Eddy Bonte

The Blues Band: Thank You Brother Ray

Cobalt Records (geen cat.no., via www.thebluesband.com)

Toen Paul Jones in 1962 auditie deed voor een balorkest, bracht bij niet Cliff Richard, maar Ray Charles. Om maar te zeggen dat Paul Jones altijd al een grote fan van Ray Charles was en je deze “tribute” in geen geval als commercie mag beschouwen. De liefde voor Charles kan je al afleiden uit de prilste versies van Manfred Mann en Charles stond ook altijd al op het repertoire van The Blues Band. Dat de groep na het overlijden van Charles een eerbetoon op plaat zou zetten, hoeft dus niet te verwonderen. Vijf nummers komen uit eerder verschenen werk, bijvoorbeeld “Hallelujah I Love Her So” (van “Ready”, 1980) of “Georgia On My Mind” (uit “Scratching”, 2001). Negen andere werden speciaal voor deze uitgave opgenomen. Het siert de Britse bluesjongens dat ze niet voor de gemakkelijkste oplossing kozen. Vooreerst is het geen sinecure om niet in oneer te vervallen als je een song als “Busted” covert, omdat je geheugen dat nummer nu eenmaal enkel met die onnavolgbaar lijzige schraap van Charles identificeert. Bovendien opteerden ze evenmin voor de grootste hits. Geen “What’d I Say” of “I Can’t Stop LovingYou”, wel “Sticks and Stones” of “Leave My Woman Alone”. Uiteindelijk krijg je een heerlijke Charles-mix van soul, blues, R&B en country (Hank Snow), vooral uit de magische periode 1955-1960, allemaal perfect en franjeloos door de BB-machine gehaald. Tot slot hebben we recht op een nieuwe, eigen compositie, “Thank You Brother, Ray!”.

The Blues Band: Stepping Out

(Hypertension, ref.: 2213 HYP)

Na de big band op “Brassed Up” en het akoestische geluid op de live-cd “Scratchin’ On My Screen”, koos The Blues Band voor zijn veertiende (!) album voor het beproefde menu: met tonnen vakmanschap op zak, trokken De Vijf de studio in met elf nieuwe nummers van eigen makelij en een gospel. Ze hielden de muziek simpel, de toon optimistisch en het aanbod gevarieerd. Zoals gewoonlijk, tekent Paul Jones met zijn typische up-temponummers en meezingers (“Half the Man”) voor het partygeluid en de luchtige noot (een blues over het internet bijvoorbeeld). Ook nu leggen zijn composities getuigenis af van zijn uitgebreide kennis van de vele bluesstijlen en zijn geheel eigen manier om daar een herkenbare cocktail van te maken. Dave Kelly is een groep op zich: hij klinkt niet alleen grimmiger van toon en donkerder van stem, maar zijn composities en zijn slide tasten graag nevengenres af. De groep wint daardoor aan variatie. We vermelden ook graag de Hooker’n’Heat-beat van “Stepping Out On Main”, een nummer van Gary Fletcher dat hij, bij wijze van uitzondering, nog zelf zingt ook. Ondersteund door trombonist Chris Barber, excelleert Paul Jones op de afsluiter “Resting On Jesus”, een puur gospelnummer. Hier worden geen grenzen verlegd, maar de formule klikt na twee decennia nog altijd even fris en happy. Vergeet die paar middelmatige werkstukken die ze halverwege hun carrière afleverden en denk aan hun eerste LP’s. Fun as usual.

The Blues Band: Greenstuff - Live at the BBC 1982

Hux records, Hux025

Toen de BBC in 1982 deze live-opnames maakte, bestond The Blues Band amper drie jaar. Hun muziek- en funformule klonk toen al gewoon àf. “Greenstuff” biedt een gevarieerd en gecondenseerd overzicht van de klassieke blues, met nadruk op de elektrische, naoorlogse variant: Son House, Walter Jacobs, Willie Dixon en Muddy Waters zijn present, maar ook Roy Head (“Treat Her Right”), Bob Dylan (“Maggie’s Farm”) en de eigen composities (zoals “Greenstuff” van bassist Gary Fletcher) passen in deze rij. De formule is bekend: een swingende opener, een reeks rappe en tussendoor een trage semi-akoestische, covers om mee te zingen, zelfgepende nummers die meteen vertrouwd in de oren klinken en “Boom Boom, Out Go the Lights” ter afsluiting. The Blues Band staat voor een hoog professioneel niveau, een lage bluesdrempel en fun, veel fun. Dit is licht verteerbare blues, maar bijzonder eerlijke, verschrikkelijk aanstekelijke blues. In de jaren zestig maakten miljoenen popgerichte jongeren kennis met de blues zoals de Britten ze brachten: weinig spectaculair en weinig vernieuwend, maar zeer toegankelijk en onderhoudend. Zoekt u een representatieve Blues Band, koop dan de eerste CD’s of begin hier. “Greenstuff” voegt niet echt iets toe aan de discografie, maar a good time was had by all!

The Blues Band: “Across Borders – Live” (dvd)

Hypertension, HYP 4226 (PAL, Dolby Stereo, regiocode 0, ca. 120 min)

In 1979, startten Paul Jones en Tom McGuiness The Blues Band op met de uitdrukkelijke bedoeling kleinschalige optredens met veel fun weg te geven. Zo’n groep moét dus op dvd. “Across Borders” bevat twee live-optredens. Vooreerst het bijna complete concert op het Rawa Blues Festival in Katowice (Polen, 1996), dat al langer op cd verkrijgbaar als “Live in Poland”. We recenseerden die cd hier als een” party” onder leiding van “Grootanimator Paul Jones” en een “leuke introductie” tot de groep. Uiteraard versterkt de visuele component al deze elementen. Meer: de interactie en de show tillen de weinig originele songkeuze op tot een hoger niveau. Kortom, een geslaagde doorsnee van de gekende Blues Band-formule op scène. De tweede liveset is korter (4 nummers), recenter (2000) en afkomstig van de Hamburgse Downtown Blues Club. Luister (ogen mogen nu dicht) naar de zielsdoorborende versie van Curtis Mayfields “People Get Ready”, met gospelfan en zanger Paul Jones in een glansrol.

Als eerste toemaatje kan je kijken naar een mengeling van interview en documentaire van een Duitse zender uit 2000, waarbij vooral de archiefbeelden opvallen: drummer Rob Townsend in zijn Family-tijd of de folkrock van McGuinness-Flint bijvoorbeeld. Leuk en informatief voor wie de geschiedenis van de groep niet echt kent. Tot slot kan je luisteren naar een fantastische Dave Kelly en zijn slide op “No More Doggin’”, helaas als achtergrond bij een plaatjesalbum.

Wie eindelijk de Blues Band nog eens wil zien, komt hier ruimschoots aan zijn trekken.

The Blues Band: Live in Poland

BGO Records, ref.: BGOCD535

(oorspronkelijk verschenen als “18 Years Old and Alive”, Cobalt Records, ref. : COBCD12, 1996)

Onder leiding van Grootanimator Paul Jones, bouwt The Blues Band elk regulier optreden om tot een party. Zo ook op “Live in Poland”, de registratie van hun eerste show in Pausland ter gelegenheid van het Rawa Blues Festival in Katowice in 1996. “Party-party” betekent voor Jones & Co een zware portie meezingers en het onderverwende Poolse publiek reageert dan ook superenthousiast op klassiekers als “Let The Good Times Roll”, “Sweet Home Chicago” en “Hallelujah I Love Her So” of de eigen composities “That’s It I Quit” en “Greenstuff”. Interessant is de onuitgegeven medley waarin niet alleen Dixon (“29 Ways”) en Bo Diddley (met “Bo Diddley”) naadloos in elkaar overgaan, maar waarmee Paul Jones aantoont hoe zijn eigen compositie en Manfred Mann-hit “5-4-3-2-1” schatplichtig is aan Big Bad Bo. Er staan nog 3 nummers op die ik in mijn BB-collectie niet vind: “Mean Old World” (Walker), “No More Doggin’” (trad.) en “Don’t Know Which Way To Go” (Dixon/Perkins). De rest vind je op studio-albums terug en deze live-plaat voegt daar – de sfeer uitgezonderd – niet echt wat aan toe. Overigens is dit een analoge opname (ADD) en onze luxe-oortjes horen dat ook. Voor fans zijn enkel de onuitgegeven stukken van tel, terwijl neofieten hier een leuke introductie aan over houden.