Het was een goedlachse, ontspannen Mick Taylor die een ongedwongen, bluesy “showcase” speelde in de FNAC en daarna de volgelopen Zénith (1500 man) inpakte met een beklijvende prestatie.

Als onderdeel van een Franse tournee deed Mick Taylor ook Lille (Rijsel) aan en nog wel twee keer in enkele uren tijd. Om half zes zou hij een showcase verzorgen in de het forum van de FNAC. De “echte” fans,  zoals ondergetekende, waren anderhalf uur op voorhand present. Zou hij wel komen, fluisterden sommigen? Zou hij niet te laat zijn? En hoe zou hij zijn? Vooroordelen, zo bleek, want Mick Taylor en zijn begeleiders speelden met veel enthousiasme voor een honderdtal gegadigden. Het werd een uniek halfuurtje, omdat Taylor compleet afweek van zijn gebruikelijke setlist en ons een sterke bluesy set serveerde, met, bijvoorbeeld, “Laundromat Blues” (Albert King) en “I Wonder Why”. Zelfs op het pure rock’n’rollnummer “Slow Down” (Larry Williams),  met nieuwkomer Danny Newman in de hoofdrol van zanger-gitarist, toonde de ouwe Bluesbreaker wat hij vermocht. Er kon een grapje vanaf (“welcome to this matinee”, verwijzend naar de namiddagvoorstellingen – voor kinderen – in zijn jeugd), veel bedankjes en signeersessie. Een half uur lang zaten wij met onze neus op de vingers van een klasse apart te kijken.

Het echte concert in de Zénith, een comfortabele zaal voor 1500 man, duurde bijna twee uur. Inhoudelijk, draaide hij op routine: bijna uitsluitend eigen werk met een setlist die de voorbije tien jaar minimaal is aangepast: Twisted Sister, Alabama, Blind Willie McTell (Dylan) met een knipoog naar All Along the Watchtower en Secret Affair bijvoorbeeld: allemaal lange, uitgesponnen nummers, vaak midtempo met wisselingen, jazzy van ondertoon. Ze geven Taylor ruimte om te improviseren. Vroeger verdween dat improvisatietalent soms in het ijle, maar dit keer had hij alles onder controle; hij lachte, grapte en voegde meer bluesgevoel toe dan gewoonlijk. We hadden zelfs recht op blues tout court, hoewel dat bij Taylor niet echt bestaat: een denderend “Stop Breaking Me Down” (R. Johnson) en een interpretatie van “You Shook Me” (W. Dixon), die rustig naast die van Page en Plant mag staan. Taylor was ook uitstekend bij stem. Andere fans getuigden van de klasse van de overige concerten. Taylor zou wat meer appreciatie mogen krijgen voor dat totaal eigen geluid van hem.

Hij had zijn ouwe getrouwen meegebracht - Jeff Allen op drums, Kuma Harada op bas, Max Middleton op toetsen -  en er nieuweling Danny Newman (gitaar, zang) aan toegevoegd. Het perfecte vehikel voor een speciaal talent als Taylor: je moet superprofessioneel zijn, hem het voorplan laten en hem vooral kunnen volgen. Nadat de helft van de zaal hem een staande ovatie had gegeven, kwam hij terug met “No Expectations”, de enige verwijzing naar zijn Stones-verleden. Bijna twee volle uren waren om. Nadien volgde een signeersessie en een gewillige pose.

Line-up: Mick Taylor, Jeff Allen op drums, Kuma Harada op bas, Max Middleton op toetsen, Danny Newman guitar en zang.

© Eddy Bonte. First published on this site 14 October 2009 (red. 14Oct2009). Published on: www.keysandchords.com 17OCT2009

All pictures © Eddy Bonte, except the picture showing  the author with Mick Taylor which is © Marlies. Thanks to Marlies for arranging the photo with Mick.

PICTURED AT THE FNAC FORUM, showcase at 1730hrs

Left to right: Jeff Allen drums; Mick; Kuma Harada bass; Danny Newman gtr and vocals
 

 

 

Max Middleton

Max Middleton

PICTURED AT THE ZENITH, EVENING SHOW

from left to right: Max Middleton, Kuma Harada (bass) and Mick

Bass-player Kuma Harada after the show

Me and Mick (photo by Marlies - thank you)

 

 

All pictures © Eddy Bonte, except the picture showing  the author with Mick Taylor which is © Marlies. Thanks to Marlies for arranging the photo with Mick.