INLEIDING

Grote maatschappelijke veranderingen die meer democratie opleveren, doen zich enkel voor wanneer wens en noodzaak elkaar uiteindelijk ontmoeten. Belangengroepen staan voor de wens-zijde van deze beweging.

De strijd lijkt echter te zijn gestreden. De democratie is immers ons officieel systeem.
Daarom permitteren we ons een rol in the sequel die meritocratie heet.
Tegelijk pretenderen we ook boven alle ideologische verschillen te staan, want ons vrijemarktsysteem is het enig denkbare en wordt ook het enige, universele systeem.

Meritocratie discrimineert per definitie niet en beloont enkel naar verdienste. Welke belangengroepen zouden dan nog voor meer gelijkheid kunnen opkomen?
En welke vrijheid valt er nog te rapen in het meest vrije systeem bij uitstek, de vrijemarkteconomie, waarin we allen participeren als vrijemarktburger?

Twee gevolgen:

• overal wriemelt het van de eigenbelanggroepen;
• grote maatschappelijke veranderingen, zoals de overgang naar de KICT-samenleving (kennis-, informatie en communicatietechnologieën), zijn niet de resultante van de tandem wens en noodzaak, maar worden opgedrongen of als een fataliteit beschouwd.

Ondertussen genereert het meritocratische systeem nieuwe, inherente vormen van ongelijkheid, terwijl de vrijheid van de vrijemarktburgers enkel samenvalt met zijn marktwaarde.

De maakbaarheid van de samenleving, per definitie het uitgangspunt van belangengroepen, ruimt baan voor de meetbaarheid dankzij de mix van wetenschap, technologie, de vrije markt en meritocratie. 

LEES VERDER