DE VITAMIENTJES:

VEURNE’s EIGENSTE POP GROEP…

 

(in opbouw 5.4/1/2020)

De Vitamientjes, Veurne’s enige popgroep, stootte in 1966 door tot de halve finale van de Gouden Micro en speelde in 1968 een memorabel hippiebal met een denderend eerbetoon aan Otis Redding. Aan de ketels zat toen Veurnaar en mede-oprichter Mong Rosseel, beter bekend als Vuile Mong.

 

Veurne en muziek, het is een winnende combinatie. Je hebt Willem Vermandere als “streek”zanger. Er is Will Tura voor de Vlaamse hits. Vuile Mong verzorgt het linkse circuit. Maar Veurne telde ook een echte popgroep, met diezelfde Mong overigens: De Vitamientjes.

Het verhaal begint in juni 1964 met een naamloos gelegenheidsgroepje aan het college van Veurne (de naam Vitamientjes duikt pas op in 1965), waar medestichters Mong Rosseel en Hubert Kerkaert school liepen. Op een mooie zomeravond in augustus 2009  [1], vertelden ze het verhaal van Veurne’s popglorie.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mong Rosseel: “Het was de gewoonte dat de  laatstejaars (toen nog rhetorika geheten) iets  deden op het schoolfeest op het einde van het jaar. Dat was dikwijls wat wij nu karaoke noemen, een artiest nadoen. Die van het jaar vóór ons, bijvoorbeeld, deden The Golden Gate Quartet na. Maar wij wilden zélf muziek maken, van het type “When the Saints “, en dus richtten we een groepje op”.
Hubert Kerkaert: “We hadden de surveillant wijs gemaakt dat we op het dak zouden spelen, die was al ongerust”.

In het begin, kon je niet echt van een popgroep spreken. Mong & Co. hielden het bij trad jazz en de instrumentale hits van die tijd, ‘Red River Rock’ bijvoorbeeld. Mong: “Mijn toenmalige vriendin en ik hielden allebei van Jimmy Smith, jazz en pop liepen door elkaar. ‘What’d I Say’ van Ray Charles, is dat jazz of pop? Het was hoe dan ook een hit”.

SURBOUM

Veurne is niet groot, het College is een bastion van de katholieke goegemeente, muziek wordt enkel gemaakt door (verzuilde) fanfares, de pastoor heeft overal een vinger in de pap…Wanneer in Veurne in 1964 eindelijk een jeugdclub wordt opgericht (1964), onder toezicht van het katholieke gemeentebestuur en een pastoor, is het logisch dat De Vitamientjes worden geboekt: op 23 oktober 1965 spelen ze er een “surboum”, dat is jaren-zestig-Vlaams voor een party. Er is blijkbaar behoefte aan een popgroep in het Veurnse. Beetje per beetje worden De Vitamientjes, in wezen een covergroep zoals bijna alle bands uit die tijd die ten dans speelden, een vaste waarde op lokale studentenbals.

Mong zit achter het drumstel, “de ketels” zoals ze dat altijd aankondigden, maar  hij startte zijn muzikale carrière als… accordeonist!

Mong: “In ‘t begin hadden we een trompettist, maar die is niet gebleven. Wel kwam Hubert Hoste erbij: die kende sax, en hij kon ook een beetje drummen. Wij speelden toen zonder drummer. Ik leende dan maar een drumstel bij Harry Cogghe op het stationsplein in Veurne. Hij had mij accordeonlessen gegeven. Trouwens, ook Will Tura had bij hem accordeon geleerd. Een bijzonder man die Cogghe, hij volgde een methode waarbij je na elke les, vanaf de eerste les, een liedje kon spelen. Na mijn eerste les kon ik ‘O sole mio’ spelen, na de tweede les ‘Les Enfants du Pyrrhée’. Hij was ook altijd enthousiast over ons, we konden alles gedaan krijgen”.

VLAAMS & HEAVY

Maar waarom De Vitamientjes? Terwijl groepen toen uiteraard Engelse namen droegen, ook in de streek.

Mong : “In 1964-65 studeerden Hubert en ik in Leuven. We waren het erover eens dat onze groep een Vlaamse naam moest hebben. Hubert deed geneeskunde, kende een Franse groep Les Vitamines en zo ontstond De Vitamientjes. Het heeft iets dubbel hé: De Vitamientjes klinkt heel braaf, je kan er moeilijk iets tegen hebben, terwijl we toch nummers als ‘Hanky Panky’, ‘Gloria’ en ‘Woolly Bully’ speelden”.

Repeteren deed de groep in hometown Veurne, meer bepaald in De Tap, het lokaal van de katholieke zuil. De ouders zagen dat niet altijd zitten…

Mong: “Ik kwam met de trein van Leuven, waar ik dus studeerde, naar Veurne om te repeteren. Maar dat mocht mijn vader niet altijd weten, dus ging ik na de repetitie soms terug naar Leuven!”

Hubert: “Ik vroeg altijd mijn vaders auto. Ik zei hem dat we smoorrijk zouden worden”.  

De studentenbals waren een goede leerschool. Een dansavond verliep toen helemaal anders. Mong: “We moesten toen nog dansnummers per twee spelen, twee twisten, twee walsen, etc.  Om middernacht was het tijd voor de cantus en hield de praeses een speech. Enkel de pianist en de drummer bleven op scène, de rest ging een pintje pakken. Daarna volgde gewoonlijk de bamba en dat kon lang duren”.

DE GOUDEN MICRO

In 1966, volgt het moment de gloire. De Vitamientjes besluiten mee te doen aan de muziekwedstrijd De Gouden Micro, met in de jury niemand minder dan zangeres-actrice Jo Leemans en BRT-orkestleider Francis Bay. De Gouden Micro ging uit van Het Laatste Nieuws en werd dus flink gepromoot. Die krant had toen, als enige in Vlaanderen, een heuse jongerenpagina, toepasselijk “Jong” geheten. Een hele bus supporters, waaronder steller dezes, trekt van Veurne naar het dr. Alexanderinstituut in Den Haan (ondergetekende incluis). The Paramounts, die de editie van 1965 hadden gewonnen, waren de sterren van de avond (Mong: “Ze zongen Juanita Banana!”). De Vitamientjes brachten een denderend Hanky Panky en een traag nummer: “Waar ga je heen?”, een originele compositie van zanger-leadgitarist Hubert. Resultaat: in de halve finale! Die werd echter gewonnen door The Silhouets, concurrentie uit het nabije Oostende. Mong herinnert zich nog dat “Waar ga je heen?” geschoeid was op de leest van de toenmalige Franse slows, type ‘Aline’. De componist zelf herinnert zich noch de melodie, noch de tekst…

Mong: “Tot dan was Hubert onze leadzanger, maar op de terugweg van de halve finale vroeg supporter Bertje Bonte of hij mocht zingen. Blijkt dat die dus een ongelooflijke stem had. En hij stond graag op ’t podium. Bertje zong, ik deed het roepwerk bij Gloria, Woolly Bully, Bread and Butter”. [2]

Hubert: “Bertje had een kostuum laten maken door zijn vrouw, Gaby, maar op scène moesten we de schouders losmaken, het zat te strak en scheurde. Hij droeg dat graag”. Mong: “Er zat kant aan het uitiende van de mouwen, dat was toen mode. Bertje stond daar, ook tijdens de reünie in 1990”.

CONGOLESE BAMBA

De Vitamientjes waren geen gewoon popgroepje, ze zorgden voor verwarring en verrassing. In 1967, halen ze nog een stunt uit, nu met een Congolese band.

Mong: “Ik kende in Leuven een Congolees orkest dat Afrikaans-Cubaanse muziek speelde, Le Diamant Blue. Op 18 februari 1967 speelden wij in De Retorika, toen dé balzaal van Veurne, en we hadden die Congolezen meegebracht als gastorkest. De mensen van de streek kenden die muziek uiteraard niet en tot grote verwondering van de zwarte muzikanten, danste iedereen continu de bamba! Bernard en Alphonse sliepen bij ons thuis, mijn vader was die gasten met zijn camionette gaan ophalen in Leuven. Voor de andere hadden we slaping gevonden bij Pierre Van Loo van café De Kroon op de markt. Wij komen daar dus binnen met negen negers – we spreken van ’t jaar 1967 in Veurne – en daar is een trouwfeest aan de gang. Al die gasten moesten mee aan tafel, al die vrouwen wilden met een zwarte dansen. Ik had een speech in ’t Congolees voorbereid. Als je dat vergelijkt met de houding nu tegenover vreemdelingen…”

HIPPIEBAL

Nog één stunt hebben De Vitamientjes in petto. Met enige vertraging pikt Veurne in op de Summer of Love van 1967: op 23 maart 1968 spelen ze een hippiebal in de Palace, de voormalige bioscoop in de Ooststraat.  Met lichteffecten! Met go-go girls, waaronder Carla (vriendin en later vrouw van “Foentje”) en Chantal, vriendin en later Mong’s eerste vrouw. Met een go-go boy, decorbouwer van de avond en tevens stuwende kracht achter de jeugdclub: Alfie “Foentje” Bostyn. Ze spelen “beat and soul” en een onvergetelijke ode aan de net overleden Otis Redding. Ik kan het weten, ik was erbij en het was een me-mo-ra-bel optreden en een grandioos dansfeest.

Mong: “Samen met de sax  van Hubert Hoste, het orgel van Robert De Blauwe en de stem van Bertje, brachten we die soul van Otis Redding zeer goed. Maar  niet alleen Otis Redding zelf, we speelden van alles à la soul van die tijd, zoals “Satisfaction” en “Louie Louie”. Het ging om dat repetitieve. Redding was net overleden, vandaar de tribute. Dat vind ik de mooiste periode van De Vitamientjes…”

EINDE?

Mong: “En toen was ’t rap gedaan. Iedereen naar het leger”.

Op 15 september 1990 volgt een reünie, die gelukkig op video werd opgenomen. Van de  sixties Vitamientjes rest één geluidsfragment, hun 'signature tune': ‘Hanky Panky’

Het is 11 augustus 2009: zesenveertig jaar na de start in 't College van Veurne, op 11 augustus 2009 om precies te zijn, komen Hubert en Mong samen bij ons thuis. Het wordt geen reünie, maar Hubert (gitaar, zang) vergast ons op een minioptreden op het terras. Het wordt een intense sixties zangstonde die op minidisc werd vereeuwigd!

In de zomer van 2010 komen we samen bij Mong en op 11 augustus 2011 volgt een heuse reünie met Mong, Hubert, Robert, en de twee Michels.

© Eddy Bonte, redactie 16dec2011) 

IN OPBOUW
KLIK HIER VOOR DE FOTO'S VAN DE REUNIE VAN 2011

KLIK HIER VOOR FOTO'S VAN DE BIJEENKOMSTEN 2009 en 2010

KLIK HIER VOOR MEER VITAMIENTJES… IN MEMORIAM, GROEPBEZETTING, LINKS

BEZOEK OOK DE PAGINA MET FOTO's EN MEMORABILIA: GA TERUG

NOTEN

[1] Eerste gesprek met Mong en Hubert bij mij thuis in De Pinte op 11 augustus 2009, door beiden informeel en à l’improviste aangevuld bij Mong thuis in Zomergem op 14 augustus 2010.  Een eerste versie van de Vitamientjes-story werd door Mong becommentarieerd en verbeterd bij hem thuis op 15 oktober 2010.

[2] De selectie liep over twee avonden. De eerste avond hadden de Vitamientjes een autocar gehuurd en die zat stampvol fans. Toen bleek dat ze geselecteerd waren en ’s anderendaags terug moesten, kon er niet zo gauw weer een car worden gevonden - noch publiek. Met de hulp van Mongs vader, werd een bestelwagen geleend bij een bevriend aannemer, Van Lerberghe uit Diksmuide. Die wagen was enkel verzekerd voor woon-werkverkeer en mocht dus in ’t weekend niet de weg op. De Vitamientjes en een fan of 20 lieten dat echter niet aan hun hart komen…

Text © Eddy Bonte redactie 15OKT2010. Photos © by Eddy Bonte, Louis Demeyere and Lut Conings All Rights Reserved. Met dank aan Hubert en bovenal aan het verteltalent, de documentatie en het geheugen van Mong.