Programma: Gladboys, CHris Farlowe & Norman Beaker Band, Chris Jagger, Mick Taylor.

Jamming with Chris Jagger (left) Photo © Eddy Bonte

 

Ik begrijp ook niet waarom organisatoren menen dat Mick Taylor de geschikte figuur is om een plaatselijk festivalletje tot het kookpunt te brengen, want onze guitar man heeft een hekel aan populaire deuntjes en show. In Marcq-en-Baroeul (bij Lille, Frankrijk) mocht hij niettemin het jaarlijkse, volledig gratis en voor volkstoeloop bedoelde “Fête de la musique” afronden. En dat deed hij, zoals altijd, op geheel eigenzinnige wijze.

(...)

Gitaarkunst

En toen kwam Mick Taylor even tonen hoe je gitaarkunst kan maken van blues, jazz, funk en rock. Let wel: zelden hoorden we hem zo bluesy en zo – euh  - populair bezig. Hij was goedgeluimd en zichtbaar geraakt door het enthousiasme van een paar honderd taaie fans. Dat hij bij John Mayall en The Rolling Stones de bluesrockgitaarriff had heruitgevonden, daar viel de eerste vijftig minuten niks van te bekennen: vier nummers uit zijn solo-cd  ‘A Stone’s Throw’ zweefden virtuoos langsheen de snaren, strak en compromisloos in toom gehouden door de ritmesectie en van jazzbubbels voorzien door de al even virtuoze toetsenman Max Middleton. Maar populair is anders. Daarna gooide hij een wahwahversie van de klassieker ‘You Shook Me’ voor onze voeten, alsof hij zeggen wou: ik heb de blues niet verleerd, want ik heb ze binnen het rockidioom mee vormgegeven. Kijk, die Taylor heeft er een handje van weg om op bedachtzame wijze uit te freaken – je ziet hem werkelijk zijn kunstwerkje opbouwen, want hij beloert voortdurend elke millimeter van elke snaar om toch maar juist die éne subtiliteit te verwekken.

Chris Jagger

Had hij schrik dat het zwetende en dorstige publiek zich te veel zou amuseren? In alle geval volgde daarna een mijlenlange ‘Going South’ (met gevreesde band introduction  en solo’s).  En toen nam hij onverwacht een driedubbele rootsy weerwraak met country blues (‘You Gotta Move’), regelrechte Chicago (“Fed Up With the Blues”) en een solo-verrassing van formaat: “Alabama” uit zijn eerste album (1979), nu een repetitieve dreun uit de Burnside-traditie waarbij hij erin slaagde zowaar akoestische te klinken. Gevangen door de echte blues, klonk  zijn stem plots een stuk aangenamer en gelukkiger. Jammer genoeg onderbrak hij de pret met ‘Boogie Man’ – leuk, maar het publiek hongerde naar méér blues. Voor het eerste bis-nummer kwam Chris Jagger wat show, mondharmonica en stem verkopen, wat niet belette dat een lachende Taylor lustig meedeed met een voor hem simplistische  versie van “Talk to me Baby” (Elmore James), tussendoor bewijzend dat hij met het grootste gemak wél een hele tent op zijn kop kan zetten. ‘No Expectations’, een oud b-kantje van The Rolling Stones, was zijn tweede en laatste bonus.

Taylor tapte dit keer met mondjesmaat uit zijn jazz- en funkvat en verkeerde voor zijn doen in een zeer  populaire, bluesy mood. Overdoen a.u.b.

SETLIST

[ Soundcheck: - instrumental jam; No Expectations instrumental; - Blind Willie McTell - Losing My Faith]

Secret Affair ; Twisted Sister ; Losing My Faith ; Late At Night ; /You Shook Me ; Goin'South; You Gotta Move ; Fed Up With The Blues ; Alabama ; /Can't You Hear Me Knocking ; Band introduction ; with Chris Jagger: I Can't Hold Out-Talk To Me Baby ; with Chris Jagger: No Expectations.

DE GROEP

Mick Taylor ; /Max Middleton (keyb) ; Jeff Allen (dr); Michael Bailey (bass).

GAST: special guest Chris Jagger (voc, harm) op I Cant Hold Out & Talk To Me Baby.

Oorspronkelijk verschenen in Back to the Roots. Foto's © Eddy Bonte