Wie wil begrijpen waarom Bradford zowel een vernieuwer als een virtuoos wordt genoemd, dient gewoon aandachtig naar deze LP te luisteren. 
“Long John’s Blues” is zonder meer de eerste echte Britse elektrische blues-LP die ooit werd opgenomen (1963), hoewel hij bij de uitgestelde release in 1964 algauw concurrentie zou krijgen van o.a. The Animals, The Rolling Stones, The Yardbirds en The Pretty Things. Gevraagd naar het verschil tussen het geluid van de prille Stones enerzijds en dat van Long John Baldry’s Hoochie Coochie Men anderzijds, beoordeelt Bradford de laatstgenoemde met “It swang more”. Ik zou eraan toevoegen: de LP van Baldry baadt in de jazz en dat is zeker zo voor de gitaarpartijen van Geoff Bradford. Deze LP is nog altijd perfect genietbaar, maar om hem ten volle naar waarde te schatten moet je toch even bedenken dat de muziek van Eddie Boyd, Willie Dixon, Jimmy Witherspoon en Muddy Waters (hier allemaal gecoverd) compleet nieuw was. 
Bradford heeft ooit verklaard dat hij meer beïnvloed is door pianisten dan door gitaristen. Hoewel hij naar Bo Diddley, T-Bone, Matt Murphy, Hubert Sumlin of Willie Johnson durft verwijzen, noemt hij meestal enkel Blind Blake als echt voorbeeld. Bradford: “Pianospelers hebben mij meer beïnvloed dan welke muzikanten ook: Meade Lux, Lionel Hampton, Roosevelt Sykes, Big Maceo en Speckled Red”. Het verbaast dan ook niet dat Bradford op diverse nummers parallel met de piano meer ritme dan lead speelt, bijvoorbeeld op “Mojo”. Maar als hij solo gaat, snap je gelijk waarom deze man apart is. De finger pickin’ style, een traditionele methode die normaal voor het akoestische werk wordt gebruikt, is hier toegepast op de elektrische gitaar. Dat produceert een metalen, zinderend geluid met verlengde noten en een soort naklank. Combineer dat met de snelle opeenvolging van amechtige, afgesneden akkoorden (zie Django?) en met het jachtige tempo. Denk gelijk aan barrelhouse en ragtime en je benadert de Bradford-sound. “Everyday I Have the Blues” is een schitterend voorbeeld. Maar het zijn partijen zoals deze op de slow blues “You’re Breaking My Heart”, waar de gitaar de tijd tussen de gezongen strofes invult en halfweg nog een solo krijgt ook, die door blanke goden als Clapton, Page en Beck zouden worden ontwikkeld tot striemende, zwaar metalen rockblues met een overvloed aan nagalm en langgerekte noten. Geniet ondertussen van zowat de enige gitarist die country blues, ragtime jazz, boogie woogie piano en Chicagoblues tot zijn eigen, elektrische stijl wist om te smeden. 

MEER INFO:

Geoff's site: http://www.geoff-bradford.co.uk 

http://www.cyrildavies.com/Bradford.html