestisch in de tuin van Cuixart, een prachtig complex van een plaatselijk kunstenaar. Het publiek is er klaar voor, maar Hook niet echt. Hier lopen te veel vrienden rond van wie straks hij afscheid moet nemen. Bovendien is twee micro’s en een gitaar behoorlijk aansluiten te veel gevraagd. Hook wijkt amper af van zijn kernprogramma, vanavond geen lekkers toe. Een wandeling tussen het publiek brengt een kortstondige opflakkering teweeg, er wordt genoten bij “Cross My Heart”, de ballade opgedragen aan zijn zoon (“Tonite”), de geweldige biecht “Mighty Good Man” (VIDEO) en nog meer fraais uit zijn cd “Puro Mestizo”. Maar de vrienden en de tajine wachten.

De tournee wordt afgerond in Málaga, maar dat is voor ons wat ver, van waar hij vertrekt naar de States om te toeren, vrienden en familie te bezoeken, een nieuwe cd te promoten en harmonicales te geven aan de Blues School in Washington, geleid door Corey Harris. Wij genieten na van de optredens en de tijd die we als fan, recensent, chauffeur, gastheer en vriend met Hook doorbrachten aan het stand, op restaurant, op een terrasje, in onze bungalow, frontstage en backstage. 

© Eddy Bonte (red. 5NOV2010) Text, images, audio and video: all rights reserved by the artists

4 AT THE OBCD, AARDOOIE (BE), 24 maart 2008

met Boogie Tim (Tim Ilegems van Fried Bourbon) en Emeric

Hook' (back sight), Emeric and Boogie Tim .
All pictures © Eddy Bonte *** www.hookherrera.com *** www.myspace.com/hookherrera ***

3 BACK TO THE ROOTS' 19th ANNIVERSARY PARTY 8 Sept. 2007 

Hook (vocals, harmonica) guested with the Gene Taylor Band at the 19th anniversary party of Belgian blues and roots mag "Back to the Roots" held on 8 September 2007. The line-up was Gene Taylor (piano, vocals), Clay Windham (gtr, vocals), Wuff Maes (drums) and Patrick Cuyvers (Hammond). Harry Brock Jr guested during the second set.

Pics © Eddy Bonte *** www.hookherrera.com *** www.myspace.com/hookherrera *** www.backtotheroots.be

2 AT THE BANANA PEEL, Belgium, 14 May 2007 

BAND: Hook Herrera (harmonica, guitar, vocals), Julian Vaughan (drums), David WIlkinson (guitar), Jules Van Brakel (bass)

 

1 De Korenbloem, Zingem, België, 9 mei 2002

Ik had nog nooit Maxwell Street of Hook Herrera live meegemaakt en kreeg ze nu op één avond dubbel geserveerd: eerst zo’n drie kwartier Maxwell Street als opwarming en daarna  dik twee uur - in twee sets - Hook Herrera met Maxwell Street als begeleidingsgroep. 

TONIGHT WAS A JAM 

De groep van Marino Noppe speelde een aangename set funk & boogie, maar kwam pas echt op dreef toen voorman Herrera hen ongenadig opzweepte en alle registers van de blues’n’roll opentrok, de eerste set met  harmonica alleen, de tweede set op harmonica en gitaar. Voor repetitie was geen tijd geweest. Herrera: “Tonight was a jam”. Dat komt, zo vertrouwt Eddy van Tattoo Le Roy Concerts ons toe, omdat Herrera pas om 14 uur was toegekomen uit Spanje en daarna een uiltje had geknapt. Toen ondergetekende de zaal binnenstapte, ging Hook gauw nog een hapje eten. Een sound check van een halfuurtje was alles wat Hook en Maxwell zich hadden kunnen veroorloven, maar dat gaf niet meteen. 

MUZIEKMIXER

Hook Herrera meemaken is naar adem happen en met de muziekmixer oefenen. Long tall Hook met het zéér lange, ravenzwarte haar, witte cowboyhoed, donkere bril, uitgerafelde jeans - cigarette au bec - is een lieve man (zo bleek achteraf) en een groot showman (zo bleek meteen). Hij stormt het podium op, ik denk aan Bo Diddley, maar nee, het is “I Wish You Would” van Billy Boy Arnold. Ik meen Chicago te ontwaren, maar dan vloeien muziek en tekst over in Hank Williams’ “Jambalaya”.  Ha, Elmore James, maar na een minuut blijkt het  J.B. Lenoir te zijn. Zodra ik aan de rock & roll gewend ben, schudt hij Hound Dog Taylor uit zijn mouw. Op de harmonica kan ik zonder veel risico Sonny Boy verwedden. Er zijn ook een paar, vrij zeldzame, stille momenten. Tot mijn verbazing hoor ik een muis lopen van zodra  Hook zijn eigen compositie “Tonight” inzet: een romantische ballade, helemaal geen blues, maar verder een hit in Zingem County – zeer tot ontroering van de meester. “Tonight” is zowat het enige niet-bluesnummer van heel de avond, denk ik. Denk ik! Want, zegt Hook: “Maybe not, but it’s mine. Niemand heeft me ooit gezegd dat ik het niet mocht spelen. Het is een erg soulful nummer. Het kwam gewoon uit me en daar gaat de blues volgens mij toch over”.

TELECASTER

Ik raak geïntrigeerd door zijn ijle, klare stem – tot Hooks grote verbazing. “Ik zing niet zo goed”, vindt hij van zichzelf. Een zelfde “clarté” meen ik in zijn gitaarwerk te herkennen  – eveneens tot ’s mans verbazing. In welke mate is hij schatplichtig aan het geluid van de jonge Shadows en Joe Meek? Hook: “Ik beken! Het geluid van de telecaster. Ik hou niet van pedalen en plectrums. Plus: ik ben niet zo goed, ik speel wat ik ken. There’s no flash, because I don’t have any. Iemand zei me ooit dat ik “Who do You Love” van Bo Diddley speel zoals Quicksilver Messenger Service en dat is natuurlijk zo. Ik heb het van hen. Je kan  ofwel proberen een “perfecte” kopie te maken ofwel je eigen kopie. Dan doe ik het laatste maar. Je moet je instinct gebruiken, zoals vanavond. Tonight was a jam”. Herrera is inderdaad geen virtuoos, noch vocaal, noch instrumentaal, maar dat staat die “clarté” niet in de weg, integendeel. Ik zie er een bevestiging in van zijn eigenheid en die draait rond eenvoud en eerlijkheid.

Jam, Groove, Crowd 

Gevraagd naar drie trefwoorden voor heel de avond, antwoordt Hook waarheidsgetrouw “Jam, groove en crowd”, met nadruk op “groove”.  Gevraagd naar een omschrijving van zijn werk in één zin, klinkt het eveneens héél raak: “Het gaat om Hank Williams en Bo Diddley die Sonny Boy Williamson ontmoeten in een autowrak”.

Goed gevonden, maar wat als ik enkel de keuze laat tussen “rockin’ that rollin’ blues” en Hound Dog Taylor? Hook: “Zet Muddy Waters heel luid en wat krijg je dan? Rock and roll toch! En Hond Dog, die speelde misschien drie of vier noten een haf uur lang, maar dat merk je niet. Het is niet “Rhapsody in Blue”, maar het is evengoed geniaal”. (...) 

© All texts and photos on this page are ©Eddy Bonte, unless stated otherwise