Chris Farlowe

Deze patina bevat de volhende cd-recensies ** Exclusive: the forgotten <German recordings

 

  • Live At Rockpalast 2006 (2018)
  • Hotel Eingang (2008) 
  • Hungary for the Blues 
  • Rock'n'Roll Sodier: The Anthology 
  • I'll leave the light on (single)
  • Back to the Future (V.A.) 
  • Farlowe That!
  • Extra EXCLUSIVE: THE FORGOTTTEN GERMAN RECORDINGS


7: LIVE AT ROCKPALAST 2006

Als  bleke Britse snotneus een complimentje krijgen voor je stemgeluid. Van niemand minder dan Otis Redding zelve. Die eer kwam Chris Farlowe toe, de bleke Brit die ten eeuwigen dage zal worden vereenzelvigd met zijn pophit ‘Out Of Time’, maar sinds het prille begin, alweer dik 55 jaar geleden, zelden van zijn pad afweek: wat rock’n’roll voor de vitesse, een jazzy excursie voor de finesse, maar bovenal originele zwarte R&B en dito soul voor het gevoel. Farlowe houdt van zowel James Brown als B.B King. Met de nodige humor en improvisatie, en meesterlijk begeleid door The Norman Beaker Band, levert de Brit telkens opnieuw een spetterende en gevoelige show af. Na de intro door Norman Beaker, gooit Farlowe gedurfd drie trage nummers in de ring, te beginnen met  ‘Blues As You Blues Can Get’, waarbij de saxofoon een even indringende rol speelt als de gitaar. Pas in de tweede helft, na een extra lange ‘Stormy Monday (T Bone Walker)’, gaat het er steviger aan toe met ‘Tough On Me, Tough On You’, ‘Miss You Fever’ en het onvermijdelijke sixtiesmoment met ‘Out Of Time’ en ‘All Or Nothing’, om te eindigen met een overrompelend ‘‘Rok’n’Roll Soldier’.  Van kwaliteit gesproken.

© Eddy Bonte. Redactie site: 5 juli 2019

Referentie:
Chris Farlowe (with The Norman Beaker Band): Live At Rockpalast 2006, MIG 90842 (2cd+dvd). 

6: HOTEL EINGANG 

Chris Farlowe is in de eerste plaats een stem, een donderslag bij heldere hemel. En in de tweede plaats een muziekkeuze. Bij voorkeur R&B met een fiftiestintje een wat traags om op adem te komen en tristesse te spuien -  als het kan met onbekend tot onbemind werk (of kent u soms het duo Thomas/Baham?). Zo doet de man het al sinds de LP Chris Farlowe & The Thunderbirds uit 1966. Je wordt zelden verrast, maar evenmin teleurgesteld. Omdat het alweer van 2003 is geleden dat hij nieuw materiaal uitbracht, konden we een verse portie best gebruiken. “Hotel Eingang” heeft het weer allemaal: de duistere R&B-klassiekers opgejut door blazers, een ronde boogie woogie, een uitstapje in popland (met Boz Scaggs), een cover van zijn favoriete artiest Delbert McClinton. En véél traags dit keer, maar toch weer neigend naar de mix van R&B en soul waar Joe Tex en Percy Sledge zo goed in waren. Zit er al eens een bekendere naam tussen, Snooks Eaglin’ of Robert Cray bijvoorbeeld, dan zorgt Farlowe er toch weer voor dat er géén belletje rinkelen gaat. Maar dat hoeft niet, de man zet als vanouds een bord lekkers op tafel. The Norman Beaker Band nam dit keer de muzikale honneurs niet waar. Jammer. Is het daarom dat ik de echte power mis van, bijvoorbeeld, “Farlowe That”? Op het eind krijgt u er nog de grandioze volkstheatermop Hotel Eingang bovenop, want Farlowe is een onweerstaanbare droge komiek! Heel soms heb ik niets tegen traditie.

Chris Farlowe: Hotel Eingang, Inakustik ROK 8012 CD, 2008

Meer info www.in-akustik.com

5: HUNGARY FOR THE BLUES

United Producers Records, UPRBCD1002

Dankzij het hoge fangehalte van manager Kris Gray en begeleidingsgroep Norman Beaker Band, onderneemt Chris Farlowe de voorbije jaren weer de ene tournee na de andere. Deze live-cd is een fantastische troost voor wie hem al die tijd gemist heeft, want Mr Superlung is vooral populair in Duitsland en het voormalige Oostblok. De Hongaarse (vandaar de titel) ceremoniemeester kondigt een avondje soulblues aan. Soulbluesrock zou nog preciezer geweest zijn, want een Farlowe-concert swingt. Ja, ook als het traag gaat, zoals op ‘Stormy Monday’, een klassieke blues die hij al veertig jaar brengt en telkens opnieuw uitvindt, ook tekstueel. Farlowe is de sheriff van Fusion County: van ‘All Or Nothing’ (ja, die) maakt hij rocksoul ; ‘Miss You Fever’ zwenkt uit naar funk; ‘Handbags and Gladrags’ wordt een rouwballade. En dan zijn er de onvervalste souldansnummers, zoals ‘Standing On Shakey Ground’, of de pure rock van ‘Rock and Roll Soldier’. Rustpunten zijn er ook, zoals de onwaarschijnlijke a capellaversie van  Randy Newmans ‘I Think It’s Gonna Rain Today’. Op ‘The Guitar Don’t Lie’ doet hij de componist - Tony Joe White -  alle eer en alle concurrentie aan. Farlowe’s stem is intact en speelt belletjetrek bij alle octaven en volumeknoppen. Al dat volume en al die virtuositeit maken zijn lezing alleen maar sterker, want de man bezorgt mij telkens opnieuw kippenvel. Farlowe is bovendien een eersteklas grapjas én een geweldig entertainer. Een bijzonder saluut gaat naar Norman Beaker, zonder meer een van Engelands meest onderschatte gitaristen. 
Eddy Bonte
Meer info op www.chrisfarlowe.com 



4: ROCK'n'ROLL SOLDIER: Anthology 1970-2003 

Delicious Records 

 

Een driedubbele cd met 46 nummers om meer dan dertig jaar carrière van stemwonder Chris Farlowe te overlopen, het is niet meer dan eerlijk en het werd de hoogste tijd. Met uitzondering van de periode 1975-1985, is Farlowe altijd actief gebleven, solo of als groepslid (denk aan Colosseum) en vaak als gastkeel. En dat is hij nog altijd. Op het podium als hoofdattractie begeleid door de Norman Beaker Band (uitverkochte tournees in Duitsland en oostenlijker), vocalist van Colosseum, opener voor Van Morrison of onderdeel van een R&B-pakket met andere sixtiessterren als Long John Baldry of Cliff Bennett. En in de studio, want dankzij de impuls van manager Kris Gray en The Norman Beaker Band, leverde hij tussen 1995 en 2003 vier nieuwe cd-albums af!

Deze anthologie is onmisbaar voor de fans, want de zeventien nummers van cd 3 zijn stuk voor stuk onvindbaar (drie), onuitgegeven (acht) of in een nieuw kleedje gestopt. In de categorie “previously unreleased” val ik voor de kracht van “Tin Soldier” (Small Faces), de emotiesoul van Al Greens “Tired Of Being Alone”, de milde bluesfolk shuffle op “Crazy Mama” (Mike d’Abo), de dramatiek in “Man of the World” en de crooner op “Remind Me”. Voor de aardigheid vermelden we ook een duet met ene Lorna B voor, let op, Eurosong! Kortom, je krijgt zo goed als een nieuwe cd voorgeschoteld. 

Dit derde deel van de anthologie, grotendeels materiaal van het voorbije decennium, legt al de ware Farlowe bloot: de stem die alle genres aankan, maar wel compleet uniek en onnavolgbaar. Toch is “alle” ook weer overdreven: Farlowe is emotie en die uit zich meestal in lichte jazz, blues, soul en alles wat daartussen en vlak naast ligt. 

De overige twee cd’s (39 nummers) bestaan uit eerder gepubliceerde albumtracks van de vermelde periode. De verscheidenheid aan stijlen en stembuigingen wordt nog uitgebreid. Zo maken we kennis met zijn  “progressieve” periode, bijvoorbeeld uit het meesterwerk “From Here to Mama Rosa” (1970) en het veel zachtere, popmelodieuze en compleet onderschatte album “Chris Farlowe Band Live” van vijf jaar later: ik hoor hier de sterkste versie ooit van “Only Women Bleed” en een ontroerende “Mandy”. Na een lange pauze, brengt Farlowe vier albums uit tussen  1985 (“Out of the Blue”) en 1992 (“Live in Berlin”), meestal een mengeling van blues, r&b en het nodige rockwerk. Er staat boerenkost op het menu, zoals “Rock and Roll Soldier” en “Never Too Old to Rock”. Ballads zijn Farlowes ware forte, luister maar naar bluesklassiekers als “Stormy Monday” of “The Thrill Is Gone”.  In 1995 steekt hij alle crooners naar de kroon (sic) met “As Time Goes By”, een verzameling klassiekers van het type “Bewitched” (Rogers & Hart) of “These Foolish Things”. Tot slot gaat het weer rockopwaarts met  albums als “The Voice”, “Glory Bound” en de jongste, “Farlowe That”.  Farlowe bewijst al dertig jaar geen ordinaire coveraar te zijn, daarvoor heeft hij een veel te goede neus voor songmateriaal. Hier passeren grote namen de revue, zoals Peter Green, Mike d’Abo, Marriott & Lane, Lennon & McCartney, Steve Winwood of Feargal Sharkey. Farlowe weet tevens als geen ander de potentie van een ogenschijnlijk simpele rocksong in te schatten en tovert daarbij minder bekende componisten uit zijn mouw: Micky Moody ( ex-Whitesnake) en Leo Lyons (Ten Years After) bijvoorbeeld. 

Maar het handelsmerk is zijn stem. Wie van Farlowe houdt, houdt van vele muziekjes. En van stemgeluid als dusdanig. Want zo is Chris Farlowe. In zijn beginjaren had hij er ook al een handje van weg om suiker als “Summertime” en soulrock à la “Midnight Hour” naar zijn vocale wil te plooien.  Het tweede deel van zijn indrukwekkende artistieke carrière is hier op schitterende wijze samengevat voor de eerste kennismaker en van een bonus-cd voorzien voor de fans. Om een concert mee te pikken, ga je gewoon naar de site van de fanclub. Daar kan je je ook abonneren op een elektronische nieuwsbrief: www.chrisfarlowe.co.uk

Eddy Bonte   

3: CD SINGLE 1 I’ll Leave the Light On (single edit); 2 Idem (Extended Version); 3 A Matter of Time.

Delicious Records, DEL503S

Een cd-single, is dat niet bedoeld om in de Top Zoveel te geraken? En aangezien ja, wat komt onze soulblueser Farlowe op een cd-single doen? Wel, toen het album “Farlowe That” op verschijnen stond (2003), hadden management en fan club het stoute plan opgevat om Farlowe opnieuw in de hitparade te krijgen, want dat was alweer geleden van november 1967, toen “Handbags and Gladrags” op 33 stond. De keuze viel op de schitterende ballad “I’ll Leave The Light On”. Farlowe zou in Top of The Pops optreden, maar dat plan viel in duigen. De distributie zat niet echt mee, dus exit de topzoveeldroom. Rest: een schitterend nummer, met heerlijke backing vocals van The Chanter Sisters, dat heel dicht in de buurt van Cocker of Chris Rea komt. De verzamelaar heeft recht op twee versies: de single edit en de extended version. Die verzamelaar heeft ook nog de albumversie op “Farlowe That” nodig én de “full version” op “Rock’n’n Soldier. The Anthology 1970-2004”. Je krijgt er het uptemponummer “A Matter of Time” bovenop, ook een track van “Farlowe That”. Bestellen kan altijd bij www.deliciousrecords.co.uk

2: Chris Farlowe e.a. : "Back to the Future”

Delicious Records, DEL 120

De wereld op zijn kop. Het is evident dat jongeren hits van de ouderen coveren. Op deze Various Artists gebeurt echter net het omgekeerde: twaalf zangers die tot The Beat Generation behoren en wier stem niet weg te denken is uit het Britse hitarsenaal van de jaren zestig, coveren hier hits van… de jaren negentig. De resultaten zijn ronduit verbazingwekkend. Dank u, producer Chip Hawkes, want het is inderdaad de zanger-bassist die van The Tremeloes een hitmachine maakte, die de knoppen bedient. Maar goed, Chris Farlowe is van de partij met “Changing Man”, in 1995 de eerste (zelfgepende natuurlijk) toptienhit van Paul Weller. Farlowe trekt heel zijn vocale register open en maakt er soulrock van. Verzamelaars verwijzen we graag naar www.deliciousrecords.co.uk

Eddy Bonte. 

1: Farlowe That!

“Farlowe That!”, Delicious Records, DEL 116, UK, 2003

Goed veertig jaar na zijn eerste studio-opname, brengt Chris Farlowe met “Farlowe That!” één van de sterkste albums van zijn carrière uit.  Ook wie alleen “Out of  Time” kent, weet dat ’s mans stem uniek is. Maar: ’s mans stem is vooral onnavolgbaar. Binnen dezelfde zin haalt dit keelgeluid hoogtes en laagtes, spuwt het honing en azijn, kronkelt het van de pijn of schokt het van de liefde. Zo valt het te verklaren dat Farlowe zelfs rillingen en trillingen veroorzaakt als hij een pruts van een nummer of een doodgecoverde evergreen brengt – wat in het verleden helaas al eens voorkwam. Was muziek politiek, dan haalde Farlowe een paar miljoen voorkeurstemmen: je gelooft namelijk zo wat de man zingt omdat hij je hart en je ziel raakt.  Als hij “Summertime” van Gershwin doet om een LP-gat te vullen, begint je eigen summertime er vanzelf al easy uit te zien.  

De man was zeker een decennium op de dool, toen ene Kris Gray als manager opdook en zijn idool op het juiste spoor zette. Geniaal en dus simpel: Gray zette Farlowe terug op het spoor dat hij in de jaren zestig en zeventig ook een tijdje volgde. Een stevige rocker, een ballade,  pure R&B, een stoot jazz en alle mogelijke mixen. Bijna altijd covers. En nooit franjes. En soul, heel veel soul.

“Farlowe That!” begint dan ook met een rocker John Fogerty waardig: “Trouble”. Volgt een ballade van het zuiverste gehalte, “Sending Me Angels”, die in de UK als single wordt uitgebracht met de expliciete bedoeling een gooi naar de hitparade te doen! En er staat trouwens een echte Fogerty-cover op, en ja, hij is van kwaliteit: “As Long As I Can See the Light” is echt knap en ik hou nochtans ook van de Creedence Man. Er volgen nog ballads, zoals het potje verdriet dat hier “I’ll Leave the Light On” (in my heart!) heet en in onervaren handen tot stroop zou verworden. In Farlowes stembanden wordt het een soul ballad zoals enkel de zwarte Detroitezen ze indertijd konden bedenken. Te laat, Joe Cocker!  “Ain’t No Big Deal” werd duidelijk een nachtje in de jazz gemarineerd. Met zijn Nederlandse kompaan Leigh Blonde, trakteert Farlowe ons op een kort ommetje country (“Only You”).

Nog een vriend kwam in de studio langs: Van Morrison, voor wie Farlowe nu al jarenlang elk Brits concert opent. De Brombeer bracht zijn eigen compositie “Sitting on Top of the World” en zijn stemdoos mee. Samen maken ze er een vocaal feestje van. 

Farlowe treedt nog altijd regelmatig op, zowel met The Norman Beaker Band als met Colosseum! Na de geringe belangstelling voor zijn Belgische passage in mei 2000, kwam hij hier niet meer langs. Op 21 juni 2003 maakte hij niettemin zijn opwachting op een festivalletje in Marcq-en-Baroeul bij Lillle-Rijsel. Ga bij gelegenheid eens luisteren. Farlowe’s got a heart full of soul. 

Eddy Bonte

Al deze recensies verschenen oorspronkelijk in www.keysandcords.com

All texts are © Eddy Bonte

EXCLUSIVE: THE FORGOTTTEN GERMAN RECORDINGS

Though released in 1997, “Close To Me” and “Jaco’s Waltz” are among Chris Farlowe’s rarest CD tracks.

“Close To Me” and “Jaco’s Waltz” feature Chris Farlowe on guest vocals with German band “Cloudy Colours” on their 1997 CD “How Red Is Blue”. Both tracks could be labelled as duets between Chris and Cloudy Colours’ female lead singer, Claudia Hess.

“Close To Me” is an up-tempo track built on the rhythm section and some semi-heavy guitar licks. Ms Hess’ powerful delivery nicely matches Chris’ typical vocal output.  His phrasing   reminds me of his work with Atomic Rooster, maybe  because the song has a 70s feel about it.

Jaco’s Waltz” is not a waltz at all, but a ballad with a soft jazz flavour paying tribute to a number of unforgettable voices in popular music. Chris puts the song in his pocket from the onset and excels in the jazzier parts, though I would say that his phrasing is slightly overdone.

So, where, how and when did Chris Farlowe record two songs with German band Cloudy Colours? The story is set in Cologne, Germany. Its German protagonists are composer Ernst Esser, lyricist Rich Schwab, singer Claudia Hess and bar owner SchuPi.

Cloudy Colours

In the early 70s, guitarist, producer and composer Ernst Esser mainly plays acoustic guitar with his jazz outfit the Esser-Steinecke Duo. When not touring with the Schroeder Roadshow or the Bargel Blues Band, bass-player and lyricist Rich Schwab works in what he calls “a funky little bar called ‘Out’, situated on Cologne’s south-side and owned by my friend SchuPi”. That is where Ernst and Rich meet, discuss music over many a beer and become friends.  “Different approaches towards composing and arranging kept us from working in one band”, says Rich, “but when Ernst started to compose more pop-oriented music I contributed my lyrics”. In 1995, Ernst forms Cloudy Colours. He intends to record an entire album, but is in urgent need of a female singer. The voice he is looking for belongs to… SchuPi’s girl-friend Claudia Hess. SchuPi’s next move is a concert agency and in 1994 he organises a tour for the reformed Colosseum featuring Chris Farlowe. After the Cologne show, the band pays a visit to SchluPi’s &  Rich’s new club “nullzwei”(the “Out” closed down in 1988), whereupon Ernst and Claudia take the opportunity to play their demos of “Close to Me” and “Jaco’s Waltz”,  asking Chris Farlowe if he can imagine himself doing these songs.

Studi-eau de Cologne

He can. When Colosseum return to Cologne some time later, Chris records two songs with Cloudy Colours. Says Rich: “On 26 February 1996, Chris Farlowe climbs the stairs to Ernst’s second-floor home studio and does both songs in one afternoon. He even considered ‘Jaco’s Waltz’ for his next solo album, but for reasons unknown to us the idea is turned down by his producer. Chris was very friendly, co-operative and modest. It was a great pleasure to watch – and of course to hear – him sing”. Unfortunately, lead singer Claudia quits the band and singing for personal reasons, making it impossible for the band to secure a record deal. Because the album itself is in the can, Ernst and Rich decided to set up their own record company – Red and Blue Records – and to release the album. Rich again: “Unfortunately, ‘How Red is Blue’ didn’t sell too well, also because our company does not possess a promotion machine and because we were unable to tour without Claudia”.

© Eddy Bonte. 

 

THANK YOU…Rich Schwab (thank you so much for this unknown bit of the Chris Farlowe Saga)

THE BAND Ernst A. Esser (guitar, backing vocals, additional keyboards), Claudia Hess (vocals), Claus Quitschau (bass), Andy D. (drums, percussion) and Matthias Klimsch (keyboards)

REFERENCES 
Song Reference: ‘Close to Me’ composed by Ernst A. Esser, ‘Jaco’s Waltz’ by Ernst A. Esser & Rich Schwab; album produced by Ernst Esser.

CD Reference: Cloudy Colours: “How Red Is Blue”, red & blue records, Germany 1997, cat. no. 009601. Available from red & blue records, Kurfürstenstrasse 10,  D 50678 Köln, Germany.

Extra CD Reference: ‘Close to Me’ can also be found on the Various Artists 2CD “3 Königerstrasse”, Westpark Music, Germany, 1997, cat. no. WP 87054. Order directly from Westpark Music by fax + 49 – 221 – 231819, email [email protected], website www.westparkmusic.com

Chris Farlowe Website www.chrisfarlowe.co.uk

This article was finished on 18 April 2001.First published on this site.