SPIRIT OF 66, Verviers, Belgium,1 Dec. 2001 (NL)

Taylor startte met vier nummers uit zijn jongste en zwaar onderschatte cd “A Stones’ Throw” (sic). Dat zijn relatief complexe, uitgesponnen composities die qua klank en opbouw naar jazz verwijzen. Melodie noch structuur zijn dus op de bluesleest geschoeid, maar Taylor weeft er heel subtiele (hij beroert werkelijk de snaren) bluesakkoorden en bluesgeluiden doorheen. Hoewel hij ons later op “onvervalste” blues zal trakteren met nummers zoals “Laundromat Blues” (Albert King), “Blind Willie McTell” (Dylan) en een versie van “You Shook Me” die gerust naast Jeff Beck of Led Zeppelin mag staan, zal Taylor de hele avond met zijn twee liefdes flirten. Na de zuivere Delta van

“You Gotta Move” bijvoorbeeld, volgt met “Goin’ South” een mix van jazz, blues en funk. Op dat soort nummers kwam ook de grote klasse van toetsenman Max Middelton (ex-Jeff Beck Group) bovendrijven. Op het einde verraste Taylor met een b-kantje van de Stones, de droevige ballade  “No Expectations”.

Taylor is niet enkel een subtiel en loepzuiver gitarist; hij is, zo weet ik nu, bovenal een stilist. Wat als een paar tussenakkoorden of een brugsolo is bedoeld, wordt bij hem – vaak al improviserend – tot een compositie binnen de compositie. Zo kan hij ook zijn virtuositeit kwijt. Voor zogenaamd zuivere blues moet je elders zijn. De “blend” van Taylor bestaat namelijk uit een onderlaag van traditionele blues die wordt uitgewerkt volgens het idioom van de moderne jazz. Te herontdekken.   

Eddy Bonte

Oorspronkelijk verschenen in Back to the Roots. Foto's © Eddy Bonte