Als ik de Chinese leider Xi Jinping was, zou ik eens hartelijk lachen om het moralistische protest van die Europese dwergstaten die zich nog altijd mogendheden achten.

Immers: wat China ook doet, het is nooit goed.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Is China communistisch? Dan schreeuwen we moord en brand.
Is China kapitalistisch? Dan schreeuwen we moord en brand. We verkneukelen ons zelf wanneer blijkt dat een Chinese gigant failliet zou kunnen gaan! Terwijl het kapitalisme ten gronde uit crises bestaat. Die Chinezen zijn zelfs onbekwame kapitalisten!

China was het gele gevaar, zelfs in het dagbladverschijnsel Nero. China werd het rode gevaar. Nu is China Het Gevaar, zoals blijkt uit de strategie van de Amerikaanse president, hierbij gesteund door de NAVO, die voor de gelegenheid zijn actieterrein een continent verlegt.

Kunnen we er echt niet om heen dat China iets heeft verwezenlijkt waar we zelf achter staan, de armoede terugdringen bijvoorbeeld, dan is er iets mis met de methodiek, met de vorm, de procedure, de opsmuk: bijvoorbeeld een gebrek aan formele democratie. Armoede moet men propertjes aanpakken. Ook al hebben wij daar een paar eeuwen over gedaan, we zullen de andere toch eerst even terechtwijzen.

China is voor ons een abstractie, herleid tot een politiek-economisch construct. Wat weten wij van de Chinese mens? Niets? Van de Chinese cultuur? Niets, of het moet komen van een Chinees die kunst pleegt die wij goed vinden én die niet akkoord gaat met het officiële beleid.

Het vreemdst is nog wel dat wij de – korte – geschiedenis van de Volksrepubliek de grond in boren door enkel op mislukkingen (in onze ogen) te wijzen. De culturele revolutie, de hongersnood. Het is een beetje alsof je de Amerikanen zou afrekenen op hun burgeroorlog en het West-Europese systeem op beide WO’s.

Ik vrees dat wij niet goed kunnen verkroppen dat China ons spelletje heeft geleerd en verbeterd. Zoals elk handboek van managent voorschrijft: wil je een strategisch voordeel behalen en de concurrenten kloppen? Bestuur het oude handboek en herschrijf het.  

Nee, China moet beantwoorden aan een theoretisch model van harmonie, een soortement perfectie, een correctie van al ons falen. Eigenlijk moet China beantwoorden aan het narcistische beeld dat wij van onszelf hebben. Zoals we dat eigenlijk van de rest van de wereld verwachten. Alles wat wij voor ogen hadden, maar dan zonder de fouten.

Ik hoop persoonlijk dat meer landen, volkeren en regio’s eens vierkant hun kas vegen aan ons model en hun gedacht doen. Op voorwaarde, natuurlijk, dat ze beleefd blijven, geen eisen stellen en zich nergens mee moeien, vooral niet met ons driedubbel eendimensionaal systeem: één geldige economie (de onze, het kapitalisme), één ethisch stelsel (het onze, de mensenrechten) en één bestuursvorm (de onze, de representatieve democratie).

Al de rest is afwijking.

© Eddy Bonte (red. 30AUG22). Eerste publicatie in De Groene Belg nr. 2380 van 19AUG22

Post Scriptum: De Amerikanen én de NAVO onder leiding van de Amerikanen hebben China tot volksvijand nr; 1 uitgeroepen. De Amerikaanse politica Pelosi brengt een bezoek aan Taiwan. De linkse Franse politicus Mélonchon vindt dat een provocatie. Weldenkend links word nerveus en begint te schelden. Maar Mélenchon heeft gelijk. De Amerikanen zijn brokkenmakers en de anderen mogen hun stront oprapen. (zie pers begin augustus 2022)