TOESPRAAK EDDY BONTE: KEEP THE MEMORY ALIVE

Wie zich als 55- of prille 60-plusser durft omdraaien om veertig jaar terug te stappen, ontsnapt niet aan de vergelijking tussen toen en nu. Die vergelijking ontlopen zou zelfs onverantwoord zijn voor wie, zoals wij, een alternatief had bedacht voor het nu van toen. Onze aanwezigheid vandaag getuigt van de bereidheid om die vergelijking te maken. Geen vergelijking zonder oordeel, een oordeel over onszelf. De vragen klinken evident: “Is de samenleving veranderd, according to plan”, zoals Melanie zong? Zo ja, mogen we die pluim op onze hoek steken? Zo nee, hebben wij gefaald?. 

Laten we ons hoeden voor de maatstaf van hen die lak aan ons hebben. Als volgt: verdedig je de erfenis van mei ’68 of hippie, dan bekijken ze je als een versteend curiosum; antwoord je politiek correct nee, dan wacht je enkel de hoon die de verrader van zijn eigen principes toekomt. Enkel wie altijd al was zoals zij, mag op een schouderklopje rekenen. Maar waarom zou ik mijn schouder lenen voor hun hypocriete klopjes? Waarom zou ik de maat van mijn leven laten nemen door gehersenspoelde autisten die een gefantaseerde ‘wet van de jungle’ poneren als moraal? Die ons als enig mogelijke economie een model voorhouden van perceptie en speculatie? 

Ik volg hun spelregels niet, omdat hun spelletje mij niet interesseert. 

Geen vergelijking zonder ijkpunt. Laten we toen gewoon met toen vergelijken en onze spelregels weer bovenhalen voor drie zaken: onze analyse van de samenleving, ons alternatief en onze middelen om hem te bereiken. Wij analyseerden roest, hypocrisie, censuur, dictatuur, uitbuiting. In de derde wereld, in deze samenleving, op school, op het werk, in het gezin en in de mensen hun kop. Wij poneerden een alternatief gemaakt van vrede, liefde, vrijheid, gelijkheid, solidariteit. Voor iedereen. Wij gebruikten daartoe contestatie, rebellie en revolutie, maar ook: zelfexpressie, emancipatie, bewustzijn, autonomie, hoop, vertrouwen, maakbaarheid. 

DIVERSITEIT 

Het eerste wat opvalt, is de onwaarschijnlijke diversiteit van onze activiteiten, de breedte van ons perspectief. Wij bestreken het hele leven en het hele bestaan. Niet door onze hoogsteigen persoonlijkheid uit te drukken door een ‘gepersonaliseerde’ badkameraankleding of stadsappartementsbalkonkruidentuintje. Hielden onze aandacht vast: voeding, kledij, muziek, kunst, seksualiteit, opvoeding en onderwijs, vrede en pacifisme, spiritualiteit, sociale verhoudingen, politiek - you name it. 

Nu is diversiteit een officieel, verplicht en derhalve juridisch nummertje. Diversiteit betekent nu dat een lichtbruine tot zwarte trien met een ‘vreemde’ naam maar de juiste maten – die blijkbaar universeel zijn – volgens quota, ook een rol mag spelen in dezelfde shitprogramma’s waarin witte Vlaamse trienen dingen naar de gunst van Dag Allemaal! 

ALTERNATIEF 

Wat even hard opvalt: ’t Muzekot was de ontmoetingsplaats van alle ideeën en standpunten die een alternatief aanreikten voor al de terreinen van het leven die ik juist opsomde. Wij wilden niet dat alle wegen naar Rome zouden leiden, wij creëerden gewoon veel Romes: Make love not war en Black Panther, macrobiotiek, marxisme met of zonder leninisme in al zijn varianten, progressieve en niet-commerciële muziek, pacifisme en collectes voor de Vietcong, transcendente meditatie, feminisme, antiracisme, terug naar de natuur op alle manieren, vrije liefde, anticensuur van Jef Geeraerts tot Variaties, anti-autoritair gedrag, andere scholen met andere methodes en andere verhoudingen en andere onderwerpen. 

’t Muzekot was een doorlopende speaker’s corner.

Nu is het debat dood, want de juiste meningen staan in de Catalogus voor Politiek Correct Denken, de natte droom van elke hypocriet. Verscheidenheid van opinie betekent nu dat men tien keer zijn tong ronddraait vooraleer zijn mening te uiten en liever nog zwijgt, want als ik niet over de andere denk zoals hij over zichzelf denkt dan denk ik intolerant en voelt de andere zich gekwetst. Officieel en dus strafbaar. 

Om het alternatief op te bouwen, ontwrichtten en ontblootten we, trokken we maskers af, pelden we de vele rokken van de hypocrisie. Hoe zou democratie kunnen bestaan zonder tegensprekelijk debat? Individuele autonomie zonder zoektocht? Welvaart zonder vrede? Vrede zonder opvoeding, opvoeding zonder democratische toegang tot kennis? 

We stonden met vele opinies en interessepunten naast elkaar, maar we praatten met elkaar. Omdat we zoekende waren en op die leeftijd niet wisten wat er te rapen viel, zelfs niet of er iets te rapen viel. 

AUTHENTIEK, CREATIEF 

Maar er was meer dan diversiteit van thema’s en debat. We vonden de wereld niet alleen grijs en onbewoonbaar, maar ook niet authentiek en creatief genoeg. Vandaar het succes van “pure” muziek, zoals kleinkunst en folk. Boudewijn De Groot, Fairport Convention, onze Willem, Alfred den Ouden. Miek en Roel! Vandaar de aandacht voor het Woord en dus de vele poëzieavonden. Die zoektocht naar authenticiteit verklaart de enorme aandacht voor de zelfexpressie. De vergeten Franse zanger-dichter Danny Laure bijvoorbeeld. Maar ook de vele tentoonstellingen. Zelfs onze bezorgdheid om de natuur en voeding! Zeker, wij geloofden in kunst – zonder lidwoord. In het woord, het penseel, de hamer en de beitel – soms ook de sikkel, maar dat gaf zelden kunst. 

Wij geloofden in het debat dat verheldert, in de tegenspraak die tot ware samenspraak kan leiden, in de verbindingen maar ook in de elkaar nooit ontmoetende parallellen die evengoed nodig zijn voor een volledige ruimte. Daarom hadden we een voorkeur voor het moeilijke woord en het werkwoord nadenken. Het debat en de lezing ; toneel als spiegel, hefboom en slogan (Beckett én Vuile Mong) ; en het allermoeilijkste en tegelijk het allerzelfexpressiefste: de poëzie, met een taal en betekenis die zich elders bevinden, au-delà. 

Daarover, beste Muzekotters, ging onze leefwereld en ons voorstel van alternatief. Dat moet ons ijkpunt zijn, voor elk van ons, voor wie dat wil. Ik vind er niets in dat ik niet aan mijn kinderen zou durven aanreiken als voorbeeld. Ik vind er evenmin iets in dat mij aanzet tot een mea culpa en een bekering tot de sekte van de beursneuroten. “Hun” alternatief is eenheidsworst die met de dag meer naar Bomaworst smaakt. Nee, ik vind in ons alternatief het nastrevenswaardige.Zoals Donovan in een recent interview zei: “What’s wrong with love and peace?”. Maar niet de cynische peace die door Onze Jongens wordt geëxporteerd naar Rwanda of Afghanistan. 

Ik weet niet of “we” onszelf “geslaagd” mogen noemen. Het leven is geen examen voor de autorijschool, waar een beperkte code en enkele automatismen volstaan. 

BEDENK...

Is de samenleving veranderd vanuit ons ijkpunt bekeken? 

Bedenkt misschien dit eens. In 1970-71, mochten leerlingen noch leraren van het College hier binnen. Werden de nonnen van de Annonciaden door het bisdom op een dikke mat groepen omdat wij er een avond over geboortebeperking hadden georganiseerd en er tubes zaaddodend sperma, spiraaltjes en meer vieze seksdingen lieten circuleren. In real time! Weigerde de stad een zaal voor een lezing van professor Kruithof. Betichtte Het Wekelijks Nieuws ons van seksorgieën (maar zij mochten niet binnen van hun hoofdredacteur). Kregen wij geen centiem subsidie van niemand. Vroegen sommige van onze ouders zich af waar ze dat verdiend hadden (wij ook van hen). Stond de BOB aan de deur. Durfden sommige middenstanders zich niet met ons liëren of werden onder druk gezet om affiches te verwijderen. Was het ongezien om Johan Struye en John Bultinck naar Veurne te halen. Of niet-Davidsfondsdichters. 

Bedenk dàt misschien eens. 

Maar wij hadden niet enkel een alternatieve samenleving op het oog, maar ook een alternatief Ik. En dat alternatieve Ik bestaat niet uit structuren, maar uit opvoeding, onderwijs, kledij, voeding, bewustzijn, spiritualiteit, expressie. Niet structuren, maar het Ik staat in voor liefde, vrijheid, gelijkheid, solidariteit . Elkeen moet zelf uitmaken of hij zich wil of durft meten aan ons ijkpunt. En één juiste uitkomst bestaat niet. 

Ik vind het een groot geluk nog altijd naast mijn ouwe strijdmakker Mong te mogen staan. En naast Miek en Roel, die ik ook al veertig jaar geleden of daaromtrent interviewde voor het studentenblad van de VUB, wat me de - zeldzame - gecombineerde weerstand opleverde van de officiële communisten, de maoïsten en de trotzkyisten, vanwege, let op Miek en Roel, jullie kleinburgerlijke culturele ingesteldheid en pseudorevolutionaire, proletariaatsmisleidende Entartete Kunst! En naast Ronny, Arnold, mijn broer - mannen van het eerste uur die ons alternatief elk op hun manier belichamen. En naast de mannen en vrouwen van het eerste uur in de zaal: Dirk Pauwels, Pierre-Paul, Kris, Jean-Paul, Bea’tje. En wie vergeet ik nu? Heureux aussi de me retrouver à côté et surtout aux côtés d’Anne-Marie et d’Aurélia, quarante ans après nos voyages en Provence. 

Wat te doen?, om een bekend boekje uit onze jeugd te citeren. Voortdoen. Voort zoeken, blijven vragen stellen, altijd antwoorden verlangen, fantaseren, dromen, afbreken en heropbouwen. En vergeet niet te leven. De liefde voor een vrijgevochten leven is ons sterkste wapen. 

Peace will come, according to plan. 

© TEXT Eddy Bonte, foto Eric Soenen

ROUWMOMENT door Danny Bonte

Jammer genoeg kan niet iedereen vandaag aanwezig zijn.

Sommigen, gelukkig, uit vrije wil. Sommigen, helaas, omdat het niet anders kan. 

We denken aan de Muzekotters die hier vanavond om gezondheidsredenen niet kunnen zijn. In het bijzonder denken we aan onze vriend en medeorganisator Raymond De Feyter.

Helaas moet ik uw aandacht, uw respect en uw stilte vragen voor hen die hier nooit meer zullen zijn: 

- José Van Gucht;

- An Lambrecht;

- Anne-Marie Nollet;

- Johan Ghyselen.

Ik vraag u een moment bezinning. [STILTE]

Dank u.

DANKWOORD EDDY

Zonder te veel hiërarchisch verband en stijgende of dalende volgordes: 

De jullie onbekende Louis DEMEYERE, voor de cd-rom – TE KOOP overigens. Brouwerij Vandewoude en Zn. van Pervijze, voor het zitcomfort voor de senioren; Robert LAPLASSE, leraar aan het College en journalist Wekelijks Nieuws, voor het eerherstel veertig jaar na datum in het WN van deze week, te koop à €2.50. De Wereldwinkel Veurne en in het bijzonder Frank Van Dooren, die ons een pak werk uit handen neemt en ons toelaat zonder wroeging zat te worden; RONALD en RITA van de Galerie om ons enthousiasme te delen en de enige zaal waar deze reünie eigenlijk kon plaatsvinden ter beschikking te stellen; ANNE-MARIE et AURELIA VAN GUCHT, qui se demandent pourquoi je les cite – pour partager notre devoir de mémoire commun et vis-à-vis de José en particulier; MONG ROSSEEL, omdat zijn deur al openstaat nog voor ik aanklop; MIEK en ROEL, om zich een tweede keer op onze uitnodiging in Veurne te wagen in de winter ; De VRIJWILLIGERS van de CATERING en in het bijzonder MIEKE.

Het KOMITEIT: mijn broer Danny, voor de administratie, zijn Facebooktochten en zijn empathie; Arnold, voor de puntjes op de i, zijn memorie en zijn archief; Ronny, voor catering & logistiek, onnavolgbare organisatiestijl en humor; Raymond , voor alles wat hij had voorzien. 

AL WIE tussendoor geholpen heeft met gegevens, adressen, tips, foto’s, …En IEDEREEN. Omdat het hier anders te koud is. Van binnen.

(EB).